Του Μανώλη Κυπραίου
Όπως αποδεικνύεται, το «επικοινωνιακό παιχνίδι» του Γιώργου Παπανδρέου με στόχο την απαιτούμενη από την Τρόικα συναίνεση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης ήταν προσχεδιασμένο.
Και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Όταν έχει αποκαλυφθεί ο σχεδιασμός του Μέγαρου Μαξίμου από την 1η Μαρτίου (διαβάστε εδώ), ο οποίος τηρείται βήμα προς βήμα, δεν χωράνε ούτε διαψεύσεις, ούτε σχόλια του τύπου: «σενάρια».
Το ζητούμενο όμως, είναι τι κρύβεται πίσω από όλον αυτό το σχεδιασμό. Που πραγματικά στοχεύει ο πρωθυπουργός;
Είναι πασιφανές πως ο Γιώργος Παπανδρέου γνωρίζει τα πάντα για την πορεία της οικονομίας και τα μακροοικονομικά μεγέθη από τον Δεκέμβριο του περασμένου χρόνου, όταν έφτασαν στο γραφείο του τα αποτελέσματα των αναλύσεων που έκαναν οι οικονομολόγοι που έχει προσλάβει υπό το καθεστώς συμβούλων.
Λίγες εβδομάδες μετά, ήρθαν και τα επίσημα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και του υπουργείου Οικονομικών.
Όλοι οι αριθμοί έλεγαν με απλά ελληνικά: Η Ελλάδα δεν βγαίνει.
Ετσι, εν κρυπτώ και παραβύστω, ο πρωθυπουργός άρχισε έναν μαραθώνιο επαφών με τις ηγεσίες των ισχυρών χωρών της..........
Ευρώπης αλλά και με την Ουάσιγκτον, ώστε να εξασφαλίσει νέα χρηματοδότηση και αν είναι δυνατόν και ένα «χαλαρό κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Τη στιγμή που όλοι οι υπουργοί αλλά και ο ίδιος έλεγαν πως: «πάμε καλά», την ίδια στιγμή προσπαθούσαν να καλύψουν τις επαφές και κυρίως τα λάθη στις εκτιμήσεις τους.Οι ευθύνες του Γ. Παπακωνσταντίνου
Σε αυτό το σκέλος, των εκτιμήσεων, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη, θεωρώντας πως οι Έλληνες πολίτες έχουν «σεντούκια με χρυσές λίρες» κάτω από τα κρεβάτια τους και θα τα ανοίξουν αναγκαστικά. Επεισε των πρωθυπουργό-κει μετά την Τρόικα-πως έχει τις λύσεις, ακολουθώντας τα χνάρια των κακών χειρισμών του προκατόχου του Γιώργου Αλογοσκούφη.
Προσπάθησε σε χρόνο-μηδέν να αλλάξει όλα όσα δεν άλλαξαν σε σαράντα χρόνια, με κοινωνικά και οικονομικά βίαιο τρόπο. Και το κυριότερο: χωρίς συζήτηση, χωρίς στρατηγικό πλάνο. Όλα αποφασίζονται και εκτελούνται υπό το καθεστώς πανικού.
Δημιούργησε ένα άδικο φορολογικό σύστημα το οποίο τιμωρεί και διώκει-κυρίως τους μη κατέχοντες. Αύξησε τους φόρους σε σημείο να πλήξει την ανάπτυξη και τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Κατήργησε το κοινωνικό κράτος και έφερε προ των πυλών της κατάρρευσης τον δημόσιο τομέα και ταμεία. Όλα αυτά είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Ενός παγόβουνου που καθημερινά ανακαλύπτουμε το βάθος του κάτω από την επιφάνεια προκαλώντας μας ανησυχία.
Η εσωτερική κατάσταση στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά και οι «διαρροές» των συναδέλφων του υπουργών προς το πρόσωπό του αποδεικνύουν πως αν δεν του παρείχε ο πρωθυπουργός καταφύγιο, σίγουρα δεν θα βρισκόταν στην κυβέρνηση. Αλλά ακόμα και η κομματική βάση του κυβερνώντος κόμματος, τον θεωρεί ως εκπρόσωπο της πιο ακραίας μορφής νεοφιλελευθερισμού, κάνοντας το «Σοσιαλιστικό» στον τίτλο του κόμματος να φαντάζει ως ένα κακόγουστο και ειρωνικό αστείο.
Η αντιπολίτευση αντεπιτίθεται
Φυσικά ο πρωθυπουργός βρίσκεται αντιμέτωπος με την «ντρίμπλα» που του έκανε τόσο ο Αντώνης Σαμαράς με το «Ζάππειο-2» όσο και με την αντίδραση της αριστεράς. Δημιουργώντας έτσι μεγάλο πρόβλημα στο σχεδιασμό του, αναγκάζοντάς τον να επανασχεδιάσει τα επόμενα βήματά του, με τη χρήση τώρα και «εξωτερικής βοήθειας».
Οσο παράξενο κι αν φανεί, υπάρχει μια άτυπη συμμαχία μεταξύ της πλειοψηφίας των κομμάτων της αντιπολίτευσης σχετικά με το Μνημόνιο. Διαφορετικές ναι μεν προσεγγίσεις έχει κάθε πολιτική παράταξη, αλλά το αποτέλεσμα είναι η κοινή διαπίστωση περί των ληστρικών όρων δανεισμού και της θηλιάς στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Αν και ο πρωθυπουργός θα μπορούσε νωρίτερα να είχε ζητήσει τη συναίνεση, προχωρώντας σε κινήσεις «καλής θέλησης», ιδιαίτερα προς την Νέα Δημοκρατία, συζητώντας τις προτάσεις της, αποφάσισε «εν μια νυχτί» να προχωρήσει στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και «ενοικίασης» της κρατικής περιουσίας, χωρίς να υπάρξει καμία διαβούλευση. Την οποία μάλιστα συνεχώς επαναλαμβάνει ο Γιώργος Παπανδρέου.
Το επιχείρημα «ή το κάνουμε ή χρεωκοπούμε», ουσιαστικά ακυρώθηκε από τις προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας, η οποία έδειξε πως υπάρχει κι άλλος δρόμος, εκτός από την πωλήσεις τύπου «fire sales».
Αυτή η νέα πρόταση καθώς και οι άκομψες και προκλητικές παρεμβάσεις ευρωπαϊκών κρατών προς τον ελληνικό λαό να συναινέσει υπέρ των μέτρων, σε συνδυασμό με την εικόνα ενός «πύργου της Βαβέλ» της κυβέρνησης, θα οδηγήσουν σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.
Μπορεί ο πρωθυπουργός να είπε πως εκλογές θα γίνουν το 2013, αλλά τόσο στο κυβερνών κόμμα, όσο και στα κόμματα της αντιπολίτευσης, ξέρουν πως αυτό δεν θα γίνει. Εξάλλου ποτέ δεν προαναγγέλλονται οι εκλογές. Η κατάσταση της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας, θα οδηγήσει σύντομα τους έλληνες πολίτες στην κάλπη.
Και όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να πείσουν πως αυτό θα ήταν καταστροφικό (γιατί άραγε;), πρόκειται για την κορυφαία πράξη έκφρασης της βούλησης των πολιτών σε μια Δημοκρατία. Ετσι μπορεί να δοθεί η ευκαιρία σε πιο συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις, να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο και λιγότερο βίαιο, για το καλό της πατρίδας και του λαού.
Και να υπάρξει μια κυβέρνηση συνεργασίας, που δεν δημιουργήθηκε μέσα σε ένα γραφείο, αλλά απαιτήθηκε και σχηματίστηκε από τους πολίτες αυτής της χώρας.