ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΥΣΙΑΣ
Ποιός ποτέ να το φανταζόταν … Πως χάρι σε κάποια υποκείμενα, σε κάποιους λωποδύτες, ένας ολόκληρος λαός, θα γινόταν αντικείμενο χλεύης, και παράδειγμα προς αποφυγή ….
Ποιος ποτέ να το φανταζόταν … Πως η Ελλάδα, που δίδαξε πολιτισμό, που γέννησε την δημοκρατία και έδωσε στην ανθρωπότητα τα φώτα της, θα ερχόταν η στιγμή που θα βρισκόταν η ίδια, απέναντι στα ανακριτικά «φώτα» των πρώην βαρβάρων … «Λουσμένη» από εκατομμύρια watt ντροπής . Xαμενη μέσα στον στρόβιλο της ..........
μιζέριας . Δοσμένη, αμαχητί, στην εξαθλίωση της .Χάρι σε κάποια υποκείμενα, που πάνε να βγουν και τιμητές ….
Χάρι σε κάποια λαμόγια του Χάρβαρντ και της όποιας άλλης, υποτίθεται, Ακαδημαϊκής τους παιδείας .
Αυτή η Ελλάδα, η πρώτη δύναμη κάποτε, στην ναυτιλία, στο εμπόριο, στον τουρισμό, στην εξαγωγή πολιτιστικών προϊόντων …. Η Ελλάδα του Καβάφη, του Βαλαωρίτη, του Σεφέρη, του Καζαντζάκη, του Μίκη, του Ζαμπέτα με το συρτάκι και τη Ρωμαίικη λεβεντιά .
Η Ελλάδα της αρετής και της δημιουργίας, θα έφθανε κάποτε σ’ αυτή της την κατάντια ….
Παραδομένη σε κάτι μικράκιδες, Άκηδες, Κωστάκηδες , Μαντελάκιδες …..
Σε σκουλήκια που σύρθηκαν πάνω της, για να της αφήσουν μοναχά τη γλίτσα τους, τη βρωμιά τους …. Το εφιαλτικό τους άγγιγμα ….
Σε τιποτένια ανθρωπάκια που προσπαθούν, ακόμα και τώρα, μετά από όλα αυτά, να το παίζουν τιμητές, να το παίζουν … ανιδιοτελείς και ψυχοπονιάρηδες .
Τριάντα χρόνια η χώρα αρμεγόταν, σαν αγελάδα .
Τριάντα χρόνια, με δανεικά λεφτά, αγόραζαν … όπλα . Τεράστια πολεμικά πλοία, υποβρύχια και ότι άλλο διασφάλιζε καλή μίζα …. Σε μια χώρα, όπου τα νησιά της, το ένα από το άλλο, απέχουν όσο ένα … φτέρνισμα, μας φόρτωναν σκάφη, που τώρα σαπίζουν στον Ναύσταθμο .
Δημιουργούσαν πλουσίους, για να μπορούν να έχουν ύποπτες συναλλαγές μ’ αυτούς.
Δημιουργούσαν … ΑΚΤΩΡΕΣ με προκλητικά υπερτιμολογημένες αναθέσεις, για να μπορούν να μασάνε κι αυτοί ….
Αυτά όλα τα σκουλήκια, που τα ανεχόμαστε ακόμα, να ζουν ανάμεσα μας και να περνάνε πλουσιοπάροχα με τα κλεμμένα … κοροϊδεύοντας μας κι από πάνω . Και αντί να ξεσηκωθούμε, καθόμαστε σαν μαλ…… και τους κρατάμε το κοντάρι της ομπρέλας, που ονομάζεται νόμος περί ευθύνης υπουργών, και μοιρολογούμε, αντί δικαίως πια να βιαιοπραγούμε …..
Βλέποντας πόση καλή δουλειά κάνανε τα …. Ληγμένα χάπια της αποχαύνωσης, που για τριάντα χρόνια μας μπούκωναν ……
«Αχ γαμώ την ατυχία μου» που ελεγε και η συχωρεμενη η Μαλβίνα.
Αλλά δεν φταίνε αυτοί, εμείς όλοι φταίμε, που κατά καιρούς τους ψηφίσαμε ….
ΛΥΣΙΑΣ