Την κατάπληξη που ένιωσε όλος ο κόσμος από την υπόθεση Ντομινίκ Στρος-Καν, διαδέχθηκε ένα τεράστιο κύμα αμφιβολιών: έγινε όντως ή μήπως ήταν στημένο το «επεισόδιο» του γενικού διευθυντή του ΔΝΤ με την καμαριέρα; Μήπως, ισχυρά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα ήθελαν να βγάλουν «έξω από το παιχνίδι» μια προσωπικότητα που πήγαινε κόντρα στους σχεδιασμούς τους; Μήπως, ο ηλικιωμένος «Δον Ζουάν», βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα, επειδή ήταν αντίπαλος του .........
Σαρκοζί και, με βάση της δημοσκοπήσεις, θα εκλεγόταν πρόεδρος της γαλλικής Δημοκρατίας; Και άλλα πολλά.
Πέρα, όμως, από τις αμφιβολίες, υπάρχει κάτι που είναι αδιαμφισβήτητο: ο Ντομινίκ, είναι γυναικάς. Αλλά αυτό, δεν είναι απαραιτήτως κακό, καίτοι ενίοτε αποδεικνύεται ανθυγιεινό. Όπως στην περίπτωση του «κυρίου του ΔΝΤ» γυναικάδες, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό, είναι σχεδόν όλοι οι άντρες, που μεθάνε από ένα εξαίσιο, θηλυκό κορμί, από την αύρα μιας κοπέλας, νέας ή λιγότερο νέας, που περνάει τον δρόμο και αναστατώνει τα πεζοδρόμια. Και επειδή αναφέρθηκα σε κάποιες γυναίκες – πειρασμό, ας κατεβάσω λίγο τον πήχη: στις εκατό σημερινές γυναίκες, οι 90 είναι θελκτικές και ερωτεύσιμες. Προσέχουν τον εαυτό τους, ντύνονται καλά, γυμνάζονται, ευωδιάζουν, δείχνουν ότι θέλουν να αρέσουν – να είναι επιθυμητές. Με βάση όλα αυτά, οι περισσότεροι άντρες είναι εν δυνάμει γυναικάδες.
Είπα πιο πάνω: το να είναι κάποιος γυναικάς, δεν είναι κακό. Το πράγμα, αρχίζει να γίνεται κακό, από την ώρα που ο άντρας αυτός, ασχολείται υπέρ το δέον με τον «ποδόγυρο» και τον καθιστά βασικό στόχο της ζωής του. Φαίνεται ότι ο Στρος-Καν, είναι αυτής της κατηγορίας άντρας. Και κάτι ακόμη χειρότερο: έχοντας επίγνωση της «δύναμης» του, αισθανόταν «κατακτητής». Και δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχουν γυναίκες, που θα αδιαφορούσαν για τη γοητεία του, τον πλούτο του, τη θέση του, την παγκόσμια προβολή του. Και αυτό, τον αποθηρίωνε. Και τον οδηγούσε σε βιαιότητες. Επομένως, ορθώς «την πλήρωσε» και κυκλοφορεί πλέον με «βραχιολάκι». Είναι υπέροχο να κατακτάς μία γυναίκα που σε μαγεύει ή απλώς σε ενδιαφέρει. Αλλά είναι άθλιο, να χρησιμοποιείς βία για να ικανοποιήσεις τις ορμές σου. Γι’ αυτό, άλλωστε, και ο βιασμός είναι σοβαρότατο έγκλημα.
Θεωρώ σημαντικό το γεγονός ότι η δικαστική εξουσία στις ΗΠΑ είναι πράγματι εξουσία, με όλη την έννοια της λέξης. Και η Αστυνομία, επίσης. Αλλά ο διασυρμός τον οποίο επέβαλλε στον Στρος Καν, δεν ήταν πράξη δικαιοσύνης. Είχε χαρακτήρα εκδίκησης. Αφήνω που σε όλα τα πολιτισμένα κράτη δεν αμφισβητείται το τεκμήριο της αθωότητας. Οι χειροπέδες σε έναν, απλώς, κατηγορούμενο είναι βαναυσότητα.
Θυμάμαι, κάποτε στη Νέα Υόρκη, ένας φίλαθλος τόλμησε να μπει σε κάποιο γήπεδο, λίγο πριν αρχίσει ένα ματς. Τι ήταν να το κάνει; Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, τέσσερις γιγαντόσωμοι αστυνομικοί τον έπιασαν, τον έριξαν κάτω, του πέρασαν χειροπέδες και τον δέσανε. Και έτσι, σαν δέμα τον πέταξαν σε μια καμιονέτα, για να τον μεταφέρουν στην φυλακή.
Αυτό, όμως, δεν είναι βαναυσότητα. Είναι νόμιμη ενέργεια, απέναντι σε ταραξία. Και το επικροτώ. Ο Στρος Καν διαπομπεύθηκε διεθνώς από μία καταγγελία. Που, ενδεχομένως, να μην είναι βάσιμη.