Ο Μπάρακ Ομπάμα, έκανε μια ιστορική ομιλία. Μια ομιλία όπου για πρώτη φορά ξεκάθαρα ζήτησε από το Ισραήλ να επιστρέψει στα σύνορα που είχε πριν τον πόλεμο του 1967. Στο Τελ Αβίβ οι ισραηλινοί ηγέτες «πάγωσαν» και στις αραβικές χώρες δέχθηκαν με σχετική ικανοποίηση τα όσα είπε ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Όμως, πόσο αληθινά μπορεί να είναι όλα αυτά;
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, πως οι ΗΠΑ τα τελευταία πέντε χρόνια είναι κυριολεκτικά στριμωγμένες στη γωνία, απέναντι στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Ιράκ, Αφγανιστάν και «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχουν αναγκάσει την υπερδύναμη να πολεμά εναντίον των μουσουλμάνων και κυρίως των Αράβων. Και εσχάτως προέκυψε και ο εμφύλιος στη Λιβύη, όπου και εκεί οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις έδωσαν το «παρών», αν και με λιγότερη ένταση σε.........
σχέση με άλλες επιχειρήσεις.
Ουσιαστικά ο Μπάρακ-Χουσεϊν-Ομπάμα, προσπαθεί να ρίξει νερό στη φωτιά της Μέσης Ανατολής, πριν αυτή πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Είναι αν μη τι άλλο, αφελές να νομίζουμε πως η προεδρία Ομπάμα-όπως και οι υπόλοιπες προεδρίες-δεν γνωρίζουν για το δράμα των Παλαιστινίων. Το γνωρίζουν και πολύ καλά μάλιστα.
Όμως, η εξωτερική πολιτική και τα συμφέροντα μιας υπερδύναμης, είναι ανελέητα και γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το διεθνές και ανθρωπιστικό δίκαιο, όταν αυτό δεν τους εξυπηρετεί.
Και το Ισραήλ το ξέρει αυτό. Ξέρει πως είναι ο μοναδικός πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή, ειδικά μετά την «αποσκίρτηση» της Τουρκίας, που φέρνει τώρα πιο κοντά Αθήνα και Τελ Αβίβ. Χωρίς αυτό φυσικά να αποκλείει οποιαδήποτε εξέλιξη ή επαναπροσέγγιση στο εγγύς μέλλον μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.
Οι Ισραηλινοί ξέρουν πως όσο μπορούν και «πωλούν» τη στρατιωτική και πολιτική υπεροχή τους στη Μέση Ανατολή, δεν θα λυθεί το Παλαιστινιακό με τους όρους που θέτουν οι Παλαιστίνιοι ή οι «ανθρωπιστικές κραυγές» χωρών της Ευρώπης. Το Τελ Αβίβ δεν θέλει να αλλάξει το υφιστάμενο καθεστώς (Status Quo), εφόσον αυτό εξυπηρετεί άριστα τα συμφέροντά του και τις γεωστρατηγικές επιδιώξεις του. Ακόμα και αν δεχθεί την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους, αυτό θα είναι αδύναμο, εξαρτώμενο οικονομικά από το Ισραήλ και θα εκτελεί ουσιαστικά χρέη ελέγχου των περιοχών που κατοικούν οι Παλαιστίνιοι.
Και αυτό το γνωρίζουν και οι Παλαιστίνιοι ηγέτες και διπλωμάτες. Όπως ξέρουν και το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν με το διχασμό τους. Από τη μία η Φατάχ του Αμπού Αμπάς που ζητά διπλωματική λύση με ενεργότερη εμπλοκή της διεθνούς κοινότητας και από την άλλη η Χάμας και η Χεζμπολάχ του Λιβάνου, όπου θεωρούν πως μόνο η ένοπλη αντιπαράθεση με το Ισραήλ, μπορεί να αναγκάσει τους ηγέτες του εβραϊκού κράτους να προχωρήσουν σε υποχωρήσεις.
Τι ήθελε να κάνει λοιπόν ο Μπάρακ Ομπάμα με αυτή του την ομιλία;
Φυσικά να ενισχύσει τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα. Οι ηγεσίες των αραβικών χωρών, βρίσκονται αυτή τη χρονική περίοδο σε αναταραχή, βλέποντας το τέλος παραδοσιακών αραβικών καθεστώτων, όπως στη Λιβύη, την Αίγυπτο και τη Τυνησία, φοβούμενες πως οι λαοί τους θα τους ανατρέψουν κι αυτούς.
Η αραβική κοινή γνώμη βάλλει εναντίον των ηγετών της, κατηγορώντας τους για προδότες του Ισλάμ και του αραβικού έθνους, λόγω των σχέσεων που έχουν με τις ΗΠΑ και κατ΄επέκταση και με το Ισραήλ.
Ο αμερικανός πρόεδρος προσπαθεί να μιλήσει στην αραβική κοινή γνώμη, ξέροντας πως το Παλαιστινιακό αποτελεί τη μεγαλύτερη σύγχρονη πληγή στην ιστορία του αραβικού πολιτισμού. Η ειρήνη στην περιοχή περνά μέσα από την επίλυση του Παλαιστινιακού. Προσπαθεί να δείξει στους απλούς άραβες και μουσουλμάνους πολίτες, πως οι ΗΠΑ δεν είναι «τόσο κακές» και νοιάζονται για την επίλυση του θέματος. Ετσι θέλει να μειώσει τη πίεση που ασκείται προς τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώς από τους πολίτες των χωρών τους.
Αυτό όμως που λησμονεί ο Μπάρακ Ομπάμα, είναι πως αυτά που ζητά σήμερα, έχουν ειπωθεί δεκάδες φορές στο παρελθόν από προκατόχους του με ελάχιστα πρακτικά αποτελέσματα. Όλα αυτά είναι ανεξίτηλα γραμμένα στην αραβική κοινή γνώμη, που ζητά πλέον δράση και αποτελέσματα.
Κάπως έτσι γεννήθηκε και το κίνημα των αξιωματικών στην Αίγυπτο, που έφερε στην εξουσία τον Καμάλ Νάσερ και μαζί με αυτόν και τρεις αραβοϊσραηλινούς πολέμους. Από την κοντόφθαλμη εξωτερική πολιτική τότε της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας. Που έδιναν υποσχέσεις ειρήνης αλλά έπρατταν με την πολιτική των κανονιοφόρων.
Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή δεν έχει αλλάξει. Παραμένει το ίδιο εκρηκτική και το ίδιο επικίνδυνη. Αυτοί που αλλάζουν είναι οι παίκτες, που εναλλάσσονται στην ίδια πάντοτε σκακιέρα. Μα το ίδιο λάθος να επισημαίνεται αλλά να αγνοείται προκλητικά από τις δυνάμεις που κινούν τα πιόνια τους: Η άγνοια της ιστορίας και των πολιτισμών της Μέσης Ανατολής. Και αυτή η άγνοια μας προειδοποιεί πως σύντομα θα δούμε πολέμους να ξεσπούν ξανά, με μεγαλύτερη ίσως βιαιότητα γιατί υποτιμούμε και αγνοούμε τη δύναμη των λαών, όταν αυτοί ζητούν το δίκιο και δίκαιό τους…