Γράφει ο
Καφενόβιος
Πριν
από μερικά χρόνια στις Βρυξέλλες, μετά την πρώτη φάση του πολέμου στο Ιράκ, υψηλό
στέλεχος της αμερικανικής διπλωματίας, σε μια συζήτηση με Ελληνες, εξέφρασε μια
απορία: «Εκείνο που δεν κατάλαβα, είναι ένα. Πώς γίνεται να δίνετε τόσα πολλά
και να μη ζητάτε τίποτα»! Αναφερόταν στη βάση της Σούδας.
Υπήρξαν
κι άλλες φορές τα τελευταία – και όχι μόνον – χρόνια, στα οποία η Ελλάδα
αποτέλεσε κομβικό σημείο σχεδιασμών και επιχειρήσεων για συμμαχικές
δραστηριότητες. Όμως, κοινός παρανομαστής ήταν πάντα ένας: ότι, ενώ έδινε
πολλά, έπαιρνε λίγα – συνήθως, δε, τίποτα.
Από χθες βρίσκεται σε
εξέλιξη η μεγαλύτερη διεθνής στρατιωτική επέμβαση στον αραβικό κόσμο από το
2003, όταν πραγματοποιήθηκε η επέμβαση στο Ιράκ, για «την επιβολή ζώνης
εναέριου αποκλεισμού και την ανάληψη στρατιωτική δράσης προκειμένου να
προστατευθούν οι Λίβυοι πολίτες από τις επιθέσεις των δυνάμεων του Μουαμάρ
Καντάφι».
Ωστόσο, δύσκολα πείθει η
…διεθνής των Φαρισαίων. Δεν τους έπιασε κόψιμο τους δυτικούς τώρα, ούτε για
τους...... Λίβυους, ούτε για τις ελευθερίες τους και τα δημοκρατικά τους δικαιώματα,
ούτε καν αν ζουν ή αν πεθαίνουν. Τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο θέλουν.
Είναι η πρώτη φορά που η
Ελλάδα συμμετέχει τόσο ενεργά σε διεθνή πολεμική επιχείρηση. Στο σφυροκόπημα της
Λιβύης, του παρανοικού δικτάτορα Καντάφι, έχουν τεθεί, 4 F16, 2 Σούπερ πούμα, 1 φρεγάτα, 1 ιπτάμενο ραντάρ και οι βάσεις της Σούδας και του
Άκτιου! Μάλιστα, η εμπλοκή μας κοστίζει -σε αυτή την κρίσιμη για τη χώρα οικονομική
συγκυρία- περίπου ένα εκατομμύριο
ευρώ την ημέρα!
Προσέξτε. Από τη μια, κόβουν
τους μισθούς και τις συντάξεις, σφίγγουν τη θηλειά γύρω από το λαιμό της αγοράς
και φτωχποιούν την κοινωνία και από την άλλη, στα πολεμικά προσκλητήρια των
πατρώνων δηλώνουν όχι απλώς πρόθυμοι, αλλά και γαλαντόμοι!...