Θεωρείστε πως είστε ιδιοκτήτες ενός συνόλου που περιέχει ΑΠΕΙΡΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ παπούτσια τα οποία μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε ως «πυρομαχικά» κατά ανθρωπόμορφου τέρατος - στόχου μηδενικής νοημοσύνης με τρόπο παρόμοιο με εκείνον που χρησιμοποίησε πριν λίγα χρόνια το δικό του παπούτσι κάποιος αγανακτισμένος άραβας εκσφενδονίζοντάς το κατά ενός απ τους μεγαλύτερους ηλίθιους που έχει να επιδείξει το ανθρώπινο γένος.
Θεωρείστε τώρα πως προκειμένου να εξυπηρετήσετε κάποιον φίλο σας που διακατέχεται από ίδιες διαθέσεις, του παραχωρείτε μόνο τα αριστερά ή μόνο τα δεξιά παπούτσια απ τα άπειρα ζευγάρια που κατέχετε.
Πότε είχατε περισσότερα «πυρομαχικά», πριν ή μετά την ευγενική σας παραχώρηση?
Όσοι απαντήσατε πως και στις δύο περιπτώσεις έχετε ΙΣΑ πυρομαχικά μπορείτε να συνεχίσετε στην επόμενη ερώτηση
Αν πριν η «σπαζοκεφαλιά» βασιζόταν σε άπειρες οντότητες ευτελούς μεμονωμένης αξίας για την κάθε μια από αυτές ας περάσουμε τώρα στο αντίστροφο
Διαθέτετε μια ζυγαριά απόλυτης ακρίβειας. Πότε θα δείξει περισσότερο, αν ζυγίσετε με αυτή ΜΙΑ ανθρώπινη ζωή για την οποία δεν γνωρίζετε το παραμικρό, ή περισσότερες από μία? Πόσες περισσότερες? Βάλτε εσείς όσες θέλετε! Βάλτε όσες σας βολεύει προκειμένου να... δώσετε μια απάντηση!
Παράξενα τα πράγματα έ? Το πεπερασμένο και το άπειρο σκαρώνουν παιχνίδια που ακροβατούν μεταξύ του απλού και του «άλυτου»
Κι όμως, οι καταστάσεις μπορούν να απλουστεύσουν αφάνταστα αρκεί να κάνει κανείς ΣΑΦΕΙΣ αρχικές παραδοχές σε αυτό που εγώ ονομάζω ΗΘΙΚΟ Απειροστικό Λογισμό!
Ποιες είναι αυτές? Η εξής ΜΙΑ
Πόσο κοστολογείται εξ ορισμού μια ανθρώπινη ζωή για την οποία δεν γνωρίζουμε τίποτα περισσότερο απ το γεγονός ότι είναι ανθρώπινη ζωή? Η τιμή της στον τιμοκατάλογο αξιών μας εκφράζεται με κάποιο συγκεκριμένο νουμεράκι ή με το «οκτώ που γέρνει» ?
Γιατί αν στην θέση της τιμής της ζωής υπάρχει εξ πορισμού το «οκτώ που έχει πάρει σασί και γέρνει» όσες ζωούλες και αν προσθέσουμε διαδοχικά στη ζυγαριά μας διαφορά στην μέτρηση δεν πρόκειται να δούμε
Αν πάλι δούμε διαφορά στην μέτρηση προσθέτοντας ζωές τότε αντί για το οκταράκι μάλλον έχουν πάρει σασί οι ίδιες οι αξίες μας…
Ας προσαρμόσουμε τώρα τον ηθικό απειροστικό μας λογισμό στον πραγματικό και μάταιο τούτο κόσμο μας
Αν δεχτούμε πως δεν έχουμε κάψει φλάντζες και δεν έχουμε πάρει σασί, είναι λογικό να μην μας τρελαίνει ο απαγχονισμός ενός ανθρώπου γιατί λέει ήταν ομοφυλόφιλος όσο και αν δεν γουστάρουμε τους κουνιστούς και λυγιστούς που την βρίσκουν πεσμένοι στα τέσσερα?
Αν δεχτούμε πως δεν έχουμε κάψει φλάντζες και δεν έχουμε πάρει σασί, είναι λογικό να μην μας τρελαίνει ο λιθοβολισμός ενός ανθρώπου γιατί υπέπεσε στο «θανάσιμο» αμάρτημα της μοιχείας?
Δεν είναι αρκετά ισχυρό το παράδειγμα της «μεμονωμένης» απώλειας? Αδυνατούμε να αθροίσουμε μεμονωμένες απώλειες ώστε να βγάλουμε αριθμό ικανό να μας συγκινήσει? Ας πάμε λοιπόν και στα μεγάλα νούμερα
Αν δεχτούμε πως δεν έχουμε κάψει φλάντζες και δεν έχουμε πάρει σασί, είναι λογικό να μην μας τρελαίνει το γεγονός ότι ένα κράτος – χασάπης μπορεί να ΧΤΙΖΕΙ κυριολεκτικά έναν λαό μέσα στην ίδια του την πατρίδα, ορθώνοντας τείχη, και στην συνέχεια να τον δολοφονεί υπό το απαθές βλέμμα της διεθνούς κοινότητας?
Αν δεχτούμε πως δεν έχουμε κάψει φλάντζες και δεν έχουμε πάρει σασί, είναι λογικό να μην μας τρελαίνει η συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου απ τους «Καρντάσηδες» που διαλαλούν προκλητικά πως είναι υπηρέτες της υποτιθέμενης Διεθνούς Νομιμότητας?
Κι όμως όλα δείχνουν πως ΤΙΠΟΤΑ απ τα παραπάνω δεν μας τρελαίνει.
Είμαστε ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΕΣ ΟΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ και ΔΙΑΙΤΗΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει λάστιχο που τεντώνει και μαζεύει ανάλογα με τα γεωπολιτικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την επίκληση των δικαιωμάτων αυτών κατά τρόπο επιλεκτικό ανάλογα με τις περιστάσεις
Χωροφύλακες με καμένες φλάντζες και διαιτητές με πειραγμένο σασί. Περπατάμε σαν μεθυσμένοι κάνοντας οχτάρια. Όταν ζυγίζουμε ζωές τα οχτάρια της ζυγαριάς μας στέκουν όρθια και ακλόνητα ενώ οι συνειδήσεις μας γέρνουν
Σωτήρες της πλάκας που απευθυνόμαστε σε επιλεκτικό ποίμνιο. Όσο δικαιούται τον τίτλο του Σωτήρα ένας οποιοσδήποτε Θεός που επιθυμεί να σώσει μόνο άσπρους μόνο κίτρινους ή μόνο μαύρους άλλο τόσο δικαιούμαστε το ίδιο τίτλο εμείς και οι ισχυρές παρέες που ακολουθούμε τυφλά στις επιλεκτικές επιλογές «σωτηρίας» λαών που κάνουν
Τον εύκολο στόχο τον κάνουν ίσιωμα. Στον δύσκολο στόχο το ράβουν. Θυμίζω απλά την αναπάντητη πρόκληση του αρχιπαράφρονα κομμουνιστή ηγέτη της Β. Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ προς τις ΗΠΑ λίγο πριν την εισβολή στο Ιρακ «Αντί να τρέχουν να αφοπλίσουν το Ιρακ από όπλα μαζικής καταστροφής που δήθεν έχει χωρίς να τα έχει , τους προκαλούμε να έρθουν να αφοπλίσουν εμάς που σίγουρα έχουμε τέτοια όπλα και δεν το κρίβουμε!»
Μούγκα ο παγκόσμιος αυτόκλητος χωροφύλακας. Τουμπεκί οι διεθνείς υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μπροστά στον παλαβό Βορειοκορεάτη που έχει μετατρέψει την ίδια του τη χώρα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης!
Στον θεωρητικά τελειωμένο χασάπη της Λιβύης όμως σήκωσε κεφάλι μέχρι και η Ψωροκώσταινα. Η χρεοκοπημένη και ξεφτιλισμένη Ρουσφετόβια που δεν σηκώνει ένα αεροσκάφος στις εθνικές της εορτές για να τιμήσει του νεκρούς ήρωές της, στέλνει μαχητικά στη Λιβύη για «επικουρικές τσάρκες» στο πλευρό των διεθνών διαιτητών του διεθνούς δικαίου - λάστιχο (τόσο κότες είμαστε που ακόμα και όταν μπαίνουμε στο χορό του παραλόγου, αντί να πάρουμε βήμα και ρυθμό σέρνουμε τα πόδια μας για να δείξουμε πως τάχα δεν χορεύουμε)
Το αν τέτοιες συμπεριφορές νομιμοποιούν στην ουσία de facto ισοδύναμες καταστάσεις παραβατικότητας διεθνούς δικαίου στις οποίες οι αυτόκλητοι διαιτητές κάνουν τα στραβά μάτια μικρή σημασία έχει.
Παράβαση που δεν «σφυρίζεται» δεν είναι παράβαση, ακόμα κι αν βγάζει μάτια!
Κατ αυτόν τον τρόπο όμως μικρή σημασία αποκτά και το ερώτημα σχετικά με το τι είναι εκείνο που ηθικά προέχει ο σεβασμός της εθνικής κυριαρχίας μιας οποιασδήποτε τρίτης χώρας ή τα ανθρώπινα δικαιώματα του λαού της
Όσο αποδεδειγμένο ιστορικά είναι το γεγονός πως λαοί που στηρίζουν την «σωτηρία» τους σε επέμβαση τρίτων είναι κατά κανόνα χαμένοι άλλο τόσο αποδεδειγμένο είναι το γεγονός πως αυτοί που «ζυγίζουν» τις απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα και έχουν παράλληλά την δύναμη ανάλογα με το προς τα πού γέρνει η ζυγαριά να πράξουν τα δέοντα, ως «σωτήρες» έχουν και πειραγμένη ζυγαριά και συνειδήσεις που γέρνουν…
Katsikas.george@gmail.com