Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Η
Τρόϊκα πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι περίμενα, επιβεβαίωσε μια μεγάλη αλήθεια
: ότι είναι ειδικευμένη, όπου έχει πάει, σ’ ένα πράγμα. Να μη λύνει
προβλήματα, αντίθετα, να τα επιδεινώνει και να δημιουργεί νέα. Το
Μνημόνιο που μας επέβαλε και που διαφημίστηκε από την ίδια και εκείνους
που συνέπλευσαν μαζί της, ως Μονόδρομος, αποδεικνύεται πια, έτσι απλά,
ότι δεν απέδωσε, ότι οι θυσίες του λαού πήγαν στράφι, ότι δεν είναι
Μονόδρομος.
Έτσι
χθες, 11/2/2011, η Δύναμη Κατοχής, ενημέρωσε τον ελληνικό λαό στην
ουσία ένα νέο Μνημόνιο, ένα νέο «Μονόδρομο» : ότι θα πρέπει να
πουλήσουμε λέει κρατική και δημόσια περιουσία 50 δις ευρώ (!!!) τα
επόμενα λίγα χρόνια. Και με ύφος εκπροσώπων που ασκούν πραγματική
κυβερνητική εξουσία, επιτέθηκαν και εναντίον εκείνων των τμημάτων του
ελληνικού λαού που αντιδρά με διαδηλώσεις (και επειδή στην ουσία
αντιδρούν όλοι, η επίθεση έγινε εναντίον όλου του ελληνικού λαού).
Πολλοί
διαμαρτυρήθηκαν γιατί η ανακοίνωση για τα 50 δις ευρώ έγινε από τη
Τρόϊκα και όχι από τη κυβέρνηση, και φυσικά για την ωμή παρέμβασή τους
σε ζητήματα καθαρά εσωτερικά, όπως είναι οι.......... διαδηλώσεις. Προσωπικά, δεν
έχω τέτοιους προβληματισμούς, αντίθετα μάλιστα, θα ήθελα να θυμίσω πως
κάποιοι φαίνεται πολύ αργά να αντιλαμβάνονται τα πράγματα, διότι δεν
είναι η πρώτη φορά που η Τρόϊκα «πολιτεύεται» (ξεχνάμε –ανακαλώ στη
μνήμη μου πολύ πρόχειρα και πολύ γρήγορα- ότι στο παρελθόν ανέλαβε το
ρόλο του επιτιμητή της αντιπολίτευσης που αντιδρά στο μνημόνιο και του
τιμητή της κυβέρνησης που το υιοθετεί; ξεχνάμε ότι περίπου πανηγύρισε
τα αποτελέσματα των πρόσφατων περιφερειακών και δημοτικών εκλογών; δεν
είναι αυτά πολιτικές παρεμβάσεις;)… Ούτε και θα εκπλαγώ, όσο στη χώρα η
Ξένη Κατοχή δεν αντιμετωπίζει ουσιαστική αντίσταση στη παρουσία και τα
έργα της, αν στο μέλλον, ζητήσει –και ίσως απαιτήσει- εν ονόματι της
«ευεργετικής» συμβολής που έχει η Έννομη Τάξη στην υλοποίηση των όρων
του Μνημονίου, και άρα στο Γενικό Συμφέρον, να ανασταλούν και άρθρα του
Συντάγματος, σχετικά με την ελευθερία των διαδηλώσεων, και ίσως της
κριτικής εναντίον του Μνημονίου (πόσο μάλλον εναντίον της ίδιας της
παρουσίας της Τρόϊκας). «Νοσηρή φαντασία» θα πει κάποιος. Όμως, σ’ ένα
γενικευμένο νοσηρό καθεστώς, σ’ ένα καθεστώς όπου κυριαρχεί η Παρακμή
και η Διαφθορά (δεν είναι, ευτυχώς, προσωπικές μόνο αυτές οι
διαπιστώσεις), ας μου συγχωρεθεί να «ομολογήσω», ότι βρίσκεται πολύ
πέραν των δυνάμεων και δυνατοτήτων μου να μη «μολυνθώ» κι εγώ…
Από
την άλλη, η κυβέρνηση, ζητά λέει διάλογο με την αντιπολίτευση, διότι
όπως λέει η σχετική επιστολή που απηύθυνε ο υπουργός οικονομικών στους
πολιτικούς αρχηγούς, πρόκειται να ληφθούν αποφάσεις που «…θα
καθορίσουν την πορεία της χώρας τα επόμενα χρόνια, τα οποία υπερβαίνουν
την κοινοβουλευτική θητεία αυτής της κυβέρνησης, είναι συνεπώς
απαραίτητο να στηριχθούν από ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο φάσμα της
κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου», σε αντίθεση με το Ν. 3871/2010 που
είχε μεσοπρόθεσμο χαρακτήρα, πράγμα βεβαίως αναληθές, διότι όλες οι
ανατροπές που έγιναν μέχρι σήμερα σε κρίσιμους τομείς, μόνο
μεσοπρόθεσμο χαρακτήρα δεν έχουν από άποψη επιπτώσεων… Όμως, είναι,
ίσως, αργά. Αυτό που θα ήταν πράξη πολιτικής σωφροσύνης αν γίνονταν από
τη πρώτη στιγμή, και σε κάθε περίπτωση, πριν από οποιαδήποτε δέσμευση
με τη Τρόϊκα, σήμερα, αυτή η πρωτοβουλία αντιμετωπίζεται με εύλογο
σκεπτικισμό και ίσως να εκλαμβάνεται και ως «παγίδα» αν θεωρηθεί ότι
κατ’ ουσίαν η κυβέρνηση αναζητά μέσω αυτής της πρότασης τις
νομιμοποιήσεις που της λείπουν : τη κοινωνική νομιμοποίηση μα και τη
συνταγματική νομιμοποίηση, όσο κυβερνά με βάση ένα πρόγραμμα που
ουδέποτε περιεβλήθη τον τύπο της δεδηλωμένης (κάτι που θα μπορούσε να
γίνει και χωρίς εκλογές, με δημοψήφισμα). Ούτε εκ των υστέρων πολιτικές
«συμμαχίες» (ή ακόμα και κομματικές συμπράξεις σε κυβερνητικό επίπεδο)
είναι δυνατόν να ερμηνευθούν ότι αποκαθιστούν ή υποκαθιστούν κατά τρόπο
νόμιμο αυτή την έλλειψη της δεδηλωμένης, διότι διαφορετικά η συζήτηση
θα πήγαινε αλλού…
Τι πρέπει να γίνει;
Αν
δεν θέλουμε να έχουμε εξελίξεις τύπου Αιγύπτου –και όχι μόνο-, αν δεν
θέλουμε να παίξουμε άλλο με τη φωτιά –ένα παιχνίδι πολύ οικείο για τους
«πυρομανείς» του ΔΝΤ (ο όρος δεν είναι δικός μου)-, και κυρίως, αν αυτά
δεν τα θέλει πράγματι η κυβέρνηση, τότε μια είναι η οδός της εξόδου :
εκλογές. Εκλογές πριν την υπογραφή οποιουδήποτε Μνημονίου, νέου ή απλά
επικαιροποιημένου. Και κυρίως, να γίνει κατανοητό στο λαό, ότι ήρθε η
δική του ώρα, με αίσθημα ευθύνης να κάνει τις όποιες του επιλογές, με
περίσκεψη και σοβαρότητα. Τα κόμματα να εκθέσουν τα προγράμματά τους
στο λαό, και ο λαός να αποφασίσει. Έτσι, πολύ απλά…