Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης«Οποιος πληρώνει παραγγέλνει και το χορό»
(Λαϊκή παροιμία
“Chocolat dansant dans un bar”Toulouse- Lautrec 1896
Κινούνται στα υπουργεία και γενικώς εκεί όπου ασκείται η εξουσία πάνω μας, με ύφος χιλίων καρδιναλίων-with an air of absolute authority. Για πολλούς ευρώπληκτους ιθαγενείς φαντάζουν όπως οι πρώτοι λευκοί του Κολόμβου στους ινδιάνους της Αμερικής. Ψηλοί, ξανθοί, κομψοί, ψυχροί, αγέλαστοι και αλαζόνες, με ύφος βλοσυρό όταν κοιτούν αφ υψηλού ιθαγενείς, όπως ακριβώς αρμόζει σε μέλη της άριας φυλής. Μιλώ για τους Τροϊκανούς δήθεν, που πίσω από το σοβαροφανές και αυστηρό ύφος τους προσπαθούν να κρύψουν την αμηχανία τους και την προγραμματισμένη και σίγουρη αποτυχία τους, που άρχισε ήδη να διαφαίνεται. Εχω ζήσει αυτό το είδος των αλάθητων-άσχετων 22 χρόνια στη Γερμανία και νομίζω πως τους γνωρίζω αρκετά καλά.
Στην «Πολιτεία», παραθέτει ο Πλάτων έναν διάλογο στον οποίο ζητείται από τον πράγματι σοφό Σωκράτη να απαντήσει στο ερώτημα «τι είναι κατά την άποψή του το σωστό» κι εκείνος....... απαντά: «φοβούμαι πως αυτό υπερβαίνει τις δυνάμεις μου….». Βλέπουμε ότι ακόμη και ο ίδιος ο Πλάτων , σε πολλά θέματα απέφευγε να απαντήσει ευθέως και με σιγουριά καταλήγοντας σε κάποιον ορισμό. Γνώριζαν και αναγνώριζαν και οι δυο τους, πως σε μια κοινωνία γεμάτη αντιφάσεις και διαφορετικά συμφέροντα δεν υπάρχει τίποτα που να είναι απόλυτα σωστό ή απόλυτα καλό για όλους. Ακόμα και οι βουυδιστές ΖΕΝ λένε πως «η διαμάχη ανάμεσα στο σωστό και στο λάθος είναι ασθένεια του νου». Ότι είναι καλό για κάποιους σημαίνει σχεδόν αναπόφευκτα πως είναι κακό για κάποιους άλλους. Μόνο σε μια ουτοπική κοινωνία σαν τον Παράδεισο θα μπορούσαν οι έννοιες αυτές να έχουν κάποιο νόημα. Οι μόνοι που μιλούν για το απόλυτο σωστό και το απόλυτο καλό για όλους μέχρι σήμερα, είναι οι θρησκείες, ο Πάπας, οι Τροϊκανοί και ο κος Κώνστας, ο οικονομικός συντάκτης του Alter.
Ειδικώς σε οικονομικά θέματα, αν ρίξει κανείς μια ματιά στις οικονομικές θεωρίες των τελευταίων μάλιστα πενήντα ετών, θα δει πως το 80% απ΄αυτές έχει πεταχτεί στα σκουπίδια. Αν ρωτήσεις δέκα οικονομολόγους για το ίδιο θέμα θα πάρεις δέκα διαφορετικές απαντήσεις, τις οποίες πάλι οι ίδιοι τις αλλάζουν κάθε χρόνο, ανάλογα με το κατά που φυσάει ο άνεμος. Οι Τροϊκανοί πιστεύουν πως έχουν ένα αλάθητο μάτι να βλέπουν τη μια και μοναδική αλήθεια για τη σωτηρία μας, ντε και καλά για το καλό μας και όχι το καλό των αφεντικών τους.
Οσο κι αν ψάξει κανείς στη διεθνή βιβλιογραφία και αρθρογραφία, σπάνια θα διαβάσει για μια επιτυχία του ΔΝΤ. Με εξαίρεση τις πλούσιες χώρες που έχουν και τις περισσότερες ψήφους στους μηχανισμούς αποφάσεων, όπου αλλού κι αν αναμείχθηκαν τα έκαναν μούσκεμα. Οπου δεν έφυγαν με τις κλωτσιές και γρήγορα, όπως π.χ. στην Αργεντινή, τα «σκάτωσαν» κυριολεκτικώς, διαλύοντας τη μεσαία τάξη της πλουσιότερης χώρας της Λατινικής Αμερικής και όμως οι γιάπηδες τροϊκανοί, με μηνιαίους μισθούς άνω των 60 000 δολαρίων το μήνα, που εμείς πληρώνουμε, συμπεριφέρονται όπως οι γερμανοί άποικοι του 19ου αιώνα στη Δυτική Αφρική.
Με αποσπασματικές σπουδές τεχνοκρατών που ξέρουν μόνο από αριθμούς και καμπύλες, με μηδενική συναισθηματική νοημοσύνη και με το κόμπλεξ του ημιμαθούς και ανέραστου γιάπη, κινούνται όπως ελέφαντες σε υαλοπωλείο. Συνεπικουρούμενοι από μερίδα ελλήνων εκσυγχρονιστών-πολιτικών, παρόμοιας «πάστας», που βλέπουν τον ελληνικό λαό σαν μια μάζα διεφθαρμένων αγροίκων, έχουν βαλθεί να μας «στρώσουν» με το ζόρι. Αγνοούν αυτά που ξέρει ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής κοινωνιολογίας ή πολιτικών επιστημών, πως δηλαδή, οι κοινωνίες είναι ζωντανοί οργανισμοί και όπως όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί, ωριμάζουν μέσα από πολύχρονες και επίπονες εσωτερικές διεργασίες και όχι μέσα από βίαιες, κατασταλτικές και εξωτερικές μηχανιστικές διαδικασίες. Όπως έλεγε ο ιδιοφυής Βαν Γκογκ «ο άνθρωπος είναι σαν τον κόκκο του σιταριού, ή θα καλλιεργηθεί για να γίνει αυτό για το οποίο προορίζεται και μπορεί να γίνει, ή θα συνθλιβεί, θα γίνει αλεύρι, ψωμί για φάγωμα, κλείνοντας για πάντα τον κύκλο ζωής του».
Αυτό που βιώνουμε σήμερα σαν λαός, είναι η προσπάθεια, εξωγενών παραγόντων της ισχύος του χρήματος, οι οποίοι σε συνεργασία με εσωτερικούς θεσμικούς παράγοντες, ξένους προς την νοοτροπία και τις ανάγκες του λαού, να μας ευνουχίσουν πριν μας συνθλίψουν στις κρεατομηχανές τους. Προσπαθούν να μας επιβάλλουν τις βουλήσεις τους, με δόλο, ψέμα και αν κριθεί απαραίτητο, ακόμα και με τη χρήση βίας, Και οι μεν ξένοι, έχουν κάθε λόγο και συμφέρον να το επιδιώκουν. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τους Ελληνες κυβερνώντες, που το παίζουν εξουσιάζοντες ενώ δεν είναι. Ακόμα κι αν δεχτούμε πως οι προθέσεις τους είναι αγνές, αγνοούν, συνειδητά ίσως, πως με τη βία δεν αλλάζουν νοοτροπίες γενεών μέσα σε λίγα χρόνια. Όλες οι κοινωνίες, έχουν σταδιακές φάσεις ωριμότητας και όποιος προσπαθήσει με τη βία να «απογειώσει» μια κοινωνία, το μόνο που θα καταφέρει είναι να την ευνουχίσει και να την προσγειώσει ανώμαλα. Μια ευνουχισμένη κοινωνία είναι ανίκανη για οτιδήποτε μεγαλεπήβολο. Ελάχιστες κοινωνίες στην ιστορία πέτυχαν το ακατόρθωτο εκ των άνω και όσες το πέτυχαν είχαν ηγέτες με όρχεις, που ενθουσίασαν το λαό τους δίνοντας πρώτοι το παράδειγμα των θυσιών (βλέπε Λυκούργος, Σόλων, Κύρος, Μωυσής, Αλέξανδρος). Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι η άνευ όρων παράδοση του λαού μας σε ξένους τοκογλύφους από ηγέτες λογιστές και όχι μόνο. Όπως έλεγε ο μέγας θεωρητικός του πολέμου Κλαούζεβιτς «Πόλεμος είναι η προσπάθεια της επιβολής της βούλησης του νικητή πάνω στον ηττημένο και αυτό μπορεί να επιτευχθεί όχι μόνο με τα όπλα».
Αυτή τη στιγμή, όχι απλώς ζούμε την επιβολή της βούλησης των ξένων τοκογλύφων-δανειστών- μας, αλλά την απέραντη ξεφτίλα. Οργίζονται κιόλας όταν δεν τους διασκεδάζουμε αρκετά χορεύοντας στο ρυθμό τους. Οι Οθωμανοί κατακτητές μας σεβάστηκαν περισσότερο. Οποιος δεν έχει νιώσει την μπότα και την περιφρόνηση του Ενετού και του Φράγκου-Αγγλοσάξονα, δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει οργανωμένη και πειθαρχημένη υποταγή και υπακοή σε άρια εξουσία.