Γράφει ο Λυσίας
Την Κυριακή που μας πέρασε, το Έθνος είχε την καλύτερη προσφορά του.
Δεν ήταν CD, ούτε κουβαρίστρες, ούτε και μανταλάκια.
Ήταν επιστροφή στην καλή περίοδο, της έντυπης δημοσιογραφίας. Ήταν μια προσφορά σε πνεύμα και σε αδιαπραγμάτευτη αξία.
Ήταν ένα γενναιόδωρο βήμα, προς τον φανατικό αναγνώστη. Προς τον συλλέκτη καλών στοιχείων και όχι DVD με γουέστερν-σπαγγέτι.
Αυτά τα βλέπουμε κάθε βράδυ στις 8.00, από τα….( αποδελτιωμένα των κομμάτων) δελτία.
Ήταν μια συνέντευξη με την κυρία Διγενή, την οποία υπέγραψε ο δημοσιογράφος Β. Μπουζιώτης . Μπράβο και στους δυο.
Συγκεκριμένες, πάνω σε υπόβαθρο, γνώσεις οι ερωτήσεις. Σπιρτόζικες και πανέξυπνες οι απαντήσεις…. Που με σιγουριά ακουμπούσαν πάνω στο απόσταγμα, μιας τεράστιας πλέον εμπειρίας.
Ένα ρεσιτάλ ερωτοαπαντήσεων, από δυο εξαιρετικά ενημερωμένους ανθρώπους, που μόνο γνώση και γοητεία, άφηνε σε κάθε παράγραφό του. Σε κάθε ενότητά του.
Έμπειρη η Σεμίνα. Κοντά τριάντα χρόνια, δεσπόζει στην μικρή οθόνη. Μικρή στο μέγεθος ( η οθόνη ) μεγάλη στην αξία, όταν αυτή την διαχειρίζονται κυρίες σαν τη Διγενή.
Μια συνέντευξη, που τα είχε όλα. Που με έκανε, να προβληματιστώ, να λυπηθώ, αλλά και να χαρώ, να γελάσω, να.......... ελπίσω…. Γιατί είχε αλήθειες που με πονέσανε. Αλλά και πιπεράτες ατάκες, που με έκαναν να νιώσω ευχάριστα, να γελάσω.
Στιγμές, που για μια φορά ακόμα, ανέδειξαν την μεγάλη καρδιά της γνωστής δημοσιογράφου, παρουσιάστριας και παραγωγού, που σέβεται τον τηλεθεατή της και πονάει για τον συνάνθρωπό της.
Που λατρεύει τους γύρω της, που δοκιμάζεται με τον πόνο τους και χαίρεται με τη χαρά τους…. Μια κατάθεση, πραγματικά ανθρώπινη, που θα έπρεπε να λειτουργήσει ως μάθημα στις σχολές δημοσιογραφίας. Για το πώς σκέπτεται και λειτουργεί, μια διάσημη και φτασμένη δημοσιογράφος της τηλεόρασης, που εξαφάνισε από το λεξικό της ζωής της, τη λέξη ¨σταρ¨, ενώ και στη θέση της έπαρσης, τοποθέτησε την ανθρωπιά της, την αξία και τις αρχές της.
Μια συνέντευξη, που θα έπρεπε, όχι απλά να διαβάζουν, αλλά να τη μελετήσουν, πολλές γνωστές κυρίες της τηλεόρασης, που έχουν κρεμάσει το ¨δήθεν¨ τους, μενταγιόν, από τον…. Φουστάνειο στην κατασκευή, αλαβάστρινο λαιμό τους.
Πολλά τα σημεία της συνέντευξης, που με προκαλούν, για να τα σχολιάσω. Θα σταθώ ενδεικτικά και θα αναφέρω ένα, από τα πολλά υπέροχα και μνημειώδη σημεία, όπου η κυρία Διγενή, περιγράφει με παραστατικό τρόπο, μια άκρως ενοχλητική εικόνα, των καιρών μας…. Από κάποιους μαθουσάλες που επιμένουν να το παίζουν τζόβενα……
Λέει λοιπόν η Σεμίνα : ¨….. Δεν έχω όμως, την παραμικρή διάθεση επιστροφής γιατί πιστεύω, ότι μπροστά στο γυαλί χρειάζεται νέο αίμα και κυριολεκτώ.
Το δικό μου το αίμα, η τηλεόραση, το ήπιε όλο, όπως και πολλών άλλων. Είναι θλιβερό να βλέπεις αυτούς τους αποστραγγισμένους ανθρώπους, που υπήρξαν ¨κάτι¨ κάποτε, στον χώρο, να υποδύονται αμήχανα και θλιβερά τους παλιούς εαυτούς τους…. Εκεί έξω, βρίσκονται σπουδαία παιδιά, με γνώσεις, ταλέντο, όρεξη, αντοχές και κυρίως, καθαρά και ανοιχτά μυαλά. Αυτούς χρειάζεται τώρα η τηλεόραση. Όχι τους πρωταγωνιστές των ’70 και των ’80. Τόπο στα νιάτα αυτής της δουλειάς….¨.
Σίγουρα θέλει μεγαλείο ψυχής, για να πεις και να στηρίξεις κάτι τέτοιο.
Και η κυρία Διγενή αυτά όλα, τα αποδεικνύει με τα έργα της, εδώ και χρόνια…..
Κλείνοντας, θα σας ομολογήσω τι ήταν αυτό που με έκανε να σταθώ, σ’αυτή τη συνέντευξη, του κυρίου Μπουλιώτη και να τη σχολιάσω….
Ήταν μια άλλη συνέντευξη, που πήρε μια κοπελιά τηλεοπτικού προγράμματος πρόσφατα, από έναν σταρ, της τηλεόρασης. Που κάνει και αυτός μουσικο-ψυχαγωγικό πρόγραμμα, όπως έκανε παλαιότερα και η κυρία Διγενή.
Αναφέρομαι στον κύριο Σπύρο Παπαδόπουλο….. Ο οποίος, στην συνέντευξή του, με άφησε να διακρίνω, μέχρι ενόχλησης, ένα σπάταλο, από όλες τις πλευρές, ¨ΕΓΏ¨. Και μια έπαρση εκνευριστική. Σνομπάρισε όλα τα γραφόμενα γι αυτόν, στα blogs, όλους όσους εκφράσουν μια γνώμη γι’αυτόν και την εκπομπή του. Σνομπάρισε στην ψύχρα δηλαδή, εμάς όλους, τους εργοδότες του, μιας και σε δημόσιο μέσο, προσφέρει τα ¨φώτα¨ του…..
Και έρχεται δυο μέρες μετά, σαν όαση, στο ατέλειωτο τοπίο της τηλεοπτικής ερήμου, η συνέντευξη της κυρίας Διγενή. Για να με κάνει να μονολογήσω και να πω : ¨ Δες μαγκιά η κοπέλα, ρε δικέ μου¨…..
Ε να μην το φωνάξω, λιγάκι πιο δυνατά, για να το ακούσετε και σεις;
ΛΥΣΙΑΣ