Ο….¨Γερμανός¨ μίλησε.
Και μάλλον…. Γερμανικά μας τα είπε.
Με ολίγη απόχρωση…. Εσπεράντο, στην προφορά του. Θεωρώντας προφανώς ότι απευθύνεται σε ιθαγενείς. Αν και εκεί ακόμα, λίγο μέτρο, θα απαιτείτο…..
Μίλησε λοιπόν, ο πρώην Πρωθυπουργός, ο κ. Σημίτης.
Και κατηγόρησε την Ν.Δ., για ακραία αντιπαλότητα και κατασυκοφάντηση. Για αμφισβήτηση της εντιμότητας (!) και του…. πατριωτισμού (!) των αντιπάλων της.
Με συνεχείς υπερβολές….¨Υπερβολές¨ βλέπει όλα τούτα, ο….¨Γερμανός¨. Από την οπτική πλευρά που τον βολεύει. Και φυσικά….. Για τον Γερμανό κουβέντα. Και την αμαρτωλή σύμβαση, με τον ΟΤΕ.
Γαργάρα Made in Germany, την έκανε.
Ούτε για το χρηματιστήριο είπε κουβέντα, ούτε για το προκλητικό αλισβερίσι της κυβέρνησής του με την Siemens, μίλησε. Ούτε και για τις σκανδαλώδεις υπερτιμολογήσεις των Ολυμπιακών έργων μίλησε. Που τελικά, κάνανε τους Αγώνες, για έναν και μόνο σκοπό. Για να γίνει ακόμα πλουσιότερη, η Γιάννα Αγγελοπούλου και άλλες τριάντα-σαράντα οικογένειες…..
Όσο για την άθλια και σκανδαλώδη σύμβαση, του C4I, την παρουσίασε ως….. ιδανική και επικερδή, για τη χώρα .
Όλα καλώς καμωμένα, για τον...... κ. Σημίτη.
Κι η χώρα έφθασε εδώ που έφθασε, από κακή της…. τύχη. Από μια κακοδαιμονία της μοίρας. Ουδείς υπεύθυνος.
Αμ, το άλλο; Ξέχασε επιμελώς, ο πρώην Πρωθυπουργός, να παραδεχθεί πως ο Τσουκάτος ήταν πρωτοπαλίκαρο και ¨στρατηγός¨ του.
Πως ο Μαντέλης ήταν υπουργός του.
Υπουργός και ο Τσοχατζόπουλος. Και σε ¨φιλέτα¨ Υπουργεία!!! Υπουργός του ήταν και το πονηρό παιδί, που ακούει στο όνομα Λαλιώτης! Υπουργός του ο Παπαντωνίου, ο Πάχτας, ο Βερελής. Και όλοι αυτοί οι….. ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ της πολιτικής νομενκλατούρας.
Δεν θα είχα ασχοληθεί με το θέμα αυτό, το ψυχοφθόρο, ανακατεύοντας αποκαΐδια της πολιτικής . Σκαλίζοντας τις στάχτες μιας ντροπής ….. Κάποιες γκρίζες πια φυσιογνωμίες, στα ψιλά της ιστορίας, εάν δεν με ενοχλούσε αφόρητα, η παντελής έλλειψη ανδρείας…..
Διότι θεωρώ πως η αναγνώριση ενός λάθους, κάποιων, ενδεχόμενα, ανθρωπίνων αδυναμιών, η παραδοχή κάποιων, ανεξέλεγκτων ίσως, καταστάσεων, που μπορεί να έχουν συμβάλλει σ’αυτά τα δεινά, το μόνο που θα μπορούσαν να ομολογήσουν, αν μη τι άλλο, θα ήταν ένα ανδριλίκι.
Μια λεβεντιά. Και ίσως-ίσως και ένα κρυφό «συγνώμη».
Μια βαθιά κρυμμένη αξία. Ταμπουρωμένη πίσω από το θάρρος παραδοχής των κάποιων αστοχιών.
Λυπάμαι που θα το πω, μα όταν αυτά τα στοιχεία, λείπουν από έναν άνθρωπο, από έναν πολιτικό άνδρα, οποιονδήποτε, τότε τί μένει; Η σάρκα αδειανή;
Η σάρκα που κάποτε θαύμαζα και χειροκροτούσα, γιατί πίστευα στο περιεχόμενό της; Γιατί πίστευα στα ιδανικά της, και πάνω τους έχτισα ελπίδες;
Θεέ μου…. με κάτι τέτοια, που διαβάζω, πόσο πιο μόνο, με κάνει η απόγνωση. Και η βίαιη αναίρεση των κάποιων, κάποτε, ινδαλμάτων μου.
Πόσο θα ήθελα, να μη ζω σ’αυτόν τον τόπο. Κι απλά, να τον αγαπώ από μακριά.
ΛΥΣΙΑΣ