Γράφει ο Μιχάλης Μπεκίρης
Σάλο προσπάθησε να προκαλέσει με την
παρουσία του ο γνωστός πλέον σε όλους μας Ντομινίκ Στράους και όχι Στρος Καν
(Προτιμά το «Στράους» λόγω της αλσατικής του καταγωγής). Πολλοί έσπευσαν να
αποδώσουν αυτή την «ταραχή» στην τάχα πληθωρική του παρουσία. Άραγε να είναι μόνο
αυτό; Ή η σκληρή πραγματικότητα που άλλοι δεν μπορούν να δουν, άλλοι παριστάνουν
ότι δεν καταλαβαίνουν και άλλοι αδυνατούν να πιστέψουν είναι ότι η διεθνής αυτή
φιγούρα ήρθε στη χώρα μας για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους…
Δεν είναι λίγοι αυτοί που απόρησαν με την έπαρση και τον
εκλεπτυσμένο αλλά απαξιωτικό τρόπο που μίλησε στην βουλή. Λίγο ή πολύ μας είπε ότι
«εγώ κάνω κουμάντο», «εγώ κατέχω τη μοναδική αλήθεια», «είτε το θέλετε είτε όχι
πλέον… μου ανήκετε».
Πέρα από κομματικές γραμμές και αντιλήψεις αυτή η στάση δεν
πρέπει να μας προβληματίσει; Μπορούμε να απαριθμήσουμε πολλά επιχειρήματα για
την μη αναγκαιότητα προσφυγής στο.......... Δ.Ν.Τ. Αυτή όμως η επιτιμητική και συνάμα
υποτιμητική συμπεριφορά σίγουρα μας πληγώνει. Μας κάνει να θέλουμε να φύγουμε μια
ώρα νωρίτερα από την «προστασία του».
Και εδώ τον πρώτο λόγιο έχουν οι πολιτικές επιλογές ή απλά οι
δρόμοι που μπορούμε να ακολουθήσουμε: Δημοσιονομική προσαρμογή με έμφαση στα
κρατικά έσοδα ή επιθετική δημοσιονομική προσαρμογή με έμφαση στην σκληρή
περιστολή των δημοσίων δαπανών, στην δημιουργία όρων ανάπτυξης, νέων θέσεων
εργασίας, ενός σύγχρονου κράτους;
Ο «έπαρχος» απήλθε. Έπραξε αυτό που του υποδεικνύει η δουλειά του,
η θέση του, το πολιτικό του μέλλον, το προϊόν που πουλάει. Εμείς κάναμε λάθος γιατί
αγοράσαμε το προϊόν του χωρίς να κάνουμε έρευνα αγοράς. Ας μην συνεχίσουμε όμως
επιμένοντας στο ίδιο λάθος. Και στο κάτω – κάτω της γραφής δεν μπορούμε να είμαστε
«επαρχία» του. Ίσως είναι η στιγμή το παρόν και το μέλλον μας να αποδειχθεί
αντάξιο του παρελθόντος μας.