Ορισμένοι από τους κύριους στόχους της αδικαιολόγητης κομματικής διείσδυσης στους αυτοδιοικητικούς θεσμούς είναι πρόδηλοι: διατήρηση των διαύλων υλοποίησης ρουσφετιών με όχημα τους ΟΤΑ, πρόκριση του κομματικού συμφέροντος έναντι του συμφέροντος των πολιτών, εξασφάλιση θέσεων εργασίας για τους ημέτερους, διορισμός των παιδιών του κομματικού σωλήνα σε θέσεις οργάνων διοίκησης κ.λπ. Κατάφωρη συνέπεια των παραπάνω είναι πώς με αυτή τους τη στάση τα κόμματα αποδιώχνουν τους δημιουργικούς πολίτες από τα κοινά προκρίνοντας μια κοινωνία αμέτοχων θεατών και σιωπηλών υπηκόων. Δίχως την υποστήριξη ενός υπολογίσιμου κόμματος κανένας υποψήφιος δήμαρχος η περιφερειάρχης δεν έχει παρά μηδαμινές ελπίδες εκλογής,
όσο ικανός και να είναι. Επιπλέον, η εξέλιξη αυτή επιτείνει την απογοήτευση των πολιτών από το κατεστημένο του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού και από το αυτιστικό μοντέλο διακυβέρνησης, που οδήγησαν τη χώρα σε οικονομική ταπείνωση. Η στρεβλή κομματική διαμάχη στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές πλήττει συθέμελα την αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση. Είτε τους αρέσει είτε όχι, το διακύβευμα στις περιφερειακές και τοπικές εκλογές είναι λ.χ. οι ασφαλτοστρώσεις, τα σκουπίδια, τα ΚΑΠΗ, ο φωτισμός στις πλατειές των χωριών και όχι το Μνημόνιο ούτε τα οικονομικά μέτρα. Μάλιστα οι εκλογές αυτές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες για την εμπέδωση της περιφερειακής διοικητικής μεταρρύθμισης που κομίζει ο “Καλλικράτης”. Στις εκλογές του Νοεμβρίου οι έλληνες ψηφοφόροι δεν καλούνται να ακυρώσουν το Μνημόνιο, σε αυτή ή σε άλλη του εκδοχή · έχουν όμως μία ευκαιρία να αποτινάξουν τον κομματικό ζυγό από τη σβέρκο της αυτοδιοίκησης. Vox populi, vox dei.
(*) Φωνή λαού, φωνή θεού
@ Επικ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου