Γράφει ο Λεωνίδας Ορφανουδάκης
Πήγα
το πρωί να αφήσω ένα γαρίφαλο στο πολυτεχνείο όπως κάνω ανελλιπώς εδώ
και σχεδόν 40 χρόνια . Κάποιοι κατάθεταν δίπλα μου στεφάνια
αποδοκιμαζόμενοι . Έφαγα ένα μπουκάλι νερό (ευτυχώς στην πλάτη και
μικρό) , ενώ γύρο μου πετούσαν πολλά κύπελλα με καφέ και λίγα νεράντζια
. Κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε σε τέτοιες
συνθήκες να σφυρηλατήσουμε τη λαϊκή ομοψυχία έβριζαν ακόμα και τον
πεθαμένο πριν από μισό αιώνα Γέρο Γιώργο Παπανδρέου . Πετούσαν αντικείμενα και αντιμνημονιακά συνθήματα και φώναζαν κομουνιστικές ατάκες .
Πλησίασα αγανακτισμένος ένα πάγκο με νεολαίους της ΚΝΕ έξω από την Πύλη
και τους ζήτησα εξηγήσεις . Δεν είναι δικοί μας μου είπαν δεν είναι του
ΚΚΕ . Μα φωνάζουν υπέρ του ΚΚΕ τους ξαναλέω τι είναι προβοκάτορες ; Ξαναπήγα μέσα και κατευθύνθηκα στην ομάδα από όπου μου είχε έλθει το μπουκάλι με το νερό . Τι γίνεται ρε παιδιά έτσι βοηθάτε εσείς να ενωθεί ο λαός κα να αντιδράσει ενωμένος στις δύσκολες καταστάσεις που μας βρήκαν . Η ΚΝΕ απέξω λέει πως δεν είστε κομουνιστές ! Τι είστε τελικά προβοκάτορες ; Αυτοί δεν......... είναι κομουνιστές μου απάντησαν εκείνοι , εννοώντας τους Κνίτες . Αν και είμαι χρόνια στο κουρμπέτι άργησα να καταλάβω , κάποιοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ήταν . Κάνουν και αυτοί όπως κάνει καθένας μας αυτό που μπορεί και νομίζει σωστό . Δεν τους αδικώ . Αυτό συμβαίνει σαν φυσική συνέπεια στις δύσκολες ώρες στους λαούς όταν δεν υπάρχει μεγάλος ηγέτης ή μεγάλη ιδέα για να τους ενώσει όλους . Άλλοι λουφάζουν στους καναπέδες τους και άλλοι διαμαρτύρονται και αντιδρούν ενεργά στους δρόμους , όμως χωρίς κεντρικό σχεδιασμό , καθένας όπως νομίζει . Αυτό αντί να ενώσει τον λαό σε κοινό μέτωπο ενέχει τον κίνδυνο να τον διχάσει . Οι ύβρεις που άκουσα σήμερα στο Πολυτεχνείο κάθε άλλο παρά προμηνύουν ένα ευρύτατο λαϊκό μέτωπο , πράγμα που είναι το μεγάλο ζητούμενο για το Έθνος όπως έχουν τα πράγματα σήμερα . Παρά τον κίνδυνο διχασμού , που είναι υπαρκτός , εγώ ψυχικά δεν θα ταυτιστώ
ποτέ με αυτούς που παραιτούνται και κάθονται ήσυχα στα σπίτια τους
περιμένοντας μοιρολατρικά το ορατό πλέον τέλος . Προτιμώ αυτούς που
αντιδρούν έστω και αν επιτίθενται και σε εμένα .
Θα κλείσω με κάτι που αξίζει να γίνει λαϊκή επωδός . Ο τόπος στη συγκεκριμένη συγκυρία έχει ανάγκη και μπορεί να ενωθεί στο 80 τοις εκατόν του, κάτω από ένα Μεγάλο Όραμα ! Και βέβαια δεν υπάρχει κανείς Έλληνας που να πιστεύει πως η εξόφληση των τοκογλύφων είναι ένα τέτοιο όραμα .
Πάντως
αύριο 17 Νοεμβρίου 2010 μπορεί να είναι η πρώτη φορά από το 1974 που
δεν θα περπατήσω για να διαδηλώσω προς την Αμερικανική πρεσβεία .