Έχω πραγματικά κουραστεί από την συνεχή παρουσία συγκεκριμένων υπουργών και λοιπών κυβερνητικών στελεχών στα κανάλια, όπου προσπαθούν να εξηγήσουν, να σχολιάσουν, να απαντήσουν, να απολογηθούν. Από πότε ένας Υπουργός κυβέρνησης είναι υποχρεωμένος να βγαίνει κάθε τρεις και λίγο σε κάθε είδους εκπομπές, από τις πρωϊνές ενημερωτικές ως τα διάφορα δελτία ειδήσεων των παραθύρων για να λογοδοτήσει για το τί έκανε ή δεν έκανε στο κάθε δημοσιογραφίσκο της πλάκας, με το πρόσχημα της ενημέρωσης; Από πότε οι κάθε είδους δημοσιογραφίσκοι σε μία επίδειξη αγένειας και έλλειψης σεβασμού με ύφος οχτακοσίων λόρδων απευθύνονται στον κάθε πολιτικό λες και μιλάνε στον κολλητό τους; Για ποιό λόγο οι πολιτικοί έχουν γίνει TV περσόνες; Αυτός ο Παπακωνσταντίνου πόσες φορές ακόμη θα βγει στα τηλεοπτικά παράθυρα των δελτίων ειδήσεων; Ο Λομβέρδος και άλλοι υπουργοί και υφυπουργοί τί δουλειά έχουν να βγαίνουν δεξιά αριστερά πέντε φορές την ημέρα, να εξηγούν; Τους έχει πει κάποιος πως δεν θέλουμε εξηγήσεις, πως θέλουμε δουλειά και αποτέλεσμα. Τί με νοιάζει να μου αναλύει η Ξενογιαννακοπούλου πενήντα φορές το χρέος των νοσοκομείων; Εμένα με ενδιαφέρει να λύσει το πρόβλημα. Όταν το λύσει να βγει να το πει. Μόνο στα μεσημεριανά δεν τους έχουν βγάλει ακόμη. Τελικά το όνειρο τους ποιό ακριβώς ήταν; Να γίνουν πολιτικοί ή celebrities;
Δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση, αλλά στην Γαλλία οι Υπουργοί δεν βγαίνουν στα κανάλια να ......απαντάνε στον ένα και στον άλλο. Υπάρχουν τα γραφεία Τύπου των Υπουργείων, που εκδίδουν τις ανακοινώσεις. Αν υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα γίνεται συνέντευξη τύπου προς όλα τα μέσα. Εμφανίζονται στην τηλεόραση σπάνια, σε σοβαρές εκπομπές και αυτό, όπως προείπα, αν συντρέχει σοβαρός λόγος, υπάρχει κάποια μεταρρύθμιση, κάποιο πρόβλημα.
Όταν χτύπησε η οικονομική κρίση την Γαλλία, το 2008, ο Σαρκοζύ έδωσε συνέντευξη τύπου στα κρατικά κανάλια, όπου εξήγησε τό τί συνέβαινε και ενημέρωσε τον κόσμο. Παρένθεση: από τότε είχε μιλήσει για ανησυχητική κατάσταση στην Ελλάδα, η οποία απασχολούσε την Ε.Ε. Εμείς δεν ανησυχούσαμε ωστόσο, διότι αφενός είχαμε θωρακίσει την οικονομία μας, σύμφωνα με τους τότε κυβερνώντες, και έπειτα "λεφτά υπήρχαν". Σε εμάς δεν βγήκε κανείς να πει την αλήθεια σε επίσημη συνέντευξη τύπου. Αντιθέτως στα τηλεπαράθυρα και τα πάνελ πολιτικοί αμφότερων πλευρών λέγανε το μακρύ τους και το κοντό τους, μάλλον λέγανε τα ψέματα τους. Γιατί αυτό είναι οι δικοί μας πολιτικοί. Μιλάνε πολύ, μιλάνε παντού, χωρίς να λένε κάτι. Είναι προφανές πως η πολιτική τους θεωρία συνοψίζεται στην σοφή λαϊκή παροιμία "Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια".
Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι γιατί να τα βάζω και με τους δημοσιογράφους; Αφού ο κάθε πολιτικός ή Υπουργός δέχεται να βγαίνει και να ξεφτιλίζεται από τον κάθε ένα, αφού ανέχεται τον τρόπο με τον οποίο του απευθύνουνε τον λόγο, αφού συμφωνεί να συνδιαλέγεται εν μέσω αλλαλαγμών, αφού του αρέσει να διακόπτει την δουλειά του για να εμφανιστεί σε παράθυρα, αφού σηκώνεται να πάει και στο στούντιο του κάθε καναλιού λες και δεν έχει άλλη δουλειά, αφού τελικά δεν σέβεται ο ίδιος την θέση του και το λειτούργημα του, γιατί να τον σεβαστεί ο δημοσιογραφίσκος ή το οποιοδήποτε κανάλι και πολύ περισσότερο γιατί να το σεβαστούμε εμείς; Έχουν οι πολιτικοί την αίσθηση πως στην συνείδηση του κόσμου διαφέρουν πολύ από τις σταρλετίτσες και λοιπά χαζά που παίζουν σε διπλανά κανάλια, την ώρα που οι ίδιοι προβαίνουν σε βαρύγδουπες δηλώσεις σε ένα ακόμη δελτίο της πλάκας;
Θα καταλάβουν ποτέ τον ρόλο τους αυτοί οι άνθρωποι; Θα βάλουν ποτέ πλαίσια στο λειτούργημα τους; Για πόσο ακόμα θα συνεχίσουν να μαϊμουδίζουν και αυτό το μαϊμούδισμα θα το αποκαλούν πολιτική;
Ελένη Παπαδοπούλου
Δεν μπορώ να αποφύγω την σύγκριση, αλλά στην Γαλλία οι Υπουργοί δεν βγαίνουν στα κανάλια να ......απαντάνε στον ένα και στον άλλο. Υπάρχουν τα γραφεία Τύπου των Υπουργείων, που εκδίδουν τις ανακοινώσεις. Αν υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα γίνεται συνέντευξη τύπου προς όλα τα μέσα. Εμφανίζονται στην τηλεόραση σπάνια, σε σοβαρές εκπομπές και αυτό, όπως προείπα, αν συντρέχει σοβαρός λόγος, υπάρχει κάποια μεταρρύθμιση, κάποιο πρόβλημα.
Όταν χτύπησε η οικονομική κρίση την Γαλλία, το 2008, ο Σαρκοζύ έδωσε συνέντευξη τύπου στα κρατικά κανάλια, όπου εξήγησε τό τί συνέβαινε και ενημέρωσε τον κόσμο. Παρένθεση: από τότε είχε μιλήσει για ανησυχητική κατάσταση στην Ελλάδα, η οποία απασχολούσε την Ε.Ε. Εμείς δεν ανησυχούσαμε ωστόσο, διότι αφενός είχαμε θωρακίσει την οικονομία μας, σύμφωνα με τους τότε κυβερνώντες, και έπειτα "λεφτά υπήρχαν". Σε εμάς δεν βγήκε κανείς να πει την αλήθεια σε επίσημη συνέντευξη τύπου. Αντιθέτως στα τηλεπαράθυρα και τα πάνελ πολιτικοί αμφότερων πλευρών λέγανε το μακρύ τους και το κοντό τους, μάλλον λέγανε τα ψέματα τους. Γιατί αυτό είναι οι δικοί μας πολιτικοί. Μιλάνε πολύ, μιλάνε παντού, χωρίς να λένε κάτι. Είναι προφανές πως η πολιτική τους θεωρία συνοψίζεται στην σοφή λαϊκή παροιμία "Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγεια".
Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι γιατί να τα βάζω και με τους δημοσιογράφους; Αφού ο κάθε πολιτικός ή Υπουργός δέχεται να βγαίνει και να ξεφτιλίζεται από τον κάθε ένα, αφού ανέχεται τον τρόπο με τον οποίο του απευθύνουνε τον λόγο, αφού συμφωνεί να συνδιαλέγεται εν μέσω αλλαλαγμών, αφού του αρέσει να διακόπτει την δουλειά του για να εμφανιστεί σε παράθυρα, αφού σηκώνεται να πάει και στο στούντιο του κάθε καναλιού λες και δεν έχει άλλη δουλειά, αφού τελικά δεν σέβεται ο ίδιος την θέση του και το λειτούργημα του, γιατί να τον σεβαστεί ο δημοσιογραφίσκος ή το οποιοδήποτε κανάλι και πολύ περισσότερο γιατί να το σεβαστούμε εμείς; Έχουν οι πολιτικοί την αίσθηση πως στην συνείδηση του κόσμου διαφέρουν πολύ από τις σταρλετίτσες και λοιπά χαζά που παίζουν σε διπλανά κανάλια, την ώρα που οι ίδιοι προβαίνουν σε βαρύγδουπες δηλώσεις σε ένα ακόμη δελτίο της πλάκας;
Θα καταλάβουν ποτέ τον ρόλο τους αυτοί οι άνθρωποι; Θα βάλουν ποτέ πλαίσια στο λειτούργημα τους; Για πόσο ακόμα θα συνεχίσουν να μαϊμουδίζουν και αυτό το μαϊμούδισμα θα το αποκαλούν πολιτική;
Ελένη Παπαδοπούλου