Αλήθεια, πιστεύουμε σε μάγους; Πιστεύουμε ότι υπάρχουν μερικοί Νιτσεϊκοί υπεράνθρωποι που θα πάρουν το ραβδάκι και θα αλλάξουν τις πόλεις και τα χωριά της Ελλάδας με ένα άγγιγμα;
Αν δεν το πιστεύουμε τότε θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ, εκτός βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων, να κρίνουμε ποιον θα επιλέξουμε στις εκλογές για την Τ.Α. βάσει προγράμματος. Και όταν λέω προγράμματος εννοώ ενός συγκεκριμένου, κοστολογημένου και εφαρμόσιμου σχεδίου, όχι ένα συνονθύλευμα διακηρύξεων που κανείς δεν γνωρίζει αν, πότε και πως μπορούν να υλοποιηθούν και πόσο θα κοστίσει η ενδεχόμενη υλοποίηση τους.
Μπορεί να γίνει κάτι άλλο; Δεν το νομίζω. Πιστεύει κανείς ότι μέσα σε δύο μήνες, τόσοι ακριβώς μένουν μέχρι την 7η του Νοέμβρη, θα μπορέσει κάποιος υποψήφιος σε ένα μεγάλο περιφερειακό δήμο, για να μην αναφερθώ στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη που η αναφορά θα άγγιζε τα όρια της ανεκδοτολογίας, να ετοιμάσει το ψηφοδέλτιο του και να ετοιμάσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα;
Ακόμη και αν μία ομάδα ειδικών επιστημόνων δούλευε μέρα- νύχτα μέσα σε δύο μήνες αμφιβάλλω αν θα προλάβαινε να καταγράψει τα ............
προβλήματα, όχι να προτείνει λύσεις επεξεργασμένες, οπότε εκ των προτέρων οι επιλογές μας περιορίζονται σε πρόσωπα και σε κόμματα.
Δυστυχώς όμως, η δίκη προθέσεων, καλών ή κακών, έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν και έχει αποτύχει παταγωδώς.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα, τα κόμματα δεν θα πρέπει να θυμούνται την Τ.Α. μερικούς μήνες πριν τις εκλογές. Οι επιλογές προσώπων θα πρέπει κάποια στιγμή να πάψουν να χαρακτηρίζονται από εκλογικό και μικρομματικό συμφέρον. Και η ίδια η κοινωνία όμως θα πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες ώστε να μην έχει ανάγκη από κομματικούς σωτήρες, αλλά από ανθρώπους που πραγματικά ασχολούνται με την περιοχή τους, γνωρίζουν τα προβλήματα και μπορούν να φέρουν τις λύσεις.
Η αξιοποίηση της τοπικής τεχνογνωσίας θα μπορέσει κάποια στιγμή να μεταφέρει την κρίση από τα πρόσωπα στα προγράμματα, και από τα κόμματα στις θέσεις.
Ποιους βολεύει όμως η αξιοποίηση της; Σίγουρα όχι όσους αντιλαμβάνονται την κοινωνία με όρους στρούγκας και τη βλέπουν μέσα από τα χρωματιστά κομματικά γυαλιά τους.