Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Ο Μιλτιάδης του Βαρβιτσιώτη και η Αλεξάνδρα της Πάλλη-Πετραλιά. Το δημαρχιλίκι το σκαλοπάτι για το υπουργιλίκι ή ακόμη και το πρωθυπουργηλίκι;
Αν ρωτήσετε σε έναν παιδικό σταθμό τα παιδιά ενός γιατρού, ενός μηχανικού και ενός πολιτικού, «τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε», το πιο πιθανό είναι να σας πουν αντίστοιχα γιατρός, μηχανικός και πολιτικός ή ακόμα και πρωθυπουργός και αυτό είναι εύλογο. Στην πράξη όμως, τα μοναδικά παιδιά που θα κάνουν πράξη αυτήν την απειλή, είναι τα παιδιά των πολιτικών και αυτό πάλι έχει την εξήγησή του. Για να γίνεις γιατρός ή μηχανικός θέλει μυαλό αλλά προπάντων θέλει κότσια, διότι απαιτεί σκληρή δουλειά. Κάτι που δεν συμβαίνει με το επάγγελμα του πολιτικού, στη σύγχρονη Ελλάδα τουλάχιστον.
Σε άρθρο με τίτλο «Κληρονομική Δημοκρατία», έγραφε στις 11.09.2007 η «Ελευθεροτυπία», «ένας στους πέντε υποψηφίους βουλευτές και δημάρχους είναι από “σόϊ”». Σήμερα, τρία χρόνια μετά, είναι πλέον ένας στους τέσσερις. Μ’ αυτόν το ρυθμό, σε ............
δυο δεκαετίες θα έχουμε την παγκόσμια πρωτιά. Η χώρα που γέννησε την Αμεση Συμμετοχική Δημοκρατία, θα γίνει η πρώτη χώρα που θα καθιερώσει την «Κληρονομική Δημοκρατία».
Σε κανέναν άλλο επαγγελματικό χώρο στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοια ποσοστά επαγγελματικής διαδοχής. Τι είναι άραγε αυτό που ωθεί τα παιδιά των πολιτικών στη χώρα μας να ακολουθούν το επάγγελμα του πατέρα ή της μητέρας;
Είναι η αγάπη τους προς την πατρίδα; Μα αν ήταν έτσι, αυτό θα σήμαινε πως οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν πρέπει να αγαπούσαν και τόσο πολύ την πατρίδα, αφού σπανίως είχαμε παιδιά πολιτικών που ακολούθησαν το λειτούργημα του πολιτικού, που σήμερα έγινε επάγγελμα. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλες σχεδόν τις σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες. Σπανίως συναντάς πολιτικούς από πολιτικά «τζάκια». Στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, η πολιτική, από λειτούργημα έγινε επάγγελμα και μάλιστα, το πιο σίγουρο και πιο κερδοφόρο. Μπορείς να αποκτήσεις εύκολα χρήμα, δόξα και δύναμη, δίχως κανένα ρίσκο να εξοριστείς ή να μπεις στη φυλακή, όπως συνέβαινε με τους περισσότερους πολιτικούς της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, σε περίπτωση αποτυχίας. Το μοναδικό «ατύχημα» που μπορεί να σου συμβεί, είναι να σου βγει το παρατσούκλι του «Ωραίου και Μάγκα».
Τι είδος ανθρώπων είναι τελικά οι πολιτικοί; Τι είναι αυτό που τους ωθεί στην πολιτική και από ποια «υψηλά» ιδανικά και οράματα διακατέχονται;
Στο βιβλίο του για την «πολιτική και τον πολιτισμό», ο γερμανός στοχαστής Magnus Enzensberger γράφει:« Αν ρίξουμε μια ματιά στην εξελικτική πορεία των πολιτικών σε ολόκληρη την Ευρώπη, βλέπουμε πως ο επαγγελματίας πολιτικός είναι κατά κανόνα ένας άνθρωπος χωρίς κανένα επάγγελμα. Είναι ένα δύσκολο σχολείο η πολιτική, όπου μαθαίνει κανείς να χρησιμοποιεί σωστά τους αγκώνες του για να σπρώχνει. Μόλις αυτή η επίπονη εκπαίδευση, αποπερατωθεί και το άλμα στην κομματική ιεραρχία στεφθεί από επιτυχία, καθίσταται πλέον περιττή η αναζήτηση ενός βιοποριστικού επαγγέλματος». Τα παιδιά των πολιτικών μας δεν έχουν ανάγκη ούτε καν αυτό το «ειδικό σχολείο του παραγκωνισμού αντιπάλων», αφού ακόμη και αυτή τη δουλειά την έχουν αναλάβει οι γονείς τους. Το θέμα, που είναι σοβαρό και αφορά όλους τους σκεπτόμενους έλληνες πολίτες, είναι, «πως είναι δυνατόν αυτοί οι “μπούληδες” της ζωής, που τα βρήκαν όλα έτοιμα και στρωμένα, θα διαχειριστούν το μέλλον μας και θα εξασφαλίσουν την ευημερία μας και μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Πως αυτά τα, κατά τα άλλα, συμπαθέστατα παιδιά θα κάνουν πράξη την «τέχνη του εφικτού», θα συγκρουστούν και θα διαπραγματευτούν με ίσους όρους με σκληροτράχηλους επαγγελματίες ισχυρών τοπικών συμφερόντων, προασπίζοντας το συμφέρον της κοινότητας που τάχθηκαν να υπηρετήσουν; Πως αυτά τα παιδιά με το «σύνδρομο της Αντουανέτας», που δεν έχουν μπει ποτέ σε δημόσιο μέσο μεταφοράς, σε δημόσιο νοσοκομείο, σε ένα σουπερμάρκετ και δεν χρειάστηκε ποτέ να διεκπεραιώσουν οι ίδιοι μια υπόθεσή τους με το δημόσιο, θα διαχειριστούν υποθέσεις δικές μας». Τα παιδιά αυτά, που συνήθως τέλειωσαν ένα ιδιωτικό σχολείο και μετά φοίτησαν σε ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού, γνωρίζουν καλύτερα την καθημερινότητα των πολιτών των χωρών που φοίτησαν παρά την καθημερινότητα του έλληνα πολίτη, αφού στο εξωτερικό έζησαν για πρώτη φορά σαν κανονικοί άνθρωποι, μακριά από την ομπρέλα των ισχυρών γονιών τους και έξω από το γυάλινο πύργο τους.
Τη μοναδική πραγματική και πρακτική ικανότητα που έχουν ιδιοποιηθεί τα παιδιά αυτά των πολιτικών μας, κατά κανόνα, είναι ένα έλλειμμα ρεαλισμού με την καθημερινότητα. «Όπως ο ψυχαναλυτής δεν πρέπει να ταυτίζεται συναισθηματικά με το πρόβλημα του πελάτη για να μην καταρρεύσει ψυχολογικά, έτσι και ο πολιτικός δεν πρέπει να ταυτίζεται συναισθηματικά με τα καθημερινά προβλήματα των ψηφοφόρων του. Η ενασχόληση με την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών-πελατών, μπορεί να αποβεί ακόμη και μοιραία για τον απερίσκεπτο πολιτικό». Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίληψη των επαγγελματιών πολιτικών, που την μεταφέρουν και στα παιδιά τους. Διαφορετικά, δεν θα είχαν κανένα λόγο να τα παρακινήσουν να ασχοληθούν με την πολιτική, η οποία όταν την πάρεις στα σοβαρά και την θεωρήσεις λειτούργημα, είναι άκρως ψυχοφθόρα.
Οι μακρινοί απόγονοι των πολιτών της Αθήνας του Περικλή, αποδείξαμε εδώ και δεκαετίες, ότι από ελεύθεροι πολίτες, καταντήσαμε άβουλοι υπήκοοι. Είναι καιρός να αποδείξουμε ότι γίναμε πάλι πολίτες και ο καλύτερος τρόπος είναι να δείξουμε στο παλαιοκομματικό κατεστημένο και στα παιδιά του, την πόρτα εξόδου από την πολιτική, δίνοντας την ευκαιρία σε νέους, άφθαρτους και επιτυχημένους επαγγελματικά ανθρώπους, δίχως την προστασία του μπαμπά, να αποδείξουν τι μπορούν να κάνουν και στην πολιτική.
Αν δεν το κάνουμε, είμαστε αυτό που μας αξίζει.