Παρακολουθώντας εχθές μέσω internet (http://www.megatv.com/megagegonota/default.asp?catid=17525, από το λεπτό 17:30) το δελτίο του mega πραγματικά δεν πίστευα το επίπεδο της κυνικότητας, ασέβειας και σαδισμού ( το θέμα της παρανομίας πλέον φαντάζει λεπτομέρεια ) των παρουσιαζόμενων ως δημοσιογράφων και επί της ουσίας προπαγανδιστών – εκπροσώπων της επισήμως, δια των πράξεων της, ολοκληρωτικής / χουντικής κυβερνήσεως.
Αυτοί που ζήτησαν την δίωξη ατόμων για την απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου, αυτοί που θρήνησαν την παράπλευρη απώλεια από την βόμβα στο γραφείο του Χρυσοχοΐδη, αυτοί που τόσο πολύ συζήτησαν την δολοφονία Γκιόλια και που τόσο κόπτονται για την ‘ταλαιπωρία’ των Πολιτών γιατί καθυστερούν μία ή δύο ώρες παραπάνω στην κυκλοφορία και ίσως να μην μπορούν να αγοράσουν αλίπαστα από το συνήθες μαγαζί που ..........
πηγαίνουν, θεωρούν τον θάνατο δύο μεταφορέων ( πιθανότατα οικογενειαρχών, δεν το ξέρουμε αφού δεν το καλύπτουν το οποίο βέβαια ουδόλως αλλοιώνει το βάρος της απώλειας σε περίπτωση που δεν ήταν ) ως «μέσα στο πρόγραμμα / μέσα στην ίδια την ζωή» και άρα ανάξιο λόγου.
πηγαίνουν, θεωρούν τον θάνατο δύο μεταφορέων ( πιθανότατα οικογενειαρχών, δεν το ξέρουμε αφού δεν το καλύπτουν το οποίο βέβαια ουδόλως αλλοιώνει το βάρος της απώλειας σε περίπτωση που δεν ήταν ) ως «μέσα στο πρόγραμμα / μέσα στην ίδια την ζωή» και άρα ανάξιο λόγου.
Πρόκειται για τους ίδιους παρουσιαστές ( τα συγκεκριμένα λόγια ανήκουν στην Όλγα Τρέμη ) που την ημέρα της μεγάλης απεργίας της 5ης Μαρτίου 2010 έχυσαν μαύρο δάκρυ για τα θύματα της marfin, θεωρώντας τις ζωές τους ιερές και υπεράνω παντός θέματος.
Αυτό σαφώς είναι σωστό, η Ανθρώπινη Ζωή όντως είναι Ιερή. Είναι υπεράνω κάθε άλλου θέματος ή θα έπρεπε να είναι ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ.
Γιατί λοιπόν η ζωή δύο φορτηγατζήδων που χάθηκαν, η μία όπως φαίνεται από δακρυγόνα και η άλλη επειδή τον χτύπησε φορτηγό για να ανοίξει δρόμο γιατί διαμαρτυρόταν ειρηνικά μπροστά σε αυτό είναι ασήμαντες και η αναφορά σε αυτές «απλή δημιουργία εντυπώσεων», όπως το χαρακτήρισε η Τρέμη τόσο απροκάλυπτα και σχεδόν ήταν έτοιμη να πει ότι η απώλεια Ανθρώπινης Ζωής όταν διαδηλώνουμε «είναι μέσα στο πρόγραμμα» ;
Για ποιο πρόγραμμα μιλάει και ποιος είναι αυτός που εκτιμάει ποια ζωή είναι ιερή και χρήζει προστασίας και ποια είναι ασήμαντη και δεν χρήζει ούτε καν αναφοράς σαν τα φουκαριάρικα γατιά που βρίσκονται πατημένα στους δρόμους μέχρι να τα μαζέψει ο σκουπιδιάρης ;
Γιατί ο σχεδόν προπηλακισμός του Μίχαλου είναι είδηση και η ενέργεια κατακριτέα και πηγή φρίκης, αλλά ο τραυματισμός του τρίτου ατόμου ή της γυναίκας που έχουμε δει στα ρεπορτάζ στις κινητοποιήσεις του Πειραιά την οποία παίρνουν σηκωτή μακριά οι φορτηγατζήδες για να την διασώσουν, κάτι στο οποίο ούτε καν στεκόμαστε ;
Για να μην αναφερθώ σε τόσα άλλα μέτρα και σταθμά και σαφή διαχωρισμό του ποιος Άνθρωπος ( και συνεπώς και η Ζωή και η Αρτιμέλεια του ) έχει υπόσταση και ανθρώπινα δικαιώματα και ποιος είναι κατ’ αυτούς ασήμαντος και χωρίς κανένα Δικαίωμα εάν αυτοί δεν το αναγνωρίσουν.
Το θέμα όπως κάθε νοήμων άνθρωπος άμεσα συνειδητοποιεί ξεπερνά το θέμα των φορτηγατζήδων, τα αιτήματα τους και τα επιχειρήματα τους ή τα αντίστοιχα, όπως και αν είναι, της κυβερνήσεως.
Εδώ έχουμε την έγκριση, επικύρωση και αποδοχή της πάταξης κυριολεκτικά μέχρι θανάτου φυσικού κάθε ενός ατόμου που επιχειρεί να εναντιωθεί στην βούληση και τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπεί η κυβέρνηση.
Κάθε ένας από μάς τον Λαό αποτελεί αναλώσιμο εργαλείο ή εμπόδιο που πρέπει να εξουδετερωθεί πάσει θυσία, ακριβώς όπως μετατρεπόμαστε κάθε φορά που επιβάλλεται Χούντα, Κατοχή και Αντιβασιλεία.
Σε Δημοκρατικά Πολιτεύματα, ακόμα και στα πλέον τελματωμένα ποτέ δεν θεωρείται λογικό, νόμιμο «μέσα στο πρόγραμμα» να σκοτώσεις διαδηλωτή ή να επιτρέψεις την δολοφονία του ή να είσαι ηθικός αυτουργός αυτής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε ότι η αξία του αίματος αλλάζει και αυτή όπως και κάθε νόμισμα στους υπολογισμούς τεράτων ανθρωπόμορφων που υπεράνω όλων βάζουνε το προσωπικό τους υπέρ-υπέρ κέρδος : δεν ξεχνάμε το Σάμινα και πώς ανάλγητα αφέθηκαν τόσοι άνθρωποι να πεθάνουν ενώ ο υπεύθυνος ηθικός τουλάχιστον αυτουργός της μαζικής αυτής δολοφονίας τους επιβραβεύεται με οφίτσια και υπουργικά αξιώματα. Δεν ξεχνάμε την σφαγή των Τεμπών όπου πέθαναν παιδιά του Λαού και ευθύνες δεν ζητήθηκαν από τους πραγματικούς υπαίτιους αυτουργούς, δεν ξεχνάμε τα απανωτά εργατικά ατυχήματα λόγω κακών εγκαταστάσεων μέσα σε πλοία ούτε την απώλεια Ανθρώπινης Ζωής στον στρατό από αντίστοιχες ελλείψεις / αμέλειες και λοβιτούρες στα θέματα εξοπλισμού.
Και δεν αναφερόμαστε καν στις περιπτώσεις Πολιτών συνταξιούχων και μη που πεθαίνουν λόγω μη έγκαιρης κάλυψης ή αδυναμία κάλυψης των ιατρικών τους αναγκών, λόγω του ότι τα χρήματα που πλήρωσαν στα Ταμεία τους είναι στις τσέπες αυτών που εκπροσωπεί και προστατεύει η Τρέμη και η κάθε Τρέμη, Καψής, Πρετεντέρης, Λιάρος, Χατζηνικολάου, κλπ.
Δεν έχουμε ποτέ συζητήσει για τα θανατηφόρα τροχαία ή αυτά που έχουν προκαλέσει σοβαρή αναπηρία λόγω κακοτεχνίας των δρόμων ( από τους έχοντες αναλάβει τα δημόσια έργα ) ή κακής σήμανσης ( από τους πολλαπλούς αρμόδιους και υπεύθυνους σύμφωνα με τον Νόμο ).
Αντίθετα, αυτοί που θεωρούνται πολύτιμοι προστατεύονται πρίν καν υπάρξει κίνδυνος για αυτούς ή πάθουν κάτι, με την αστυνομία που ο Λαός πληρώνει για να προστατεύει τον Λαό. Και πολύτιμοι θεωρούνται οι βουλευτές/ πολιτικοί/ κομματικοί και οι τραπεζίτες, τύποι σαν τον Μίχαλο/ μεγαλοεπιχειρηματίες κάθε είδους και τύποι σαν τον κάθε μεγαλοδημοσιογράφο που τον φυλάνε για να μπορεί να βγεί στο δελτίο των 8 για να μας πει ότι οι φορτηγατζήδες και κάθε ένας άλλος Πολίτης που διαδηλώνει ή διεκδικεί να μην εφαρμοστούν εις βάρος του αντισυνταγματικοί νόμοι είναι άξιος θανάτου εάν δεν φύγει μπροστά από έναν ΜΑΤατζή ή ένα φορτηγό που δεν φρενάρει όταν μπροστά του υπάρχει Άνθρωπος.
Εδώ πλέον τώρα έχουμε και το επόμενο επίπεδο στο χύσιμο του αίματος όπου ο διαδηλωτής είναι στόχος και αυτοί που τον στοχεύουν απολαμβάνουν άρση του παρανόμου του κακουργήματος τους, δηλαδή δεν θεωρούνται φονιάδες αν σκοτώσουν διαδηλωτή ή απεργό.
Άραγε, οι αστυνομικοί που συνόδευαν το φορτηγό αυτό συνέλαβαν τον οδηγό αυτό για εθελούσια δολοφονία και απόπειρα δολοφονίας, δηλαδή πρώτου βαθμού κακουργήματα ή του έδωσαν μετάλλιο που έκανε και φόνο για να μεταφέρει εμπορεύματα ;
Κλείνοντας, επαναλαμβάνω ότι το θέμα πλέον δεν είναι τα αιτήματα των φορτηγατζήδων αλλά εάν εμείς ως Λαός και Πολίτες δεχόμαστε να σκοτώνουν όποιον διαδηλώνει περισσότερο από ό,τι του επιτρέπουν, ενώ είναι ειρηνικός και ασκεί μόνο το Συνταγματικό του Δικαίωμα της απεργίας.
Πότε δηλαδή ενεργοποιείται σε εμάς τον Λαό η επιταγή του Συντάγματος του άρθρου 120, το οποίο αναθέτει σε εμάς την προστασία της Δημοκρατίας και απαιτεί την εναντίωση σε κάθε ολοκληρωτισμό και παράνομη θέσπιση νόμου ;
Διότι παράνομο δεν είναι μόνο το νομοσχέδιο στο οποίο εναντιώνονται οι φορτηγατζήδες αλλά και αυτή η εφαρμογή και επιβολή του μνημονίου με τον τρόπο που έχει γίνει, όπως τόσοι αναλυτές έχουν ήδη τεκμηριώσει και άρα δικαιούμαστε να μην το υπακούσουμε ( άρθρο 111Σ, παρ. 1).
Πόσο αίμα που θεωρούν άνευ αξίας θα πρέπει να χύσουν πρίν, κατ’ επιταγή του Συντάγματος, πούμε « ως εδώ» ;