Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Ας πούμε ότι είσαι τουρίστας που επιλέγει να έρθει στην Ελλάδα των μύθων και των θρύλων για να ζήσει την περιπέτεια, συγγνώμη το μύθο του όπως έλεγε και το διαφημιστικό μας, στη χώρα της δημοκρατίας, του πολιτισμού και των αρχαίων θεών.
Όσο και αν προσδοκάς να συναντήσεις τους απογόνους του Δία, δυστυχώς θα πέσεις πάνω στους Νεοέλληνες. Η πρώτη σου επαφή θα γίνει με τον ταξιτζή. Μόλις μπεις μέσα στον «πρόσχαρο» οδηγό με τα κατεβασμένα μούτρα που ακούει Ντέρτι FM στο τέρμα και έχει ανοιχτά τα παράθυρα για να μην καίει το Air Condition, το οποίο πάντα έχει χαλάσει μόλις μία ημέρα πριν, και φυσικά καπνίζει αρειμανίως, θα του ζητήσεις με χαρά «Plaka- Plaka».
Αφού σε κάνει τον απαιτούμενο γύρο του Κέντρου, παλιού και νέου, των Αθηνών, για να γράψει το ταξίμετρο ένα ικανοποιητικό ποσό που θα κυμαίνεται από 30-60 ευρώ θα σε βγάλει στην Πλάκα.
Κατεβαίνεις λοιπόν στα σοκάκια της Πλάκας με τις πολλές ταβέρνες. Σε τραβούν από εδώ οι τύποι με τους «ωραίους» τρόπους και τα άσπρα πουκάμισα, σε τραβούν από εκεί, τελικά μπαίνεις σε αυτόν που σε ..........
.άρπαξε πιο δυνατά. Κάθεσαι και παίρνεις τα ωραία Ελληνικά εδέσματα, «tzatzikos», «souvlakos», «xwriatiki» κτλ. Τηγανισμένα στο χθεσινό λάδι που για λόγους «ανακύκλωσης» δεν πετάξαμε σου έρχονται πατάτες, φέτα, κρέας και η χωριάτικη με αγνό παρθένο σπορέλαιο, κίτρινο- κίτρινο, γιατί το καλό ελαιόλαδο- βασικό συστατικό της Μεσογειακής διατροφής πρασινίζει και «σπανίζει».
Και φυσικά θα σας φέρει την παραδοσιακή Ελληνική ρετσίνα. Τον «ανθό» των Ελληνικών κρασιών, τυποποιημένη σε μπουκάλια των 10 κιλών τα οποία ανοίγουμε και δεν σφραγίζουμε προσεκτικά για αυτό και παίρνουν αέρα που κάνει ακόμη πιο άσχημη τη γεύση αυτής της πρόχειρης και φτηνής νεοελληνικής ρετσίνας. Την οποία, όποιος άνθρωπος έχει πιει στη ζωή του πραγματικό κρασί, δεν μπορεί ούτε να την βάλει στο στόμα του.
Την ίδια ώρα χιλιάδες τουρίστες, αλλά και αρκετοί Έλληνες, επιλέγουν τα ποιοτικά και όχι ιδιαίτερα φτηνά τουριστικά πακέτα που συνδυάζουν την οινογνωσία με τον τουρισμό, το Φεστιβάλ της Rioja στην Ισπανία, το Φεστιβάλ Κρασιού στο Bordeaux κτλ.
Στην Ελλάδα; Δεν θα βρούμε στα τουριστικά πακέτα κάτι αντίστοιχο. Λες και δεν έχει ομορφιές η χώρα μας, λες και δεν υπάρχει το ιστορικό- μυθικό ερέθισμα από τον Διόνυσο τον προστάτη του κρασιού, λες και δεν υπάρχουν τα εξαιρετικά Ελληνικά κρασιά και τα όμορφα οινοποιεία σε όλη την Ελλάδα. Οινοποιεία όχι απαραίτητα επαγγελματικά, που και από αυτά έχουμε αρκετά και οργανωμένα, αλλά και οινοποιεία ερασιτεχνικά, στα οποία ο τρύγος γίνεται ακόμη με τη μορφή παρέας και γλεντιού.
Αλήθεια, γιατί δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε εμείς αυτό το συγκριτικό μας πλεονέκτημα;
Γιατί θα πρέπει να πουλάμε τον τουρισμό μας χύμα και φασόν;
Τα επώνυμα Ελληνικά κρασιά συγκαταλέγονται ανάμεσα στα κορυφαία της Ευρώπης, αλλά και οι μικροί παραγωγοί, κυρίως βιολογικών κρασιών, σε όσα φεστιβάλ συμμετέχουν διακρίνονται για την ποιότητα τους. Επιτέλους θα πρέπει να φύγουμε από την καρικατούρα της ρετσίνας, υπάρχουν ποιοτικά και οικονομικά Ελληνικά κρασιά, τα οποία θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται από τα μαγαζιά που είναι η αιχμή του δόρατος των τουριστικών παροχών της Ελλάδας.
Όμως, η ίδια υποτίμηση μας στο Ελληνικό κρασί δεν περιορίζεται μόνο σε αυτό που σερβίρουμε στις ταβέρνες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν το έχουμε συνδέσει σε ένα ελκυστικό τουριστικό πακέτο. Ναι από αυτά τα περίφημα του εναλλακτικού τουρισμού, τα οποία η εκάστοτε Κυβέρνηση τα χρησιμοποιεί ως την θεραπεία δια πάσα νόσον και μαλακία. Χωρίς όμως ποτέ να έχει μία ολοκληρωμένη πρόταση.
Δεν είναι τόσο δύσκολο να συνδέσεις τα οινοποιεία της κάθε γεωγραφικής περιφέρειας και να δημιουργήσεις ένα ελκυστικό και ποιοτικό τουριστικό πακέτο που να συνδυάζει την οινογνωσία με τον περιηγητικό και μυθολογικό τουρισμό. Η χώρα του Διονύσου είμαστε. Μία χώρα που έχει εξαιρετικά κρασιά, αλλά που δεν ξέρει να τα αξιοποιήσει τουριστικά…
Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή από την τουριστική αξιοποίηση του κρασιού… οι δρόμοι του Διονύσου θα ήταν από τα πιο ελκυστικά τουριστικά πακέτα, σε δύο μάλιστα περιόδους, την περίοδο του παραδοσιακού τρύγου, και την περίοδο του ανοίγματος του «φρέσκου». Σε δεύτερη φάση θα μπορούσαμε να δούμε και τη δημιουργία του Μεσογειακού Φεστιβάλ κρασιού.
ΥΓ. Το ιλαρότερο όλων είναι ότι στην Ελλάδα γίνονται φεστιβάλ κρασιού, κυρίως από ιδιωτικές πρωτοβουλίες, αλλά δεν καταφέρνουμε να τα συνδέσουμε και να τα αξιοποιήσουμε τουριστικά.