Του Μανώλη Κυπραίου
Δεκαεπτά σφαίρες ήταν αρκετές για να «κλείσουν» το στόμα του Σωκράτη Γκιόλια. Δεκαεπτά σφαίρες ήταν αρκετές για να στείλουν το «μήνυμα» στα κέντρα ελέγχου και παραγωγής εξουσίας, πως πλέον αποτελούν στόχο για τους τρομοκράτες.
Οχι δεν θα μιλήσω για τον άγρια δολοφονημένο συνάδελφό μου. Δεν θα του πλέξω το εγκώμιο με ανόητες και εκφράσεις που ταιριάζουν σε φανφαρόνους.
Θα τον θυμάμαι έτσι όπως πρέπει. Αφήνω τους θεατρινισμούς και τα «μανιάτικα» μοιρολόγια στους άλλους που μετά από 9 ημέρες δεν θα θυμούνται τίποτα.
Ποτέ στη ζωή μου δεν θα γνωρίσω πιο δουλοπρεπή, πιο εξαρτημένο, πιο άξιο περιφρόνησης και χλευασμού και πιο στενόμυαλο από έναν τρομοκράτη.
Με απλές κουβέντες…
Εδώ και 3 εβδομάδες μέσα από αυτόν τον ιστότοπο προειδοποιώ σε συνεχή άρθρα πως έρχονται πολλά κακά. Για κακή μου τύχη δεν διαψεύστηκα, το αντίθετο. Δεν είμαι Κασσάνδρα ούτε Ιερεμίας. Δεν έχω «Θεία φώτιση». Από τα ελάχιστα πράγματα που ξέρω, μπορώ να καταλάβω όπως.......... και όλοι σας.
Θα μπορούσα να σας πω για δεκάδες πιθανά σενάρια που μπορεί να σχετίζονται με αυτή τη δολοφονία.
Μπορεί να είναι τρομοκράτες «νέας γενιάς» ή «αντάρτες πόλεων» για να χρησιμοποιήσουμε τον ακριβέστερο όρο. Μπορεί να είναι πράκτορες των τμημάτων «μαύρων επιχειρήσεων» ξένων υπηρεσιών γνωστές ως ΒΟΤ (Black Operation Teams) που διαθέτει και η σύμμαχος Τουρκία. Μπορεί να είναι μέλη του υποκόσμου. Μπορεί να είναι κάποιος που «ενοχλήθηκε» και πλήρωσε να δολοφονήσουν τον Σ. Γκόλια. Μπορώ και να σας αναλύσω το τι είναι το υποπολυβόλο ισραηλινής σχεδίασης Uzi και πόσες σφαίρες των 9 χιλιοστών ρίχνει. Μπορώ να σας πως όλο το οικογενειακό δέντρο του αείμνηστου συναδέλφου μου. Μπορεί, μπορεί… χίλια μπορεί…
Εχει κάποιο νόημα όμως σε όλα αυτά, πέρα από τις διωκτικές αρχές; Κανένα απολύτως!
Το μήνυμα
Πρέπει να δούμε το «μήνυμα». Η δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια, ήταν ένα μήνυμα σε όλη την κοινωνία μας. Επιλέχθηκε ως στόχος για να προκληθεί αναστάτωση. Και μην ξεχνάτε πως ο τύπος περνάει «μηνύματα». Τι μεγαλύτερο μήνυμα λοιπόν από τη δολοφονία ενός γνωστού δημοσιογράφου.
Ετσι ορισμένοι δημοσιογράφοι που παρέκλιναν φοβούμενοι τη λαϊκή οργή, να επιστρέψουν στο «μαντρί» αφού εκτός από «τεχνικούς» θα έχουν και «πρακτικούς» λόγους να υποτάσσονται στις ορέξεις των σκιωδών ηγητόρων τους, ώστε να συνεχίσουν να περνούν τα μηνύματα φόβου και καθυπόταξης της ελληνικής κοινωνίας, μέσα από τα ερτζιανά και ψηφικά-πλέον-μικροκύμματα. Μαζί με αυτούς βρίσκονται και οι πολιτικοί μας, τους οποίους όμως βλέπω να συνοδεύονται πλέον με καμιόνια γεμάτα αστυνομικούς, μη τυχόν και τους επιτεθούν τρομοκράτες. Τη στιγμή που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, η ατομική ασφάλεια προέχει της συλλογικής και της ουσιαστικής για τους ταγούς μας, δείχνοντας την αναξιοπιστία τους και το δειλό του χαρακτήρα τους.
Όμως δείτε πίσω από το τείχος. Προσεκτικά. Η απώλεια ενός ανθρώπου είναι απώλεια. Όμως η απώλεια αυτή μπορεί στο προσεχές διάστημα να έχει δραματικές επιπτώσεις. Μπορεί να ανοίξει την κερκόπορτα ανεξέλεγκτων καταστάσεων αποσταθεροποίησης. Στη δεκαετία του ΄60 αντίστοιχες καταστάσεις οδήγησαν στο πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Στην Τουρκία τη δεκαετία του ’70 έφεραν τον στρατηγό Εβρέν στην εξουσία.
Δείτε τα σημάδια: Δολοφονείται ένας δημοσιογράφος με τον συμβολισμό του «δημοσίου προσώπου».
Ο πρόεδρος της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο προειδοποιεί πως υπάρχει κίνδυνος πραξικοπήματος στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα το ινστιτούτο-σύμβουλος της αμερικανικής προεδρίας «Στράτφορ», εκτιμά πως η Ελλάδα θα γίνει εστία τοπικής και διεθνούς αποσταθεροποίησης, σας ανησυχεί αυτό; Εχει και συνέχεια.
Οι πολυεθνικές φεύγουν (οι οποίες συνήθως το κάνουν αυτό είτε όταν περιμένουν χρεοκοπία, είτε πόλεμο) και οι Τούρκοι μας προκαλούν συνέχεια και εμείς τους αφήνουμε να βρίσκονται εντός (ναι εντός!) των ελληνικών χωρικών υδάτων χωρίς να αντιδρούμε.
Βάλτε τα κάτω. Δείτε και θα καταλάβετε. Δεν χρειάζεται ειδική επεξεργασία. Κάποιοι προσπαθούν να μας παγιδεύσουν. Αυτή η δολοφονία ήταν μόνο η αρχή. Θα έρθουν κι άλλες επικίνδυνες-μεμονωμένες ή μαζικές-καταστάσεις.
Πρέπει να θωρακιστούμε και να σκεφτούμε έξυπνα. Δεν πρέπει να αντιδράσουμε σαν μανιασμένος όχλος, αλλά σαν σκεπτόμενοι πολίτες αποφεύγοντας τις παγίδες που μας στήνουν οι «όποιοι» τρομοκράτες και οι Σειρήνες.
Σαν πολίτες αυτής της χώρας έχουμε υποχρέωση απέναντι σε εμάς, στα παιδιά μας, τους προγόνους μας και τους απογόνους μας, να τους πούμε πως πολεμήσαμε. Δεν είναι ανάγκη να υπάρχουν όπλα. Δεν είναι ανάγκη να υπάρξει βία. Ο Γκάντι έδιωξε μια αυτοκρατορία και νίκησε έναν αήττητο στρατό χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα από αυτόν ή τον ινδικό λαό.
Απλά αντέδρασε, σε τρομοκράτες, σε δολοφόνους, σε πολιτικούς που πρόδιδαν τη χώρα του με έναν τρόπο: τη βοή και την ειρήνη…