Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΤην αρχική ανακούφιση από το άκουσμα της είδησης, στους κύκλους της κυβέρνησης, των κοινοβουλευτικών ομάδων των δύο μεγάλων κομμάτων και των συνδέσμων βιομηχάνων, τραπεζών και εφοπλιστών, την διαδέχθηκε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και ξεφωνητά χαράς : «Ζήτωωωω νικήσαμε»!
Μήνες είχε ν’ ακουστεί κάτι τόσο ευχάριστο και οι ζητωκραυγές ήταν τόσο αυθόρμητες και έντονες που ακούστηκαν μέχρι το Σύνταγμα. Η είδηση, πως η τελευταία απεργία ήταν πολύ κατώτερη από την αναμενόμενη, ήταν η πιο χαρμόσυνη εδώ και μήνες. Επιτέλους, τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν τον σωστό τους δρόμο. Τώρα, οι ντόπιοι σωτήρες (κατακτητές) του κάποτε ένδοξου και υπερήφανου λαού, σε συνεργασία με ξένους τοκογλύφους με μάσκες αγγέλων σωτηρίας, μπορούν να φέρουν ανενόχλητοι εις πέρας το έργο για το οποίο τάχθηκαν. Αυτοί, οι νέοι θεοί του χρήματος που υποκατέστησαν τον Γιαχβέ, ευτυχισμένοι πια που τόσο σύντομα και ανώδυνα τέλειωσε η πάλη των τάξεων και πως, τώρα, ήρθε επιτέλους ο καιρός της απόλυτης κυριαρχίας τους, οφείλουν να δημιουργήσουν τη βαθιά κι απόλυτη εμπιστοσύνη, έναντι εκείνων των εξαρτημένων και αδύναμων, που δήλωσαν υποταγή στη δύναμη του ........
χρήματος και στο πεπρωμένο τους.
Αυτά τα αδύναμα, ευτελή και διεφθαρμένα ανθρωπάκια που δεν είναι σε θέση να ζήσουν παρά μόνο με τον ιδρώτα του προσώπου τους, υπηρετώντας το χρήμα, οφείλουν τώρα ν’ ανοίξουν τον δρόμο στους ικανούς νικητές. Οφείλουν ν’ αποδεχθούν ότι δεν χρειάζονται καμιά άλλη αρετή πέρα από την υπακοή και την καρτερία. Οφείλουν να αναγνωρίσουν ότι δεν χρειάζονται κάποια άλλη ικανότητα πέρα από εκείνη του να προσφέρουν αδιαμαρτύρητα την εργατική τους δύναμη στη τιμή που ορίζει ο νόμος του ισχυρού της αγοράς. Οφείλουν να υποκύψουν ευλαβικά σ’ εκείνους που ξέρουν πάντα να κερδίζουν και ν’ αφεθούν στην συμπόνια και στην ελεημοσύνη τους. Αυτά τα σιχαμερά ανθρωπάκια, που επειδή έδωσαν την ψήφο τους, συνωστίζονται καθημερινά έξω από τα γραφεία των εκπροσώπων της εξουσίας εκλιπαρώντας μια θεσούλα στο δημόσιο, νόμισαν ότι μπορούν ακόμη και να απειλούν τους εκπροσώπους των ισχυρών αφεντικών τους. Θα πρέπει να δοθεί επιτέλους ένα τέλος σ’ αυτήν την αναρχία του πεζοδρομίου. Αυτά τα ανθρωπάκια που αυτοανακηρύχτηκαν σε κυρίαρχο λαό, θα πρέπει να ξαναγυρίσουν εκεί απ’ όπου βγήκαν, στις τρύπες τους.
Το πρώτο και πιο επικίνδυνο στάδιο της πειθάρχησης αυτού του ποιμνίου που λέγεται λαός πέτυχε, χάρη στα τσοπανόσκυλα της εξουσίας, τους επαγγελματίες φύλακες της εργασιακής ειρήνης και νομιμότητας που αυτοαποκαλούνται συνδικαλιστές.. Με άριστα οργανωμένες απεργίες ώστε να μη συμβεί τίποτα παραπάνω από την μετατροπή της οργής σε απογοήτευση, πήραν τα εύσημα για να μπουν στη λέσχη των αξιωματούχων φρουρών της εξουσίας. Με μια ή το πολύ δυο ακόμα καλά οργανωμένες απεργίες αποτυχίας, η απογοήτευση θα παραχωρήσει τη θέση της στη μαζική απελπισία και στην ολοκληρωτική κατάθλιψη.
Το επόμενο και τελευταίο στάδιο θα είναι η αδρανοποίηση, και αν χρειαστεί ακόμα και η εξόντωση, των τελευταίων υπολειμμάτων των ανυπάκουων «αναχρονιστών» κι αυτό δε θα ‘ναι διόλου δύσκολο. Τον λόγο θα έχουν από εδώ και μπρος τα παπαγαλάκια της εξουσίας, οι διαχειριστές της προπαγάνδας που την βάφτισαν πληροφόρηση, για να εκπληρωθεί επιτέλους η προφητεία, που θέλει τους ανθρώπους δούλους του θεού, του νέου θεού που ακούει στο όνομα χρήμα. Τα παπαγαλάκια, οφείλουν τώρα να πείσουν τους δουλοπάροικους, πως οι πραγματικοί εχθροί τους κι εκείνοι που επιβουλεύονται την τύχη του έθνους, είναι οι ανάμεσά τους ανυπάκουοι. Ετσι, στη χώρα που δε γνώρισε ποτέ τη φεουδαρχία, οι 5ης γενιάς απόγονοι πρώην κατσαπλιάδων και κλεφτοκοτάδων, θα μπορούν να γευτούν κι εκείνοι σαν νεόπλουτοι νεοφεουδάρχες, την ηδονή να προσλαμβάνουν, να απολύουν, να προάγουν και να υποβιβάζουν άλλα ανθρώπινα όντα, τους νεοδουλοπάροικους, δίχως τον κίνδυνο να θεωρηθούν εκμεταλλευτές ανθρώπινου πόνου, μιας και οι δουλοπάροικοι δεν είναι άνθρωποι. Αυτό που δεν στάθηκαν ικανοί να το επιτύχουν πανίσχυροι ηγέτες με σιδηρά πυγμή, όπως οι Μπενίτο, Φράνκο και Αδόλφος, φαίνεται πως το πετυχαίνει ο Γενικός Γραμματέας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς αναίμακτα και μάλιστα κάτω από τις επευφημίες των νεοδουλοπάροικων. Η πεποίθησή του, όπως κι εκείνη των συμβούλων του, που δεν πρέπει να διαφέρουν και πολύ από εκείνη του Φαλμεράϊερ, που λέει πως «σ’ αυτήν τη χώρα που την λένε Ελλάδα δεν έχει μείνει σταγόνα από τον πάλαι ποτέ ηρωικό λαό αλλά μόνο σλάβοι (δηλαδή σκλάβοι με δουλική νοοτροπία), αποδεικνύεται σωστή και σωτήρια για όλους τους νεοφεουδάρχες..
Ο μοναδικός φόβος είναι κάποιο απρόβλεπτο λάθος στο σχέδιο, διότι ακόμα και το πιο τέλειο ανθρώπινο σχέδιο, δεν παύει να ενέχει μέσα του κάποιο ανθρώπινο λάθος.
Η παρτίδα, όσο κι αν επιδιώκουν κάποιοι, δεν θα είναι η τελευταία.