Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΠληθώρα οι ανθρωποθυσίες στον βωμό της ενημέρωσης επί του σώματος της οποίας φωλιάζει η ψυχή της δημοκρατίας. Για λόγους εκστρατευτικούς. Για λόγους πολιτικούς. Για λόγους οικονομικούς. Ο προσδιορισμός τους κατά κανόνα εστιαζόταν από το πρόσωπο ή την προσωπικότητα του θύματος. Από την πολιτική ή οικονομική δραστηριότητά του. Από τις θέσεις του απέναντι στα κοινωνικά οράματα. Έτσι και σύμφωνα με την Αριστοτέλεια σχέση αίτιου και αιτιατού φωτογραφίζονταν οι δράστες και προσανατολίζονταν οι διωκτικές αρχές. Στην περίπτωση του Σωκράτη Γκιόλια το ......... τοπίο είναι θολό. Τα μέτωπα που είχε ανοίξει πολυπληθή και μεταξύ τους αντιθετικά. Αρχικά συνεργάτης ως του βαθμού υποτέλειας ενός αμφισβητούμενης πολιτικής (περιορίζομαι σε αυτό) ηθικής ατόμου, του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, τον ακολούθησε ως κατοικίδιο στην διαμάχη του με τον αντιστοίχου πολιτικής ηθικής δημοσιογράφο Θέμο Αναστασιάδη όταν προέκυψε θέμα διανομής της τυποεκδοτικής λείας τής από κοινού σύστασης μιας εφημερίδας υπό την ονομασία «πρώτο θέμα». Δυστυχώς για τον Σωκράτη Γκιόλια οι δύο εταίροι και όσο χρονικό διάστημα την διαχειρίζονταν εξ’ ημισείας εκτελούσαν επιλεκτικά και καθ’ υπόδειξη μιας «ορατά αόρατης» εξουσίας συμβόλαια πολιτικής ή επιχειρηματικής διαπόμπευσης συγκεκριμένων προσώπων και όχι φορέων, (που πολύ πιθανόν-και όχι ισοπεδωτικά σε όλες τις περιπτώσεις-να το άξιζαν), υποδεικνύοντας όμως στο πόπολο παραπλανητικά ότι κατόπιν αυτού ή αυτών επερχόταν η Αριστοτέλεια κάθαρση. Κάθαρση όχι Αριστοτέλεια αλλά ούτε καν Βατοπέδια ή χρηματιστήρια και Τσουκάτεια ως γνωρίζετε δεν επήλθε ποτέ. Γιατί το καπιταλιστικό σύστημα αυτοαναπαράγει την ανηθικότητά του κάτι που προφανώς στον Σωκράτη δεν ήταν γνωστό. Για να συγκρουστεί στην συνέχεια ακόμη και με τον μέντορά του και να ακολουθήσει μια μοναχική αμφιλεγόμενη πολιτικά διαδρομή. Φυσικά και σε κανέναν δεν αξίζει να εξοντωθεί γι αυτό. Αντιθέτως να επαινεθεί. Γιατί αποδεσμευμένος των πολιτικών εξαρτήσεών του αυξάνει τον βαθμό της αντικειμενικότητάς του. Πολύ δε περισσότερο σε έναν δημοσιογράφο. Επειδή η απουσία κάθε δημοσιογράφου (και ιδιαίτερα εκείνων που ανήκουν στην εξαιρετικά επικίνδυνη δημοσιογραφία της ανίχνευσης ) κονταίνει κατά το μέρος της συνεισφοράς του την ενημέρωση. Κι εδώ προκύπτει ένα ερώτημα καρφί για τις διωκτικές αρχές. Σε ποιον πολιτικά κοινωνικά ή οικονομικά ανήκε το ψηφίο του ζοφερού επιχειρηματικού ή πολιτικού μωσαϊκού το οποίο αν εξαγόταν και προβαλλόταν σε κοινή θέα θα αμφισβητούσε ευθέως την ληστρική κυριαρχία του; Γιατί αν δεν απαντηθεί (και η ΕΣΗΕΑ οφείλει να πιέζει ασφυκτικά ως προς αυτό) ο τρόμος θα είναι εφιαλτικός και θα συνοδεύει την γραφίδα του όποιου δημοσιογράφου απέμεινε να υπερασπίζει συλλογικά ή έστω μοναχικά την κοινωνία κόντρα στα σύγχρονα αρπακτικά που δεν ορρωδούν προς ουδενός. Ούτε προ της ζωής ενός πατέρα ανήλικου παιδιού.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
ΥΣ. Είπα να λείψω λίγες μέρες μα δεν ήταν στο ριζικό μου…