Γράφει ο DaemonΚαθώς μπήκε ο Ιούλιος, κι ενώ όλα γύρω μας βομβαρδίζουν με το μονότονο, πια, σύνθημα “το Σεπτέμβριο θα κλάψουνε μανούλες”, η προσοχή μας στρέφεται όλο και περισσότερο προς τις παραλίες, σε πείσμα του αλλόκοτου καιρού, ο οποίος προστίθεται σε όλα, όσα μας υπενθυμίζουν πως το υπόλοιπο 2010 θα δούμε πράγματα και θαύματα…
Το Μουντιάλ είναι για τον ανδρικό πληθυσμό στην Ελλάδα -κι όχι μόνον- ένα ισχυρό αντικαταθλιπτικό, ένας αξιόπιστος δρόμος διαφυγής από την καθημερινότητα.
Έβλεπα προχθές το εκπληκτικό ματς Αργεντινής- Γερμανίας, που τέλειωσε με το απρόσμενο για πολλούς σκορ 4-0 υπέρ των Γερμανών. Θυμήθηκα τον αλαζόνα Μαραντόνα να απευθύνεται μεσοβδόμαδα σε ποδοσφαιριστή της Γερμανίας, ρωτώντας τον ειρωνικά μέσω των τηλεοπτικών δικτύων “Είσαι αγχωμένος Στάινμάγιερ;”
Ο Στάινμάγιερ, όμως, όπως και οι άλλοι Γερμανοί, δεν του απάντησαν. Έκαναν, ό,τι κάνουν πάντα οι Γερμανοί: Εργάζονταν αθόρυβα, ακούραστα, εφήρμοζαν στις προπονήσεις τις οδηγίες του τεχνικού τους, και μπήκαν στο γήπεδο χωρίς φανφάρες, χωρίς δηλώσεις, έτοιμοι να αποδώσουν το μάξιμουμ των δυνατοτήτων τους. Το αποτέλεσμα τα λέει όλα…
Το ίδιο κάνει ολόκληρη η ..........
γερμανική κοινωνία, η συντριπτική, δηλαδή, πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών. Εργάζονται αγόγγυστα, περισσότερο από τους άλλους Ευρωπαίους, δεν κάνουν παρά ελάχιστες απεργίες όλη τη χρονιά, παράγουν περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα και… χρηματοδοτούν με Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης ή όπως αλλιώς βαπτίζονται αυτά, τους λαούς που δεν έχουν σχέδιο, δεν έχουν πρόγραμμα, αλλά ταλαιπωρούνται από πολιτικές ηγεσίες Μαυρογιαλλούρων και, προϊόντος του χρόνου, απογοητεύονται.
Α! να μην το ξεχάσω. Στη Γερμανία, επίσης, δεν υπάρχει η… μεγάλη υποστήριξη που δίνει στους εργαζόμενους το καθ’ ημας ΠΑΜΕ, με τον κοινωνικό αυτοματισμό που ακολουθεί, υπό το φασιστικό σύνθημα “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” κι όχι βέβαια οι νόμοι που ψηφίζει η Βουλή, αστείο πράγμα… Είναι να απορεί κανείς, όχι μόνο πώς αντέχουν οι Γερμανοί εργαζόμενοι χωρίς το δικό τους ΠΑΜΕ, αλλά πώς τολμούν να ρίχνουν και τέσσερα γκολ στην ομάδα του Μαραντόνα και του Μέσι. Πάει, χάλασε ο κόσμος…
Σε αυτό το Μονυτιάλ των εκπλήξεων, ίσως η πιό σημαντική από τους αποκλεισμούς των φαβορί, είναι η κατάρριψη της εντύπωσης ότι το ποδόσφαιρο είναι “το άθλημα των φτωχών”. Αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα αποδεικνύει ότι ΚΑΙ το ποδόσφαιρο χρε3ιάζεται την ΙΔΙΑ συνταγή επιτυχίας με τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής των ανθρώπων: Σχέδιο, οργάνωση και πειθαρχία, πολλή δουλειά και λίγα λόγια, πίστη ότι τα έργα κι όχι τα θεάματα είναι που φέρνουν την επιτυχία. Εδώ, σε εμάς, τα ακούει κανείς;