Γράφει ο Δημήτρης Τρικεριώτης
Η νύχτα ζεστή, έχεις αφήσει μισάνοικτη την μπαλκονόπορτα για λίγο αεράκι, αργά το βράδυ πετάγεσαι από φωνές, μπορείς να δεις τι συμβαίνει, μετανάστες λογομαχούν και πλακώνονται, κουβαριάζονται πάνω στο οδόστρωμμα, πέφτουν πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα άλλα που στρίβουν στο στενό κορνάρουν, κάνουν όπισθεν και φεύγουν, έρχεται η αστυνομία, κάνει δυο συλλήψεις, τόσοι χωρούν στο περιπολικό, φεύγει, οι μετανάστες διαλύονται, μαζεύονται πάλι, μετά διαλύονται πάλι. Λίγες πουτάνες ξεμυτίζουν απ’ τα στενά, μένουν ακροβολισμένες στα πεζοδρόμια. Κι αυτό είναι όλο. Ησυχία. Το πρωί κατεβαίνεις. Ο ήλιος λάμπει. Το Κέντρο λάμπει. Στο αυτοκίνητο σου, ξερές κηλίδες αίματος, μια γούβα στο ένα φτερό. Τις καθαρίζεις με λίγο νεράκι, μπαίνεις στο αυτοκίνητο, πίνεις τον freddo που αγόρασες από «καφέ» μεταναστών και οδηγείς, δεν φοβάσαι τίποτε, δεν περιμένεις τίποτε. Ένας «absolute alone» που το παλεύει μες στην άγρια εγκατάλειψη. Ταπεινά σου υποκλίνομαι!
Η νύχτα ζεστή, έχεις αφήσει μισάνοικτη την μπαλκονόπορτα για λίγο αεράκι, αργά το βράδυ πετάγεσαι από φωνές, μπορείς να δεις τι συμβαίνει, μετανάστες λογομαχούν και πλακώνονται, κουβαριάζονται πάνω στο οδόστρωμμα, πέφτουν πάνω στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα άλλα που στρίβουν στο στενό κορνάρουν, κάνουν όπισθεν και φεύγουν, έρχεται η αστυνομία, κάνει δυο συλλήψεις, τόσοι χωρούν στο περιπολικό, φεύγει, οι μετανάστες διαλύονται, μαζεύονται πάλι, μετά διαλύονται πάλι. Λίγες πουτάνες ξεμυτίζουν απ’ τα στενά, μένουν ακροβολισμένες στα πεζοδρόμια. Κι αυτό είναι όλο. Ησυχία. Το πρωί κατεβαίνεις. Ο ήλιος λάμπει. Το Κέντρο λάμπει. Στο αυτοκίνητο σου, ξερές κηλίδες αίματος, μια γούβα στο ένα φτερό. Τις καθαρίζεις με λίγο νεράκι, μπαίνεις στο αυτοκίνητο, πίνεις τον freddo που αγόρασες από «καφέ» μεταναστών και οδηγείς, δεν φοβάσαι τίποτε, δεν περιμένεις τίποτε. Ένας «absolute alone» που το παλεύει μες στην άγρια εγκατάλειψη. Ταπεινά σου υποκλίνομαι!