Γράφει ο Καφενόβιος
Χορεύουμε στους εφιαλτικούς ρυθμούς των διεθνών τοκογλύφων. Αν δεν εξαθλιωθεί η κοινωνία -λένε- δεν θα πάρουμε τις επόμενες δόσεις του δανείου για να τους πληρώσουμε!
Η Εργασία πάνω στο κρεβάτι του Προκρούστη. Αλλεπάλληλοι οι βιασμοί. Χήρες, ορφανά, δημόσιοι υπάλληλοι, εργάτες -οι πάντες βιάζονται, πλην λαμογίων και Κλαζομενίων, όπως σημειώνει ο Στάθης στην «Ελευθεροτυπία».
«Ποιος 13ος ή 14ος μισθός, όταν μπορεί κανείς να σε απολύσει, να σε πηδήξει για το καλό σου, να μη σου δώσει δουλειά ποτέ ώσπου να βάλεις μυαλό και να σε ξεσχίζει όποτε γουστάρει…»
Είναι προς όφελος της... ανταγωνιστικότητας η εξαθλίωση των εργαζομένων; Με τι σθένος θα εργάζεται κανείς σαράντα χρόνια για να πάρει στο τέλος ένα βοήθημα αντί σύνταξης;
Η περίοδος ανοχής από μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας φαίνεται πως τελειώνει. Μπορεί να δέχτηκε γενναίες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, μπορεί να δέχτηκε κατάργηση επιδομάτων και δώρων, αλλά δύσκολα θα δεχθεί η πλειονότητα της κοινωνίας έναν εργασιακό και ασφαλιστικό μεσαίωνα, ιδιαίτερα για τις νέες γενιές.
Πολλώ δε μάλλον όταν οι ........πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης φορτώνεται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα στους ώμους τους και, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, οι εργοδότες καθίστανται ασύδοτοι. Ε, τότε η οργή ξεχειλίζει. Κι ας μην επικαλεστούν την «καραμέλα» ότι τα μέτρα συμβάλλουν στην ανάπτυξη, μέσω της αυξήσεως της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τον ισχυρισμό αυτόν τον έχουμε ξανακούσει, αλλά αντί για επενδύσεις είδαμε χλιδάτη ευημερία των επιχειρηματιών. Αυτά κάποτε τα έβλεπαν και στο ΠΑΣΟΚ.