Γράφει ο DaemonΤο συνομολογούν οι πάντες: Το πρόβλημα δεν είναι ότι χάσαμε στο πρώτο παιχνίδι μας στο Μουντιάλ με την Κορέα. Το πρόβλημα είναι ότι χάσαμε “με κατεβασμένα χέρια”. Χωρίς να προσπαθήσουμε. Χωρίς να μοχθήσουμε, να τρέξουμε, να πέσουμε πάνω στις φάσεις. Αδιάφοροι και χαλαροί, όπως απαιτεί η τρέντι μόδα των τελευταίων δεκαετιών για όλους τους νεοέλληνες. Αδιάφοροι και χαλαροί. Χωρίς προσπάθεια. Κάποιοι φαντάζονταν ότι “κάτι θα γίνει”, όπως το 2004, δηλαδή αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη “θα κοιμηθεί ο Θεός” και θα νικήσουμε. Κι έπαιξαν με κατεβασμένα τα χέρια. Κάποιοι άλλοι πίστεψαν ότι εδώ που φτάσαμε, πολύ είναι, κι άρα δεν έχει παραπάνω. Κι έπαιξαν, κι εκείνοι, με κατεβασμένα τα χέρια…
Αλλά, γιατί εκπλησσόμεθα; Κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει και στην καθημερινότητα του νεοέλληνα; Δεν την .........
παλεύει “με κατεβασμένα τα χέρια”; Πού οφείλεται, άραγε, το εκκωφαντικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας; Η αδυναμία εξαγωγών; Η τάση να εργαζόμαστε όλο και λιγότερο; Η τάση μας να βγαίνουμε στη σύνταξη στα 50 μας, για να αράξουμε; Η εμμονή μας να υπερασπιστούμε “τα κεκτημένα” ενώ γινόμαστε ως χώρα διεθνώς ρεζίλι; Η επιμονή μας να μπούμε στο Δημόσιο, και μετά να αράξουμε;
Το πρόβλημά μας είναι ένα: Δεν είναι οικονομικό, δεν είναι ποδοσφαιρικό. Είναι θέμα προσωπικής καλλιέργειας. Κι όσο κι αν είμαστε καλύτεροι -αναμφίβολα- από τις γενιές που προηγήθηκαν, ωστόσο έχουμε πολύ, πάρα πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε για να μπροούμε να λέμε ότι ανήκουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια, οι λαοί της οποίας μοχθούν, παλεύουν, βάζουν στόχους και τους κυνηγούν, με μια λέξη είναι πολύ πιο σοβαροί κι ανταγωνιστικοί από εμάς, τους “χαλαρούς”.
Δείτε το επόμενο παιχνίδι μας με τη Νιγηρία. Είτε κερδίσουμε, είτε χάσουμε, θα παίξουμε με κατεβασμένα τα χέρια. Έχει περάσει, πια, αυτό μέσα μας ,τρέχει στις φλέβες μας κι έτσι, σαν επικίνδυνο ναρκωτικό πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Κι αν έκανε ένα καλό ο Ρεχάγκελ, είναι ότι προσπάθησε, όντας ο εαυτός του, να εμφυσήσει λίγο από τον σεμνό και ταπεινό προτεσταντισμό της Γερμανίας στους παίκτες της Εθνικής μας, όλα αυτά τα χρόνια. Ό,τι μπόρεσε, έκανε. Θαύματα δεν γίνονται κάθε φορά, όπως έγιναν το 2004 στο Euro της Πορτογαλίας. Θαύματα δεν γίνονται συνεχώς, όπως έγιναν όταν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας παρέβλεψαν την πορεία της οικονομίας μας και συναίνεσαν σε δεύτερο και μετά σε τρίτο και μετά σε τέταρτο πακέτο σύγκλισης της Ελλάδας με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Τα θαύματα μας τέλειωσαν. Όσο εμφανιζόμαστε στα γήπεδα και στην καθημερινή βιοπάλη με κατεβασμένα τα χέρια, θα τρώμε καρπαζιές τύπου ΔΝΤ, ή Κορέας. Μέχρι να βαρεθούμε, ή να φιλοτιμηθούμε…-