Γράφει ο Γιώργος Σαρρής
[Απάντηση σε mail μιας φίλης]
Δεν πιστεύω στις άνευρες ειρηνικές διαδηλώσεις , αλλά ούτε και στις αυθόρμητες θυμωμένες εξεγέρσεις που καταλήγουν σε υπέροχες ήττες.
Πιστεύω στη ρήξη και τη στοχευμένη ανατροπή, όπως κι αν γίνει αυτή.
Δεν πρόκειται να αποχωρήσει οικειοθελώς ο καπιταλισμός, αυτό εννοείται.Θα χρειαστεί αίμα και πολύς δρόμος.Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο όταν ένα τεράστιο κομμάτι του λαού είναι πρόθυμο, και η πλειοψηφία πειστεί ότι πρέπει να γίνει.
Ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει, αλλά και ανατροπή χωρίς δημοκρατία πάλι δεν υπάρχει.Υπομονή λοιπόν και οργάνωση προσεκτική.
Ολα αυτά ακούγονται τελείως ουτοπικά τώρα, σήμερα.Αλλά όταν κάτι ωριμάσει στις συνειδήσεις και γίνει παλλαική απαίτηση, οι συνθήκες και τα πρόσωπα γεννιούνται, δημιουργούνται.Είναι στο δρόμο κι έρχονται όταν κοιτάζεις διαρκώς προς τα εκεί.
Μου λένε οι παλιότεροι πως κάπως έτσι, με τη νεολαία ουσιαστικά στον κόσμο της-εκτός από λίγους- και με την αριστερά διασπασμένη στη γωνία ήταν τα πράγματα το 72.Σε ένα χρόνο έγινε το Πολυτεχνείο από μια σπίθα κι όλοι ...........
έτρεχαν από πίσω.Τότε είχαμε χούντα, σήμερα το ντουέτο ΔΝΤ-ΕΕ που επιχειρεί να μας εξοντώσει φυσικά.Να μας λυώσει, να μας πεθάνει.
Μια σπίθα, ένα δυνατό φωτάκι...
Κι έπειτα το "ρεαλιστικό" σενάριο είναι τόσο τραγικό που απλά δεν μπορεί να συμβεί.Δεν ζεις άνεργος, ούτε απλήρωτος, ούτε με 300-400 ευρώ, με το μαγαζί σου κλειστό και εσύ απελπισμένος.Δε γίνεται.
Πόσο θα αντέξεις μες στα τραγικά σενάρια που απλά στο τέλος σου λένε "τι να κάνουμε, δε γίνεται αλλιώς".Γίνεται και παραγίνεται αλλιώς, αλλά όχι από μόνο του.Θέλει αγώνα, τρέξιμο, ρίσκο, θυσία.Θέλει απόφαση και πίστη.Αυτά τα γνωστά παλιά υλικά.
Δεν είμαι αισιόδοξος έτσι γενικά.Από τη σκοτεινιά της κατάστασης έρχεται η αισιοδοξία μου."Η ελπίδα μου είναι η απελπισία μου".Αλλιώς πρώτος εγώ δεν θα μπορέσω να αντέξω.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει λύση ικανοποιητική.Υπάρχουν μόνο βήματα προς τη λύση.Κι αυτά είναι για μένα τα εξής.
-Καμιά αποδοχή της κατάστασης.ΚΑΜΙΑ.
-Ψάξιμο για πραγματική ενημέρωση μακριά από την τηλεόραση και τις δήθεν εφικτές(τραγικές) λύσεις που βολεύουν μόνο τους βολεμένους.
-Οι δρόμοι να κρατηθούν ζεστοί με διαρκείς έστω και τέτοιες μικρές η μεγάλες διαδηλώσεις.
-Πόλεμος στην απογοήτευση γιατί είναι αχρείαστη πολυτέλεια που καθοδηγείται από την TV και όσους κρύβονται πίσω της.
-Πόλεμος κανονικός σε όσους ψήφισαν ΠΑΣΟΚ,ΝΔ και από βλακεία ετοιμάζονται να το ξανακάνουν.ΘΑ ΈΧΟΥΜΕ ΣΎΝΤΟΜΑ ΕΚΛΟΓΕΣ και είναι πολύ σημαντικό να αποδυναμωθεί πολύ η αίσθηση οτι τους στηρίζουμε.Επίσης είναι σημαντικό να μην πάμε στη λύση του φασισμού-ακροδεξιάς που φαίνεται αυτή τη στιγμή πολύ πιθανή.Πρέπει γι αυτό να προστατευτεί και να δυναμώσει η κοινωνική αλληλεγγύη και οι δεσμοί μεταξύ μας.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΤΟΥ.
-Οργάνωση γύρω από νέα κύτταρα που θα δημιουργηθούν από την ανάγκη της επιβίωσης, πχ. επιτροπές γειτονιάς ή ότι άλλο.(Είδα κάτι επιτροπές συνοικιών στο προχθεσινό συλλαλητήριο!)
-Απαίτηση με συζητήσεις,ζυμώσεις να δημιουργηθεί το γρηγορότερο ένα αριστερό-δημοκρατικό μέτωπο για την επιβίωση του λαού.Ειναι αναγκαίο όσο τίποτα και ΠΡΕΠΕΙ να απαιτήσουμε να γίνει.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ!Από όλους.Από το ΚΚΕ, το αριστερό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ που αγανακτεί και έχει σοσιαλιστικό όραμα, από το ΣΥΡΙΖΑ και τα κομμάτια του,από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά(ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) από την ΑΚ, από όλους, ΟΛΟΥΣ!-Θάψτε τα μεταξύ μας όπλα.Δεν είναι ώρα γι αυτό.
Ο κόσμος είναι με την πλάτη στον τοίχο και περιμένει.
Τα μάτια μου είναι στραμένα στην Αριστερά-σε αυτό το χάλι που βλέπεις κι εσύ-, και σε ότι καλό πρόκειται να γεννήσει.Στους ήδη υπάρχοντες σχηματισμούς με τις μεγάλες αδυναμίες, στους απογοητευμένους αριστερούς πού όμως είναι πάντα πρόθυμοι, στους Εαμογενείς που περιμένουν ένα σήμα, στα παιδιά με την ασχημάτιστη ακόμα άποψη που όμως σιχάθηκαν και θέλουν να αλλάξει ο κόσμος.Ας μην ξεχνάμε τη δυναμική που κρύβουν μέσα τους οι μέρες αυτές.
Η ιστορία φράκαρε και πρέπει να κινηθεί προς τα μπρος, σε κάτι πραγματικά καινούργιο που ο λαός θα αποφασίσει.Κι αυτό το καινούργιο δεν υπάρχει πουθενά αλλού εκτός από την όποια αριστερά, την όποια μας προκύψει.
Αλλιώς γάμησέ τα.Βγάζουμε εισιτήριο για όπου νά΄ναι και το σκάμε η παίρνουμε τα βουνά.Φτιάχνουμε ένα μικρό κοσμάκη και ζούμε εκεί με τους 5-10 δικούς μας.
Κουράγιο λοιπόν,κουράγιο, κουράγιο, κουράγιο.
Μην κοιτάζεις πίσω, μόνο μπροστά,μόνο έτσι θα βγούμε από όλο αυτό.
Μόνο μπροστά!!