Γράφει ο DaemonΗ πρώτη εκλογή στην ΟΝΝΕΔ από τη βάση της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας, είναι εξαιρετικά διδακτική για όσους συρρικνώνουν την πολιτική σε ατάκες και στερεότυπα. Συγχρόνως προσγειώνει όσους από τη Νέα Δημοκρατία θέλουν να προσγειωθούν στην πραγματικότητα της πολιτικής. Ας δούμε λοιπόν τα δεδομένα:
1. Οι πρώτες εκλογές από τη βάση στην ΟΝΝΕΔ ανέδειξαν ορισμένα χαρακτηριστικά που επικρατούν σήμερα στους οργανωμένους νέους της Νέας Δημοκρατίας: Οι εκλογές εξελίχθηκαν όχι με αντιπαράθεση πολιτικών αντιλήψεων για το μέλλον και το ρόλο της ΟΝΝΕΔ, αλλά με αναγωγές για τον ποιον υποψήφιο προτιμούν οι ηγετικοί παράγοντες του κόμματος. Δηλαδή και πάλι πέσαμε σε μηχανισμούς, κηδεμονίες, απαράδεκτες για την ηγεσία μιας πολιτικής νεολαίας αναγωγές σε “μέντορες”, “καθοδηγητές”, “εκλεκτούς”. Συμπέρασμα: Η εκλογή από τη βάση ΔΕΝ είναι πάντα κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
2. Απόδειξη του παραπάνω συμπεράσματος είναι ότι η βάση που προσήλθε στις ΟΝΝΕΔίτικες κάλπες αποφάνθηκε ότι θέλει εξ ημισίας τους κ.κ. Παπαμιμίκο και Χατζή στην προεδρία. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Ένας πρέπει να προεδρεύσει. Το ερώτημα είναι πώς θα επουλωθούν οι πληγές όταν η (όποια) διαφορά θα .......
.είναι περί τη μια ποσοστιαία μονάδα, ίσως και λιγότερο. Στις εκλογές για πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας η διαφορά στις κάλπες ήταν εμφανής, κι όμως ακολουθεί εσωστρέφεια και εικόνα διχασμού μεταξύ των υποψηφίων, η οποία εικόνα υπονομεύει την αναγεννητική προσπάθεια του Σαμαρά. Στην περίπτωση της ΟΝΝΕΔ, δεν υπάρχει καν καθαρή ετυμηγορία της κάλπης, από όσο φαίνεται ως αυτή τη στιγμή (11 το βράδι της 18ης Απριλίου). Αν σε αυτά συνυπολογίσει κανείς την απουσία σαφούς πολιτικού- ιδεολογικού στίγματος καθενός υποψηφίου, που θα τον διαφοροποιούσε από τον συνυποψήφιό του, τότε το αδιέξοδο είναι ενώπιόν μας.
3. Ασφαλώς σήμερα πρέπει να υπάρξει πρόεδρος. Ακόμα και με μια ψήφο διαφορά. Ο Ζισκάρ ντ’ Εσταίν κέρδισε τον Μιτεράν για μια μονάδα το 1974 και κυβέρνησε ανεμπόδιστα επί 7 χρόνια. Το ίδιο πολλοί πρόεδροι των ΗΠΑ, που εξελέγησαν οριακά (να μην θυμηθούμε, καλύτερα την εκλογή Μπους νεότερου έναντι Γκορ, που εξελέγη με λιγότερες ψήφους λόγω εκλογικού συστήματος και της “περίπτωσης Φλόριντα”…). Η βάση πήγε στην κάλπη, ψήφισε, κι όποιος πήρε έστω κι ένα ψηφοδέλτιο παραπάνω, θα πρέπει να γίνει πρόεδρος. Να εκδικαστούν ενστάσεις, να αποσαφηνιστούν σκοτεινά σημεία της ψηφοφορίας και να τελειώνουμε με την εκλογή, αφού ανακηρυχθεί ο νέος πρόεδρος.
4. Τώρα, όμως, ειναι η μεγάλη ευκαιρία για τον Αντώνη Σαμαρά. Ο όποιος νέος πρόεδρος θα είναι σαφώς αποδυναμωμένος, λόγω της οριακής εκλογής του. Η ΟΝΝΕΔ δεν θα προχωρήσει λόγω συγκυρίας και όχι λόγω των ικανοτήτων του νέου προέδρου. ΤΩΡΑ ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας -ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ κι όχι με το επιτελείο του, που στο τελευταίο εξάμηνο αποδείχθηκε πολλαπλώς ανεπαρκές όσον αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα- πρέπει να ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΕΙ την ΟΝΝΕΔ, επιβάλλοντας στο νέο πρόεδρο τη δική του, προσωπική στρατηγική μετατροπής της νεολαίας σε αληθινό κίνημα μέσα στους κόλπους των νέων ανθρώπων της πατρίδας μας.
Ο Σαμαράς πρέπει να βάλει τη σφραγίδα του στη νέα ΟΝΝΕΔ, εκμεταλλευόμενος τα δεδομένα που προέκυψαν απο τις σημερινές κάλπες. Παλαιότερα, ο Γιώργος Παπανδρέου διέλυσε τη νεολαία ΠΑΣΟΚ, κι έτσι κατήργησε τα παραμάγαζα και την παρακμιακή πορεία της. Στην περίπτωση της ΟΝΝΕΔ, ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να έχει τα ίδια και καλύτερα αποτελέσματα, χωρίς να φτάσει στις εντυπωσιακές κινήσεις της διάλυσης. Αλλιώς, πολύ φοβάμαι ότι η ΟΝΝΕΔ θα διαλυθεί από μόνη της…