Γράφει η Ολγα ΓεριτσίδουΟ ναζισμός ως έννοια θεωρείται σχετικά πρόσφατη και πολλοί είναι αυτοί που αισθάνονται ότι [ με την εξαίρεση ορισμένων ακραίων ομάδων ( όπως οι νεοναζί ) ] έχει εκλείψει σαν ‘κίνημα’ και στόχος, ότι πέθανε με τον θάνατο του Χίτλερ και την κατάρρευση της χιτλερικής Γερμανίας.
Όμως, η ουσία του ναζισμού κάθε άλλο παρά πρόσφατη είναι και δυστυχώς ο ναζισμός ο ίδιος κάθε άλλο παρά παροπλισμένος και πεθαμένος είναι, όπως θα δείξω τεκμηριωμένα τόσο σήμερα όσο και σε μία σειρά διαδοχικών ( μέρα παρά μέρα ) άρθρων που θα περιγράφουν ακριβώς αυτό το σοκαριστικό για κάθε ανθρωπιστή γεγονός.
Κατ’ αρχάς, θα σταθώ στο τι είναι ο ναζισμός διότι από αυτά τα χαρακτηριστικά στοιχεία θα τον εντοπίσουμε και στην καθημερινότητα μας καθώς προχωρώ στην ανάλυση.
Ο ναζισμός είναι το πλέον αποσταγμένο και αποκρυσταλλωμένο σύστημα στόχων και πεποιθήσεων αντι-ανθρωπιστικού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Πέρα από κάθε προσπάθεια αντιγραφής και καπήλευσης άλλων συστημάτων και ιδεών, ο ναζισμός πάντα καταλήγει στα εξής :
1. παντελή έλλειψη ελευθερίας,
2. ανομία και άκρα καταπίεση υπέρ του ‘στόχου’,
3. αντιμετώπιση των ανθρώπων ως ........
εργαλεία και αντικείμενα προς χρήση και εκμετάλλευση εν είδει υλικού για επίτευξη του ‘στόχου’ αυτού,
4. διαχωρισμός του συνόλου του πληθυσμού σε δύο απόλυτες ομάδες : η ολιγάριθμη τάξη των ‘ανθρώπων / υπερανθρώπων ’ και η υπεράριθμη και πολυάριθμη τάξη των ‘υπανθρώπων / κατωτέρων υπάρξεων’,
5. στις τάξεις αυτές κατηγοριοποιείται κάθε άνθρωπος βάσει της γέννησης και μόνο και η ευγονική ( ενδογαμίες παντός είδους ) χρησιμοποιείται για περαιτέρω διεύρυνση της ψαλίδας ανάμεσα στις δύο αυτές τάξεις ώστε πλέον όσο το δυνατόν περισσότερο να απεικονίζεται και στον φαινότυπο ( αν και δεν είναι απαραίτητο ). Σε κάθε περίπτωση ο φαινότυπος σίγουρα εντοπίζεται στα ρούχα, την συμπεριφορά, τον τρόπο ζωής και γενικώς τα διάφορα κριτήρια κοινωνικού κύρους ( status symbols ).
Βάσει των παραπάνω, στον ναζισμό, η ολιγάριθμη ομάδα των ‘ανθρώπων / υπερανθρώπων ’ αποφασίζει και διατάζει το τι θα γίνει στην πολυάριθμη ομάδα των ‘υπανθρώπων / κατωτέρων υπάρξεων’. Όλες οι ιδέες των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, του Σοσιαλισμού, του Χριστιανισμού και γενικώς των κινημάτων υπέρ του Ανθρώπου που κατά την διάρκεια της παγκόσμιας Ιστορίας μας αναπτύχθηκαν, εφαρμόζονται και προωθούνται ΜΟΝΟ για λογαριασμό της ομάδας των ‘ανθρώπων / υπερανθρώπων ’ ενώ οι ‘υπάνθρωποι / κατώτερης ύπαρξης όντα’ δεν συμπεριλαμβάνονται σε καμμία τέτοια θέση / ιδεολογία, με την ίδια λογική που εμείς οι μη-ναζιστές δεν έχουμε θεσπίσει δικαιώματα για τα δομικά υλικά των σπιτιών μας, τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε και κάθε τι άλλο άψυχο ( αν και ορισμένα άψυχα πράγματα όπως ιστορικά μνημεία ή πράγματα συμβολικά όπως έργα τέχνης ή και αντικείμενα προσωπικής συναισθηματικής αξίας τα αντιμετωπίζουμε με περισσότερο σεβασμό και τους αποδίδουμε προστασία και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και κάποια δικαιώματα ).
Κάθε απόπειρα των ‘υπανθρώπων’ να ζητήσουν νόμους, δικαιώματα και τέτοιες προστασίες θεωρείται ύβρις και αφορμή / σοβαρός λόγος για να παταχθεί ή και να εξαλειφθεί η ομάδα των ‘υπανθρώπων’ που τα ζήτησε. Ο ναζιστής, πέραν του ότι θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω κάθε νόμου που μπορεί να έχει θεσπίσει για αυτούς που θεωρεί ‘ υπανθρώπους ’, θεωρεί υποχρέωση του να τους πατάξει εντείνοντας αυτό για το οποίο δέχτηκε διαμαρτυρίες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα το έκανε ούτως ή άλλως για απόκτηση / αντικατάσταση πόρων που έχει ήδη καταφάει και καταληστεύσει, θεωρώντας τους ‘υπανθρώπους’ δικαιωματικά και λόγω γέννησης κτήμα του προς κάθε είδους χρήση και εκμετάλλευση.
Αυτό άλλωστε είναι και η ουσία της θεωρίας του ‘υπερανθρώπου’ σε εφαρμογή βεβαίως : η έμπρακτη και συνεχής επίδειξη δυνάμεως επί των ‘υπανθρώπων’ ότι ο ναζιστής ‘υπεράνθρωπος / άνθρωπος’ επιβάλλεται, χρησιμοποιεί και ζεί παρασιτικά εις βάρος των ‘υπανθρώπων’ που υπάρχουν στην φύση για να τον υπηρετούν, να τον τρέφουν, να ικανοποιούν τις ηδονιστικές του ορέξεις / ανάγκες, να παράγουν κάθε αγαθό που θέλει, να επινοούν ό,τι χρειάζεται ή φαντάζεται, να δολοφονούν και να δολοφονούνται προς δική του τέρψη ή συμφέρον και μετά την χρήση να πετιούνται ή να θανατώνονται.
Γιατί ξεκινάω την ανάλυση του ναζισμού, που ως γνωστόν ως όρος αποτελεί συντομία του κινήματος που καπηλεύτηκε / χρησιμοποίησε ο Χίτλερ για να γίνει ο πιο αιμοσταγής δικτάτορας του 20ου αιώνα ( εμφανώς, διότι σαφέστατα όπως θα δούμε στα επόμενα άρθρα ο Χίτλερ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου της τότε καταστάσεως, και για αυτό άλλωστε ο ναζισμός δεν πέθανε μαζί του ) ;
Εάν δεν είναι ήδη εμφανές στο πόσο επίκαιρη και πραγματική ακούγεται η εμπειρία αυτής της τάξης πραγμάτων ( και μάλιστα και τότε οι Χιτλερικοί την ονόμαζαν « Νέα Τάξη » ), θα αναφέρω επιγραμματικά ( διότι άμεσα θα τα αναλύσω στα αυριανά και μεθαυριανά άρθρα ) την πλήρη αντιστοιχία του ναζιστικού μοντέλου με :
Α. το μοντέλο διακυβέρνησης τουλάχιστον από το 1967 στην Ελλάδα και αλλού ( και το οριοθετώ εκεί διότι από τότε ο ορισμός «ναζισμός» δεν ομολογούταν ως βάση του κυβερνητικού μοντέλου και αποτελούσε ταμπού για την πολιτική ζωή )
Β. την συμπεριφορά της τωρινής κυβέρνησης καθώς και των αμέσως προηγούμενων, πιο έντονα από το 1992 και μετά
Γ. την συμπεριφορά της δικαιοσύνης όσον αφορά πολιτικούς, μεγαλοκεφαλαιούχους / μεγαλοεπιχειρηματίες, γόνους μεγάλων οικογενειών γαιοκτημόνων / εφοπλιστών / βιομηχάνων / μεγαλοεπιχειρηματιών σε σύγκριση με την αντιμετώπιση της δικαιοσύνης στον μέσο Πολίτη
Δ. την έλλειψη συνεπειών για το σύνολο των καταχραστών του δημοσίου χρήματος από το επίπεδο των μεγάλων κεφαλαίων / επιχορηγήσεων και επάνω σε σύγκριση με την αντιμετώπιση του κράτους όσον αφορά το χρήμα του μέσου Πολίτη και τις χρηματικές υποχρεώσεις του μέσου Πολίτη προς το κράτος
Ε. την ταύτιση του «συμφέροντος του τόπου / χώρας / Ελλήνων» αποκλειστικά και μόνο με το συμφέρον των τραπεζών και βιομηχάνων / εφοπλιστών / μεγαλοεπιχειρηματιών και όχι με τα βασικά καθημερινά προβλήματα του μέσου Πολίτη όπως ακρίβεια, ανεργία, συνταξιοδότηση ( τα οποία έχουν ομολογουμένως προκληθεί από αυτούς και όχι από τον μέσο Πολίτη )
Στ. την τιμωρία και επιβολή προστίμων / υποχρεώσεων / επανορθώσεων, που απορρέουν από τις εγκληματικές ενέργειες του καθεστώτος / κράτους / μεγαλοεπιχειρηματιών / τραπεζών / κλπ, στα θύματα και στους αθώους ενώ ο θύτης είναι ο τιμητής και ο επιβλέπων την τιμωρία.
Κλείνοντας επ’ αυτού ακριβώς παραθέτω και ένα παράδειγμα που όλοι νιώθουμε κυριολεκτικά στο πετσί μας και την αντιστοιχία του με το πρώτου κύμα ναζισμού του Χίτλερ : οι τράπεζες ομολόγησαν κακοδιαχείριση και επικείμενη χρεοκοπία και οι Πολίτες, των οποίων τα χρήματα ( καταθετών και αποθεματικών ταμείων ) είχαν κακοδιαχειρισθεί / καταχραστεί οι τράπεζες, εξαναγκάστηκαν να καλύψουν το χρέος ακριβώς όπως και η κακοδιαχείριση του δημοσίου από κυβερνήσεις και βουλευτές χρεώνονται στους Πολίτες που ήδη ζημιώθηκαν από αυτές.
Το ίδιο ακριβώς είχε γίνει, όταν κατά την « νύχτα των κρυστάλλων» ( 9-10 Νοεμβρίου 1938 ) οι ναζί έσπασαν όλες τις βιτρίνες των καταστημάτων των Εβραίων και άλλων ιδιοκτητών ( στο πανεθνικό πογκρόμ στην Γερμανία και Αυστρία ) και χρέωσαν για αποπληρωμή όλες τις ζημιές αυτές, που αυτοί οι ίδιοι οι ναζί προκάλεσαν [ ένα δισεκατομμύριο ( 1.000.000.000 ) μάρκα της εποχής ], στους Εβραίους / Εβραϊκή κοινότητα η οποία ήταν και ο στόχος της όλης επίθεσης με σαφή εντολή / διαταγή.
Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα ( που στο δεύτερο κύμα του κεκαλυμμένου ναζισμού τουλάχιστον στην χώρα μας ξεκίνησε με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών και την βουλευτική ασυλία επισήμως ), και από μεθαύριο θα αρχίσουμε να τα βλέπουμε, για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας με ποιους έχουμε να κάνουμε και να λάβουμε τα μέτρα μας, ιδιαιτέρως τώρα που αρχίζουν να πέφτουν οι μάσκες ραγδαία με έναρξη την πορεία προς το ΔΝΤ.