Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Είναι απίστευτο το πόσο μηχανικά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι την Μεγάλη Εβδομάδα. Το πόσο εύκολα και τυπικά περνούν από το ευχέλαιο στον επιτάφιο, και από την Ανάσταση στη μαγειρίτσα, και από εκεί στο αρνί, δείχνει μία κοινωνία που λειτουργεί στον αυτόματο πιλότο. Μία κοινωνία που δεν νιώθει, απλώς υπάρχει και κινείται. Μοιάζουμε με ζόμπι τα οποία πρέπει να ζήσουν γιατί έτσι είναι προορισμένα. Βαδίζουμε χωρίς πυξίδα, χωρίς συντεταγμένη πορεία. Αμίλητοι, μίζεροι, φοβισμένοι και απογοητευμένοι.
Τι ψάχνουμε; Που πηγαίνουμε; Τι ζητάμε; Τι;
Δεν μπορούμε να απαντήσουμε. Δεν ξέρουμε αν ελπίζουμε ακόμη, και τι είναι αυτό που ελπίζουμε.
Μηχανικά, από συνήθεια ή από ένα λανθάνων ένστικτο επιβίωσης, ως πότε όμως; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε.