Γράφει ο Καφενόβιος Η δικτατορία είναι μια συνήθεια του αίσχους:
Μια μηχανή που σε καθιστά κωφάλαλο,
Ανίκανο να ακούσεις, ανήμπορο να μιλήσεις
Και τυφλό σε ό,τι είναι απαγορευμένο να κοιτάξεις.
Εντουάρντο Γκαλεάνο
43χρόνια, συμπληρώθηκαν από την 21η Απριλίου 1967. Από την αποφράδα εκείνη ημέρα, που οι Απριλιανοί πραξικοπηματίες αλυσόδεσαν τη χώρα και τη Δημοκρατία.
Τα δεινά που προκάλεσε η δικτατορία του ΄67, παραμένουν έντονα χαραγμένα στην ιστορική μνήμη του ελληνικού λαού και αποτελούν πηγή φρονηματισμού για την πολιτική ηγεσία και κυρίως για τις νεότερες γενιές. Ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Η κατάργηση των στοιχειωδών ελευθεριών, οι φυλακές, οι εξορίες και τα βασανιστήρια, οι δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος, ο πνευματικός και πολιτιστικός μεσαίωνας, αλλά και η τραγωδία που προκάλεσε το εγκληματικό πραξικόπημα στην Κύπρο, καταγράφουν το επτάχρονο δικτατορικό καθεστώς, ως μια από τις μελανότερες στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η δικτατορία. ανέκοψε την όποια προοπτική της ..........
χώρας, για ανέλιξη σε όλους τους τομείς.
Το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», το γνωστό σύνθημα των απριλιανών, έγινε φυλακή και έκλεισε μέσα της τη χώρα που προσπαθούσε να επουλώσει τα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά της τραύματα. Μέσα σε αυτή τη φυλακή, κατά τη διάρκεια της επταετίας, αλλοιώθηκε και διεφθάρη ο τρόπος σκέψης των Ελλήνων...
43 χρόνια μετά να θυμηθούμε ότι, περίπου 87.000 πολίτες συνελήφθησαν, ανακρίθηκαν και βασανίστηκαν, κάπου 10.000 εκτοπίστηκαν και φυλακίστηκαν στα ξερονήσια, 4.500 οδηγήθηκαν σιδηροδέσμιοι στα στρατοδικεία... Επισήμως 19 πολίτες δολοφονήθηκαν ενώ άλλες πληροφορίες ανεβάζουν τον αριθμό σε 98...
Ερείπια και τραγωδίες άφησαν πίσω τους οι συνταγματάρχες, με το Κυπριακό να προεξάρχει ανάμεσα στα εθνικά θέματα. Αλλά ακόμη τον εξανδραποδισμό της πολιτείας και του πολίτη. Την απομύζηση του πλούτου της χώρας από την εγχώρια και διεθνή οικονομική ολιγαρχία. Την καθήλωση της χώρας για δεκαετίες...
Η χούντα ήταν εκτός των άλλων και μια φαρσοκωμωδία.
«Είναι μεγάλη δι' εμέ η συγκίνησις και η χαρά να ευρίσκομαι αυτήν την στιγμήν ανάμεσά σας και να υφίσταμαι τον αιφνιδιασμόν, όχι του τόνου των εκδηλώσεών σας, που αποτελούν δι' εμέ δύναμιν μη δυναμένην να ανευρεθή εις άλλην κατεύθυνσιν (!), αλλά και του πάθους της συγκεντρώσεως, η οποία είναι, ομολογώ, κατά παρέκκλισιν των οδηγιών μου, έξω των μέτρων που έδωσα εις τους υπευθύνους» (!)
Ηταν η αρχή ενός από τους πολλούς παρανοϊκούς λόγους που εκφώνησε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, στις ανά τη χουντοκρατούμενη Ελλάδα εμφανίσεις του.