Γράφει ο Δημήτρης ΚακογιάννηςΕπί τέλους, ανακοινώθηκαν επίσημα τα μέτρα που θα μας «σώσουν», και θα γεμίσουν με ζεστό χρήμα τα κρατικά ταμεία.
Έξω -λέει- τα μέτρα εγκωμιάστηκαν, χαρακτηρίστηκαν ισχυρά, σημαντικά, αναγκαία, κατάλληλα.
Αλλά, εύλογα γεννώνται κάποια ερωτήματα:
Με τις μειώσεις των μισθών και το πάγωμα των συντάξεων, έχουμε κατά συνέπεια μείωση της αγοραστικής δύναμης μισθωτών και συνταξιούχων.
Με την αύξηση του ΦΠΑ προσδοκά το κράτος περισσότερες εισπράξεις από τις συναλλαγές της αγοράς.
Αυτά τα δύο πώς ταιριάζουν?
Όταν μειώνεται η αγοραστική δύναμη, ο κάθε σώφρων και μη πολίτης, φροντίζει να ελαττώνει τις δαπάνες του, περιορίζοντας τις απαιτήσεις του στα απολύτως απαραίτητα αφού ενδεχομένως να δυσκολεύεται και σε αυτά.
Από την άλλη έχουμε ήδη μια αγορά που στενάζει τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο και εργαζόμενοι απολύονται, μη αντέχοντας το «κεσάτι» ενώ τρέχουν τα πάγια έξοδα και το χτύπημα της ταμειακής μηχανής ηχεί σαν σπάνια μελωδία.
Οπότε τι ΦΠΑ θα αποδώσει μια ταμειακή μηχανή που δεν μαζεύει γρόσι στο συρτάρι της? Εδώ υπάρχουν καταστηματάρχες να ......
χτυπάνε στη μηχανή τους πλασματικές πωλήσεις για να κρύψουν την απραξία και για την τιμή των όπλων.
Τα ποσά που αφαιρούνται από τους μισθούς, σίγουρα έχουν προγραμματισθεί ήδη για να καλύψουν ανάγκες για αγορές που έγιναν ή για δάνεια που έχουν εκταμιευθεί.
Σε λίγες μέρες θα αρχίσει να ακούγεται ο αχός της πασχαλινής αγοράς αλλά και των Τραπεζών που θα βλέπουν τις καθυστερήσεις τους να αυγατεύουν και να περιορίζουν ακόμα περισσότερο τις χορηγήσεις τους.
Αυτό που δεν ακούσαμε αν και το περιμέναμε είναι ποια μέτρα σχεδιάζονται και τι θα γίνει με τη πολυσυζητημένη «ανάπτυξη»?
Ή μήπως δεν ασχολούμαστε και δεν μας απασχολούν τέτοια «επουσιώδη» θέματα?