Γράφει ο Πάσχος ΜανδραβέληςΝα συμφωνήσουμε ότι αυτό που ονομάζουμε «αγορές» δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα. Δικαιολογημένα, διότι ο λόγος μας δεν είναι και συμβόλαιο. Πολλές φορές είπαμε διάφορα, αλλά δεν κάναμε τίποτε. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι χθεσινό, ούτε ενός έτους. Πάει δεκαετίες πίσω. Απλώς τώρα, μετά την άφρονη πολιτική της πενταετίας, επιδεινώθηκε κι έφτασε σε κατάσταση παροξυσμού.
Να συμφωνήσουμε ότι δεν εμπιστεύονται τους αρχηγούς των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, οι οποίοι εκπροσωπούν το 75% - 80% του ελληνικού λαού, και δηλώνουν ότι είναι σύμφωνοι σε ένα πρόγραμμα σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής, ώστε η χώρα να απαλύνει κατά 4% φέτος το πρόβλημα και να μπει σε τροχιά μείωσης του χρέους από το 2013. «Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει μέχρι τότε», μπορεί να σκεφτούν οι αγορές. Να συμφωνήσουμε επίσης ότι δεν εμπιστεύονται ούτε τα μέτρα που ελήφθησαν, διότι μέτρα είναι, και δη ..........
ελληνικά, οπότε μπορεί να χαλαρώσουν. Ας υποθέσουμε ότι εμπιστεύονται περισσότερο το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που απειλούν ότι τα «αντιλαϊκά μέτρα της κεφαλαιοκρατίας και των Βρυξελλών δεν θα περάσουν». Τις εικόνες close-up των διαδηλώσεων βλέπουν στις τηλεοράσεις κι αυτές εμπιστεύονται.
Να συμφωνήσουμε, τέλος πάντων, ότι το έλλειμμα δυσπιστίας της χώρας έφτασε στο 100%: βλέπουν κάποιον που το όνομα του τελειώνει σε -όπουλος, σε -ού, σε -άκης ή οποιαδήποτε άλλη ελληνική κατάληξη, και κρατούν πιο σφιχτά το πορτοφόλι τους. Δεν ακούν ούτε τον κ. Προβόπουλο, τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας –ο οποίος δεν δίνει πουθενά στην ημεδαπή αναφορά, αλλά ηγείται της πιο ανεξάρτητης αρχής που είχαν ποτέ οι ευρωπαϊκές χώρες– και λέει ότι η Ελλάδα κάνει αυτά που πρέπει για να βγει από την δημοσιονομική στενωπό.
Εντάξει, το εμπεδώσαμε ότι εμάς δεν μας εμπιστεύονται και φοβούνται ότι θα χάσουν τα λεφτά τους. Ομως, την κ. Αγκελα Μέρκελ γιατί δεν την εμπιστεύονται; Η Γερμανίδα καγκελάριος –στα πιο σκληρά της– είπε ένα πράγμα το οποίο επαναλαμβάνουν όλοι οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με κάθε ευκαιρία: αν χρειαστεί, οι χώρες της Ευρωζώνης θα στηρίξουν την ελληνική οικονομία. Δεν έχει διασαφηνιστεί τι ακριβώς σημαίνει το «αν χρειαστεί» και γι’ αυτό γίνεται όλο το παζάρι στα δύο συμβούλια κορυφής· η Ελλάδα λέει «ήδη χρειάζεται», διότι τα επιτόκια είναι «βάρβαρα» και κάποιοι Ευρωπαίοι λένε «εμείς δεν επιδοτούμε επιτόκια δανεισμού, αλλά δεν θα επιτρέψουμε καμιά χώρα της Ευρωζώνης να χρεοκοπήσει». Οπως και να έχει το πράγμα, όμως, σε όποια απόφαση κι αν καταλήξουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, δύο πράγματα είναι σίγουρα. Πρώτον: το «αν χρειαστεί» σημαίνει στην εσχάτη των περιπτώσεων αδυναμία δανεισμού της χώρας και ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Δεύτερον (το οποίο είναι παράγωγο του πρώτου) ουδείς θα χάσει τα λεφτά του. Ετσι κι αλλιώς, κάθε επιτήρηση, ακόμη κι αυτή του ΔΝΤ, το πρώτο που διασφαλίζει είναι ότι οι πιστωτές θα πάρουν τα λεφτά τους. Ολα τα υπόλοιπα οικονομικά μεγέθη είναι μεταβλητές.
Αυτό σημαίνει ότι οι διαβόητες αγορές ή ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε ή δεν ξέρουν κάτι που ξέρουμε (ότι δηλαδή η Ευρωζώνη θα στηρίξει) ή δεν εμπιστεύονται τους 16 ηγέτες της Ευρωζώνης ή η κοινή λογική δεν λειτουργεί στα dealing rooms.
Πάσχος Μανδραβέλης