Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
«Το μίσος και η απώλεια της εμπιστοσύνης είναι τα παιδιά της τυφλότητας». Αυτό είναι ένα από τα πλέον γνωστά επιγράμματα του Άγγλου ποιητή William Watson. Δεν θα μπορούσε να είναι και το επίγραμμα στη νεκρική στήλη της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας; Μίας δημοκρατίας ελλειμματικής, επίπλαστης και πελατειακής.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα επένδυσε στην καλλιέργεια της τυφλότητας, τράφηκε από στρατιές τυφλωμένων οπαδών- υπηρετών που δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να αξιολογήσουν το πιστεύω τους, το ακολουθούσαν με ένα φονταμενταλιστικό πάθος φωνάζοντας «αριστερά» και «δεξιά» χωρίς να καταλαβαίνουν την έννοια των λέξεων. Μιλούσαν για σοσιαλισμό και φιλελευθερισμό αναφερόμενοι στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ. αντίστοιχα, πόσο τυφλοί μπορεί να έχουμε υπάρξει στην πολιτική μας ζωή άραγε;
Οι νόμοι μας ψηφίστηκαν και δεν εφαρμόστηκαν από μία στρατιά άβουλων και κομματικών πειθαρχημένων «εκπροσώπων μας», οι οποίοι μπερδεύουν την νομοθετική εξουσία με την μικροπελατειακή επίφαση της εκτελεστικής.
Η διαμαρτυρία μας, αυτή και αν βασίστηκε στην .........τυφλότητα, οικοδομήθηκε σε ένα σύστημα «λαϊκών ανατροπών» που έσπευδε εύκολα να βαφτίσει τα χρυσά κεκτημένα «δίκιο του εργάτη», την επιχειρηματικότητα «πλουτοκρατία», και να ζητήσει την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας με αγώνα. Δεν δίστασε όμως και να κρυφογελά στο θάνατο που έσπερναν σε «πολιτικούς» στόχους οι «ιδεολογικοί» τρομοκράτες.
Σήμερα, το αδιέξοδο που δημιούργησαν οι τρεις αυτοί πυλώνες έγινε πιο επικίνδυνο από ποτέ. Αποθεώνοντας άκριτα το Δεκέμβρη του 2008 νομιμοποίησες τις τυφλές αντιδράσεις, μόνο που αυτές πολλές φορές γίνονται ακόμη χειρότερες από τα σπασίματα και τις μολότοφ.
Αλήθεια, μπορεί η τυφλή μας κοινωνία να βρει το φώς της;