Γράφει ο Κων/νος ΔρακάτοςΟ λόγος περί το Δημόσιο Χρέος, γιατί πρέπει επιτέλους να...καταλάβουμε !
Ο καθηγητής Α. Αγγελόπουλος στο κλασικό έργο του, "Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος" και ανασκοπώντας τα κάθε είδους δάνεια από συστάσεως του Ελληνικού κράτους, μέχρι και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεραίνει: "Η εκ μέρους των ξένων κεφαλαιούχων τακτική, κατά τα πρώτα ιδία συναφθέντα εξωτερικά δάνεια, δημιούργησε την αδυναμίαν της χώρας όπως εκπληρώση τας εκ των εξωτερικών δανείων υποχρεώσεις της. Εάν κατεβάλλετο ολόκληρο το προϊόν των πρώτων δανείων, διαφορετική θα ήτο η οικονομική και δημοσιονομική κατάστασις και αλλοία θα απέβαινεν η όλη εξέλιξις της πολιτικής ζωής της χώρας..." και παρακάτω,
"Εάν η έκδοσις των μεταπολεμικών δανείων ήτο ανάλογος προς τας αντιστοίχους εκδόσεις των Αγγλικών και Γαλλικών δανείων, ιδία εάν οι ........
τόκοι ήσαν χαμηλότεροι και αι τιμαί εκδόσεως ανώτεραι, η δε απόσβεσις βραδυτέρα, το Ελληνικό κράτος δεν θα περιήρχετο τόσον ταχέως εις την δυσχερή θέσις...κλπ".
Αλλά και ο καθηγητής Γ.Β.Δερτιλής στην πρόσφατη "Ιστορία του Ελληνικού κράτους" διαπιστώνει ότι δεν υπάρχουν και μεγάλες διαφορές μεταξύ των αιώνων στην λογική των αγορών και γράφει: "Αυτό δεν είναι περίεργο. Περίεργο είναι ότι από το 1879, όταν άρχισε ο μαζικός δανεισμός της Ελλάδος από το εξωτερικό (μετά τον "συμβιβασμό" που επιτεύχθηκε, με τους πιστωτές, ως προς το προϋπάρχον χρέος) έως το 2000, παρά τις εν τω μεταξύ παύσεις πληρωμών του Ελληνικού Δημοσίου, η επενδυτική διάθεση των αλλοδαπών κεφαλαιούχων για τα Ελληνικά κρατικά χρεόγραφα ανανεονόταν κάθε φορά αμείωτη. Τα αίτια αυτής της σταθεράς ευμένειας ήταν πολλά ...κλπ".
Και σημειώνει για την περίοδο εκείνη, δηλαδή από το 1879, που άνοιξαν ξανά τα ταμεία των δανειστών: "Οι Ελληνικές κυβερνήσεις βρέθηκαν μπροστά σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση: απέκτησαν τη δυνατότητα να δανειστούν ποσά πρωτοφανή για την Ελλάδα, σε μια παγκόσμια αγορά κεφαλαίων, της οποίας τους όρους σχεδόν αγνοούσαν. Παρ' όλη την άγνοια ίσως και λόγω αυτής, οι διαπραγματεύσεις άρχισαν ταχύτατα μετά τον συμβιβασμό. Και οι Ελληνικές κυβερνήσεις ενέδωσαν πρόθυμα στις χρυσοφόρες σειρήνες. Το συνολικό δημόσιο χρέος της χώρας, από περίπου 168.000.000 δρχ. που ήταν το 1876, είχε σχεδόν διπλασιαστεί έως το 1884, είχε τετραπλασιαστεί έως το 1887 και είχε επταπλασιαστεί έως το 1893..." (παλιά μας τέχνη κόσκινο!!!).
Για την ιστορία να συμπληρώσω: α) ότι τα δάνεια του 19ου αιώνα τα πληρώσαμε 3 φορές λόγω των υψηλών τόκων 9 έως 12%, δηλαδή τρεις φορές πάνω από το ισχύον την εποχή εκείνη επιτόκιο και β) ότι για την εξυπηρέτηση των δανείων αυτών πληρώναμε το 40% των πάσης φύσεως κρατικών εσόδων!!!
Αυτά συνέβαιναν τον 19ο αιώνα, αλλά φαίνεται ότι τίποτα δεν άλλαξε ούτε τον 20ο ούτε και τον 21ο αιώνα.
Με μία προσεκτική μελέτη των οικονομικών δεδομένων, από συστάσεων του νέου Ελληνικού κράτους αλλά και μέχρι σήμερα μπορεί κανείς να συμπεράνει τα εξής:
1) Ενώ ο δανεισμός γενικώς είναι μέσο ανάπτυξης, για εμάς έχει γίνει μέσο επιβίωσης για τους πολλούς, τον λαό δηλαδή, αλλά και πλουτισμού για τους λίγους.
Μοιραία προκύπτουν τα ερωτήματα: α) Γιατί συμβαίνουν αυτά σ’εμάς, ένα λαό δημιουργικό εργατικό και προοδευτικό, όπως το έχουμε αποδείξει με την παρουσία μας, ως μετανάστες, σε διάφορα μέρη του κόσμου όπου προκόβουμε και μεγαλουργούμε; και β) γιατί αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε στον ίδιο τον τόπο μας;
Η απάντηση, κατά την γνώμη μου, είναι απλή και ίσως η μόνη. Εκτός Ελλάδος πηγαίνουμε για να εργαστούμε στα πλαίσια των υπαρχόντων εκεί νόμων και κανόνων τους οποίους αποδεχόμαστε χωρίς να καταναλώνουμε παραγωγικές «δυνάμεις» για να τους ανατρέψουμε ή να αμφισβητήσουμε την σκοπιμότητα τους. Θα προσπαθούσαμε ποτέ π.χ. σε άλλο μέρος του εξωτερικού να καλλιεργήσουμε βαμβάκι ή στάρι επειδή αυτό μας αρέσει και μετά να απαιτήσουμε «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά» αν αυτό δεν το προέβλεπαν οι νόμοι ή οι συνθήκες εκείνου το τόπου; Βεβαίως όχι. Έτσι εκείνο το κράτος προοδεύει και μαζί οι Έλληνες μετανάστες, ενώ το δικό μας δανείζεται!!
Θέλετε κι’ άλλο παράδειγμα; Το κράτος μας έχει μία δημόσια διοίκηση δυσανάλογη με τις ανάγκες της που επιπλέον δουλεύει αντιπαραγωγικά και σχεδόν παρασιτικά (γρηγορόσημο ή μίζα), δηλαδή δεν βγάζει τα έξοδά της. Το ίδιο ισχύει και στο σύστημα υγείας (νοσοκομεία, φάρμακα), τις μεταφορές (ΟΣΕ , Άγονες γραμμές και μέχρι πρότινος ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ) αλλά και την Αγροτική παραγωγή. Αποτέλεσμα: έξοδα χωρίς αντίστοιχα έσοδα = τοκογλύφοι και δανεισμός (300 δισ.) = φτώχεια (η γενιά των 700€ ή κακοπληρωμένη τετράωρη απασχόληση και αν) και ορατότητα μηδέν. Τι φταίει;
Ο λαός μας λέει: ”Με τον ήλιο τα βγάζω με τον ήλιο τα βάζω τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;” Και η απάντηση είναι: με τέτοια πολιτική ηγεσία, από την μία άκρη ως την άλλη της χρωματική κλίμακας (ας μην μιλάμε για ιδεολογίες), με γνώμονα το πολιτικό κόστος και την εξασφάλιση της επανεκλογής, ούτε όμως και με πολίτες που σκοπό της ζωής τους επίσης έχουν το ”πως και με όποιο κόστος θα βολέψουμε τα παιδιά τους”, δεν έχουμε μέλλον.
Έτσι καταντήσαμε να περιμένουμε ένα κομμάτι ψωμί, κι’αυτό δανεικό στην κυριολεξία, για μας και τα παιδιά μας, από ένα ΔΝΤ, μια θνησιγενή από γεννησιμιού της, Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα Γάλλο ή ένα Γερμανό που αποπάνω θα μας σηκώνει και το…δάκτυλο.
Αλλά ”…….πονάνε ορέ τα παλικάρια”;…και μυαλό δεν βάζουμε.