Γράφει o giatros
Διάβασα και εγώ την είδηση σχετικά με την αγοραπωλησία των μεταπτυχιακών τίτλων στη χώρα μας.
http://kafeneio-gr.blogspot.
Βέβαια, για πολλούς η είδηση δεν αποτελεί νέο. Χρόνια τώρα ψιθυρίζεται η ύπαρξη τέτοιων κυκλωμάτων και πρακτικών. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι έως τώρα αποκαλύψεις αποτελούν τη κορυφή και μόνο του παγόβουνου.
Θα ήθελα όμως περισσότερο να σταθώ στα βαθύτερα αίτια του φαινομένου και να αναζητήσω τους πραγματικούς ηθικούς αυτουργούς, που είναι κατά τη γνώμη μου το Ελληνικό κράτος και βέβαια το Πανεπιστήμιο.
Είναι υπαίτιο το κράτος διότι με τις πρακτικές του έχει καταφέρει να εμπορευματοποιήσει τους μεταπτυχιακούς τίτλους και να τους αναγάγει σε απαραίτητη προϋπόθεση για διορισμό στο δημόσιο. Ενώ δηλαδή, οι .............
μεταπτυχιακοί τίτλοι θα έπρεπε, ως προϊόντα πρωτότυπης έρευνας, να προσμετρώνται και να αξιολογούνται ανάλογα ακριβώς με το βαθμό πρωτοτυπίας τους και συνεισφοράς στην εξέλιξη της επιστήμης, σήμερα το κράτος τους έχει αναγάγει σε ανταλλάξιμα προϊόντα μορίων στη διαδικασία εκλογής προσωπικού στις διάφορες δημόσιες υπηρεσίες (νοσοκομεία, υπουργεία, σχολεία κλπ κλπ).
'Έτσι, διαβάζουμε νούμερα όπως 400 μόρια για διδακτορικό, 300 μόρια για master, 300 και κάτι μισό εάν έχει κανείς δύο τίτλους... Προσθέτω κάτι παραπάνω για το τρίτο τίτλο ... και πάει λέγοντας. Ο δύσμοιρος βέβαια υποψήφιος δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το να αποκτήσει ΠΑΣΕΙ ΘΥΣΙΑ ένα τουλάχιστον τέτοιο χαρτί, προκειμένου να επιβιώσει του ανταγωνισμού.
Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς πως τα παραπάνω υπόκεινται στους κανόνες του υγιούς ανταγωνισμού εάν οπως ήδη έγραψα, αυτοί οι τίτλοι είχαν πράγματι το ανάλογο επιστημονικό αντίκρισμα. Εάν ήταν έτσι, τότε με τόσους διδάκτορες και μεταπτυχιακούς, η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι ο παράδεισος της έρευνας και ανάπτυξης. Είναι όμως?
Και ερχόμαστε έτσι στην ευθύνη του δεύτερου ηθικού αυτουργού: του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Είναι δηλαδή γνωστό σε όλους, πως η διαδικασία επιλογής των υποψήφιων μεταπτυχιακών φοιτητών είναι τουλάχιστον αστεία. Οποιοσδήποτε έχει κάποιο γνωστό στο χώρο ξεκινάει το διδακτορικό του και όπου βγάλει. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς έλεγχο, χωρίς κονδύλια, με συνοπτικές διαδικασίες. Ενώ σε όλα τα σοβαρά μέρη του κόσμου η εκπόνηση τέτοιου ερευνητικού έργου είναι προϊόν αποκλειστικής ή σχεδόν αποκλειστικής απασχόλησης επι τριετίας (προκειμένου για διδακτορικό) ή τουλάχιστον έτους (προκειμένου για master), στην Ελλάδα αποτελεί τριτεύουσα υποαπασχόληση κατά τη διάρκεια άλλων ενασχολήσεων, όπως για παράδειγμα στην Ιατρική, τη λήψη ειδικότητας. Και όταν κουτσά στραβά ολοκληρωθεί το ελάχιστο τυπικό χρονικό διάστημα που ορίζει ο νόμος ώστε να δικαιούται ο "υποψήφιος" να ολοκληρώσει την έρευνά του, τότε με αδιαφανείς, ταχείς και τυπικές διαδικασίες, όλοι περνάνε με επιτυχία (άριστα πάντα), τις (ανύπαρκτες) εξετάσεις και χρίζονται μετά επαίνων PhD και MSc....
Τη συγγραφή τέτοιων μεταπτυχιακών αναλαμβάνουν επι πληρωμής οι εν λόγω εταιρίες. Και το κάνουν για χρόνια ανενόχλητες για ένα και μόνο λόγο: διότι κανείς ποτέ δεν αφιέρωσε έστω και 10 λεπτά να κάνει μια κριτική ανάγνωση του περιεχομένου των γραφών τους. 'Έτσι, στη χώρα μας, ήμαστε όλοι χαρούμενοι:
- Οι καθηγητές των Πανεπιστημίων, διότι ως επιβλέποντες τέτοιων μεταπτυχιακών, αφενός λαμβάνουν επιδοτήσεις και αφετέρου προάγουν την επιστημονική τους ανέλιξη (¨Ήμουν επιβλέπων σε 100 διατριβές σου λέει.....)
- Οι μεταπτυχιακοί φοιτητές διότι μπορούν άνετα να προσθέτουν στις επαγγελματικές τους κάρτες τους τίτλους τους και να τους ανταλλάζουν με "μόρια" για πρόσληψη στο δημόσιο.
- Το κράτος, διότι ως χώρα έχουμε από τα μεγαλύτερα ποσοστά μεταπτυχιακών και διδακτόρων και άρα, είμαστε από αυτούς που οδηγούν την κούρσα της παγκόσμιας έρευνας....
Περαστικά μας.
ΥΓ: Είμαι σε θέση να γνωρίζω πως παρά τα πενιχρά μέσα, υπάρχουν λαμπερές περιπτώσεις μεταπτυχιακών φοιτητών που έχουν εκπονήσει πραγματικά άριστες εργασίες. Δυστυχώς όμως αυτές οι εξαιρέσεις δε μπορούν να διορθώσουν την κρατούσα κατάσταση.