Γράφει η Vicky Zar
Πάντα έχω στα αυτιά μου τον ήχο της μητέρας μου που αγωνιούσε να τακτοποιηθώ όπως έλεγε μια δουλειά ,ένα σπίτι ,ένα αυτοκίνητο κι εγώ που ήθελα να κάνω την επανάστασή μου και να πάω στην Κούβα ….Στην Ελλάδα του σήμερα δεν υπάρχει μονιμότητα ούτε το αίσθημα της ασφάλειας ,υπάρχει μόνο η νέα πραγματικότητα το κίνημα των νεόπτωχων …..
Το << σπίτι των ονείρων σου >> έγινε ένα χρέος που θα ξεπληρώνουν μέχρι και τα εγγόνια σου αν έχει μείνει τίποτα από την ακριβή διακόσμηση και το αυτοκίνητο δεν έχει βενζίνη ούτε για το διπλανό τετράγωνο…. Καθηλώθηκε κι αυτό με τις ελπίδες που σε κάνουν να περπατάς με...........
δεκανίκια σε μια χώρα που παραπαίει ανάμεσα σε εταίρους που θέλουν το καλό της . Μπήκες κι εσύ σε αυστηρή επιτήρηση γιατί τα λάθη πληρώνονται και η αποχή πάντα υποδηλώνει συνενοχή….
Την περασμένη εβδομάδα συνάντησα ένα συμμαθητή μου στο δρόμο περπατούσε σκεφτικός με μια εφημερίδα στο χέρι…. Εμφανώς αλλαγμένος και με λιγότερα μαλλιά μου είπε ότι έψαχνε δουλειά αλλά ήταν δύσκολο να βρει είχε τελειώσει πολιτικές επιστήμες και ήθελε να εργαστεί σαν αθλητικογράφος όμως η εφημερίδα που έγραφε έκλεισε κι επειδή ήταν εδώ και μήνες άνεργος σκεφτόταν σοβαρά την αγγελία που είχε δει για αποθηκάριος στα ΙΚΕΑ… Μάλλον ξέχασαν να του αναφέρουν στο Πανεπιστήμιο ότι για να πετύχεις αρκεί να είσαι πλατινέ κυρία με μεγάλες γνωριμίες και φτωχό λεξιλόγιο….
Οι ισχνές αγελάδες έφτασαν ,το να ζεις με δανεικά έγινε μόδα και το μέλλον γενικά φοβίζει αφού ακόμα και οι σωτήρες κρυφτήκαν…. Κι εγώ για το μόνο που δε μετανιώνω τελικά είναι που ποτέ δεν είχα μέλλον και η τάξη μου φέρνει ακόμα αλλεργία ,τελικά το να είσαι αποτυχημένος λειτουργεί λυτρωτικά στα χρόνια της χολέρας …..