ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ
Επιφανειακοί. Υπερβολικοί. Υπερπρόθυμοι να δείξουμε κάτι που δεν είμαστε. Να ζήσουμε κάτι που δεν έχουμε, και είναι πέρα από τα όρια μας. Υπερκατανάλωση. Αιχμάλωτοι της Ύλης, του Εφήμερου και της Πλάνης. Η Μυθολογική Χίμαιρα προσωποποιημένη στον τρόπο ζωής που επιλέξαμε να ζήσουμε με ετερόκλητες και ανερμάτιστες ιδεοληψίες απεμπολώντας ότι πιο Όμορφο, Αληθινό, και Υψιπετές μας έχει κληροδοτηθεί και που είναι ο Πολιτισμός μας. Λησμονήσαμε τη Διακονία του Ελληνικού Πολιτισμού με τις πανανθρώπινες και αιώνιες αξίες του ως Πηγή Ευ Ζην. Το μέτρο του Μηδέν Άγαν. Το Λακωνίζειν. Τον Κοινωνικό Ασκητισμό. Την Ταπεινότητα και την Απλότητα. Τη Στροφή και Αλληλεγγύη προς την Ετερότητα. Τον Σημαίνοντα Διπλανό μας. Την Αμέριστη Συμπαράσταση και την Αυταπάρνηση προς τον Συνάνθρωπο. Την Πραότητα και Καταλλαγή προς ό,τι Άσχημο και Προσβλητικό. Τη Σύνεση.
Η Φτώχεια και ο Πλούτος είναι καταλυτικά για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Ενέχουν όμως και έναν συμβολισμό. Ο Φτωχός κάνει όνειρα. Μοχθεί. Βάζει στόχους Έχει ξεκάθαρους στόχους και πρόγραμμα για να τους πετύχει. Όσους μπορεί. Μοχθεί. Βελτιώνεται. Ατενίζει υψηλότερα. Έχει πολλά θέλω για να ολοκληρώσει. Έχει και μια καταξίωση στην οποία προσβλέπει. Η αξιοπρέπεια του παραμένει αλώβητη. Λέει ένα καλημέρα στον συνάνθρωπο του. Τον νοιάζεται γιατί συμπάσχουν. Κοινή η βιοπάλη τους από την οποία αποθησαυρίζουν γόνιμες εμπειρίες ζωής και αισιοδοξία για το παραπέρα. Για το παραπάνω. Για το λίγο ψηλότερα.
Ο Πλούσιος ονειρεύεται για όλο και περισσότερο στοίβαγμα.Με κάθε θεμιτό και αθέμιτο. Έχει εξαγοράσει το όνομα και τη φήμη του. Τρομοκρατείται στην ιδέα ότι θα χάσει το βιος του και μετά τί θ’ απογίνει. Τί θα πουν γι’ αυτόν. Η ζωή του όλη στρέφεται γύρω από το Φαίνεσθαι και τη Μέγιστη Πλάνη της Ύλης. Αιχμάλωτος στο Αδιέξοδο του Πόσο Παραπάνω και ολοένα Πόσο Παραπάνω. Σιδηροδέσμιος της Απλησίας του. Ιδανικός Αυτόχειρας.
Και αν αναρωτιέστε για τον Νεόπλουτο αυτός και αν είναι η προσωποποίηση της Ύβρις. Άμυαλος, που πιστεύει ότι η ζωή του τα χρωτούσε όλα τα καλά και ευτυχώς γι’ αυτόν ήρθε το πλαστικό χρήμα της πιστωτικής, το εορτοδάνειο, το διακοποδάνειο και δεν συμμαζεύεται για να ζήσει το όνειρο του, που έγινε εφιάλτης όταν ήρθε η ώρα να πληρώσει τα χρωστούμενα. Πληρώνει το μάρμαρο του ότι δεν έμαθε να ζει μέχρι εκεί που έφτανε το πάπλωμα του. Ως κοινωνία αυτό πληρώνουμε τώρα. Τον αρχοντοχωριατισμό μας. Από τη Φουστανέλα στον εφιάλτη του Αρμάνι και Χαρμάνι Όλα. Εγκλωβισμένοι στον Χαζοϋλισμό μας.
Ευτυχώς όμως που υπάρχει μια στάλα ελπίδας. Βλέπουμε από τα οικονομικά στοιχεία ότι έχουμε πάψει να χρησιμοποιούμε τις πιστωτικές κάρτες, δεν παίρνουμε – ή αν θέλετε δεν μας δίνουν- δάνεια για βραχύβια καλοπέραση. Κατά πως δείχνουν τα πράγματα αυτό είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα για την Ελληνική κοινωνία και για την Οικονομία μας. Αλλάξαμε σελίδα και φαίνεται ότι η νέα δεκαετία του 21ου αιώνα θα μας βρει ανανεωμένους, κατασταλαγμένους από την αποθησαύριση των επώδυνων κοινωνικών και οικονομικών εμπειριών μας. Και όταν αλλάζουμε εμείς, βελτιώνεται και η Οικονομία. Άλλωστε η Οικονομία είναι Ψυχολογία.