Η Vicky Zar γράφει για τη Μαλβίνα….
<<Υποπτεύομαι βαθύτατα όσους διαφημίζουν την ευτυχία τους ,ακόμα κι εμένα όποτε το χω κάνει . Είμαι σχετικά καλά και είμαι ευγνώμων ….>> είναι τα λόγια της Μαλβίνας μιας ντίβας που μάγευε μέσα από την απλότητα της ίδιας της ύπαρξης επιβεβαιώνοντας τον κανόνα ότι οι ιδιαίτεροι άνθρωποι δεν χρειάζονται δικαιολογία για να είναι ερωτευμένοι με τον εαυτό τους. Ασυμβίβαστη , απενεχοποιημένη ,βαθιά καλλιεργημένη με μια κουλτούρα που αποτελούσε γροθιά στο κατεστημένο των δήθεν και των ψευτοδιανοούμενων κατέρριψε το μύθο ότι οι πνευματικότητα πρέπει να είναι εγκλωβισμένη στην εικονική πραγματικότητα.
<< Σύμφωνα με την κοινή λογική θα έπρεπε να κυκλοφορώ με ένα Skoda αριστερή ούσα .Θα έπρεπε να ζω μια ζωή << τραβεστί >>.Να παριστάνω κάτι άλλο από αυτό που με εκφράζει….>> και η Μαλβίνα δε μπορούσε να προσποιηθεί αφού τόλμησε να τα βάλει με δυνάμεις που ήταν πιο ψηλές από το μπόι της. Αμφισβήτησε την εξουσία γιατί είχε τη μαγκιά να αμφισβητήσει αυτοσαρκαζόμενη τον ίδιο της τον εαυτό… Με την ίδια ευκολία που διάβαζε την <<Ωμότητα των πραγμάτων >> του Μπέικον πετούσε την πένα και ανέβαινε στην πίστα για να υμνήσει τον καημό των λαϊκών ανθρώπων να τους ψάλλει το <<αχ>> και το <<γιατί>>… ‘Ήταν ευλογημένη με έναν εκρηκτικό συνδυασμό να ναι δυναμική και ευθύς σαν αρσενικό και να εκπέμπει τον ερωτισμό του απόλυτου θηλυκού παραμένοντας πάντα παιδί πιστό σε όμορφους μύθους και γλυκές αυταπάτες ….
<< Οι έρωτες δεν πρέπει να πάσχουν από υπερβολική σιγουριά αλλά από ευθραυστότητα …. Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς τη .........
ζωή. Και ξέρω πως αν μου πάρεις τον έρωτα από μέσα μου θα μου πάρεις τη ζωή μαζί. Θα με στριμώξεις και θα με ταπεινώσεις άγρια με αυτό τον τρόπο.>> Ο έρωτας γι ‘αυτή ήταν πολιτική πράξη ,ανάσα και κραυγή αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγοι καταρρίπτοντας τα ταμπού αφού νωρίς είχε συνειδητοποιήσει ότι στον έρωτα δεν υπάρχουν πρέπει και ενοχές … Ίσως κι αυτό να ήταν το μόνο αμάρτημά της αφού τόλμησε να ζήσει και να είναι ερωτική σε μια κοινωνία που δε συγχωρεί τη γυμνή αλήθεια…. Η Μαλβίνα έγινε μύθος μέσα από την τέχνη της απομυθοποίησης , σιχαινόταν τα μέτρα και τα ημίμετρα ,είχε φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς αφού όταν τη γνώριζες δε σου άφηνε δεύτερη επιλογή παρά μόνο να τη λατρέψεις ή να την καταδικάσεις στην πυρά….
Η Μαλβίνα ήρθε μας χάρισε το γέλιο της και μετά έφυγε βιαστική όπως όλοι οι μεγάλοι για να συναντήσει το Θεό αφού είχε να τραγουδήσει καλεσμένη στον κήπο της Εδέμ για έναν έρωτα που ξέχασε κλειδωμένο στη ντουλάπα της ….Κι εγώ τώρα όσο κι αν προσπαθώ να γράψω ένα αντίο είναι μάταιο κι ανούσιο αφού δεν μας εγκατέλειψε ποτέ αλλά μας βλέπει γελώντας από ψηλά αφού αυτή ήταν η μεγαλύτερη φάρσα της κι όταν ξανάρθει θα μας πει ….<<Ανάφτρες μου κι όσοι με βλέπετε από τον κεντρικό φούρνο Νταχάου –Κολιάτσου να ’μαι κι ήρθα…. Καρατσεκαρισμένο!!!>>