Γράφει ο ΑλκιμοςΣε παλαιότερο άρθρο μου, είχα επισημάνει, την διαφαινόμενη υπόγεια συνεργασία: Γερμανίας – Ρωσίας – Ιράν. Υπάρχουν πολλοί γεωστρατηγικοί λόγοι, που κάνουν τα συμφέροντα των τριών αυτών κορυφαίων δυνάμεων να συναντώνται. Τον κεντρικό ρόλο, πράγμα το οποίο είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα αποκαλυφτεί, τον κρατάει η Γερμανία, αν και προς το παρών μόνο σε επίπεδο οικονομικό, αλλά όμως, και έμμεσα ιδεολογικό. Ο συνασπισμός αυτός προκύπτει μεταξύ άλλων και ως εξασφάλιση ισορροπίας δυνάμεων, έναντι της αγγλοαμερικανικής ηγεμονίας αλλά και του ελέγχου της διόγκωσης του κόκκινου δράκου (Κίνα).
Μόνο αν λάβει κάποιος υπόψη του αυτό το ενδεχόμενο θα μπορέσει, πιστεύω, να ερμηνεύσει τα όσα συμβαίνουν στη διεθνή γεωπολιτική σκηνή. Όταν είμαστε πεισματικά επικεντρωμένοι σε όσα διαδραματίζονται μόνο στον δικό μας γεωγραφικό χώρο, τότε είναι σαν να περιγράφουμε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, παρατηρώντας μόνο τα όσα συμβαίνουν στις κερκίδες.
Αναμφίβολα, οι παράγοντες που καθορίζουν τις διεθνής εξελίξεις δεν είναι τα …μπλόκα των αγροτών, ούτε τα .......
πολιτικά παιχνίδια των αντιπάλων του Ερντογάν, που επιχειρούν να αναλάβουν την εξουσία στην Τουρκία. Δεν θα είναι μάλιστα υπερβολή, να υποστηρίξουμε, πως κάποια από αυτά τα ζητήματα δρομολογούνται σκόπιμα, σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, με σκοπό να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τα πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν συνήθως στα παρασκήνια μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα άρθρο στο «Πρώτο ΘΕΜΑ», το οποίο γράφει σήμερα τα εξής:
“Συμφωνία – μαμούθ, ύψους άνω των ενός δις ευρώ, υπέγραψε η κρατική εταιρία ενέργειας του Ιράν [βλέπε εδώ] με γερμανική εταιρία, που δεν κατονομάζεται (!), πυροδοτώντας έτσι πληθώρα σεναρίων αναφορικά με το τι ακριβώς περιλαμβάνει το συγκεκριμένο εμπορικό deal.
Επισήμως η συμφωνία συνεργασίας αφορά στην κατασκευή 100 «αντιδραστήρων» και ειδικών μηχανημάτων που χρησιμοποιούνται στον τομέα της έρευνας, εξόρυξης και επεξεργασίας κοιτασμάτων φυσικού αερίου (gas turbo-compressors).
Το αξιοπερίεργο όμως, πέραν της συνολικής κοστολόγησης του έργου. που «ξεφεύγει» μακράν κάθε άλλου αναλόγου project, είναι το γεγονός πως ο εκπρόσωπος της ιρανικής εταιρίας National Gas Engineering and Development Company κύριος Ali Reza Gharibi δεν θέλησε να κατονομάσει τη γερμανική εταιρία(1) που θα προσφέρει, στα πλαίσια της συμφωνίας, τεχνογνωσία και τα απαραίτητα υλικά ώστε τα περί ων ο λόγος «ειδικά μηχανήματα» να κατασκευαστούν στο έδαφος του Ιράν! Σύμφωνα δε με την εφημερίδα Iran Daily η γερμανική εταιρία έχει ήδη προμηθεύσει με 45 τέτοια μηχανήματα την ιρανική κυβέρνηση.
Επίσης απορίας άξιον είναι πως θα υλοποιηθεί η συγκεκριμένη συμφωνία, αφού είναι γνωστό πως το Ιράν βρίσκεται σε καθεστώς διεθνούς εμπορικού αποκλεισμού (εμπάργκο), όχι όμως για όλο το φάσμα των εμπορικών δραστηριοτήτων. Σε κάθε περίπτωση όμως η παροχή τεχνολογικού εξοπλισμού και η μεταφορά ειδικών μηχανημάτων προφανώς και εμπίπτει στις απαγορεύσεις του εμπάργκο. Ή μήπως όχι..;”
Στα ανωτέρω, καλό είναι να συμπληρωθεί ενημερωτικά, ότι το Ιράν εισάγει από τη Γερμανία περισσότερα προϊόντα από κάθε άλλη ξένη χώρα, ενώ η Ρωσία είναι πλέον η δεύτερη σε μέγεθος αναπτυσσόμενη αγορά για τα εξαγόμενα προϊόντα της Γερμανίας. Η Γερμανία από την άλλη, εισάγει από τη Ρωσία το εν τρίτο των αναγκαίων για την οικονομία της ποσοτήτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Στους γερμανομαθείς αναγνώστες θα σύστηνα να διαβάσουν το βιβλίο του γερμανού αρθρογράφου Matthias Küntze: «Die Deutschen und der Iran – Geschichte und Gegenwart einer verhängnisvollen Freundschaft» (Γερμανία και Ιράν – Ιστορία και Παρών μιας δυσοίωνης φιλίας). Στο βιβλίο αυτό τολμάει ο γερμανός συγγραφέας να προσεγγίσει ένα θέμα ταμπού, που είναι η «ιδεολογική ταύτιση» των δυο λαών, η οποία βασίζεται στον ρατσισμό και στην απληστία, κάτι το οποίο έχει όμως ιδεολογικά εξυφανθεί και εδραιωθεί από την γερμανική πλευρά. Στο άρμα αυτό έχουν καταφέρει να δέσουν και μεγάλο μέρος του ρωσικού πληθυσμού(2), ώστε να φτάσουν να αποτελούν σήμερα, μαζί, μια νέα παγκόσμια φασιστική απειλή!
Ποιος είναι σε θέση να περιγράψει τα πραγματικά τεκταινόμενα του διεθνούς γεωπολιτικού στίβου; Ποιοι είναι οι «παίχτες»; Ποια η στρατηγική τους, οι στόχοι τους, και ποιες είναι οι προβλέψεις για τα αποτελέσματα του αγώνα επικράτησης;
Αν θέλουμε να δώσουμε απαντήσεις, τότε δεν έχουμε, παρά να στρέψουμε το βλέμμα μας από τις κερκίδες προς τον αγωνιστικό χώρο.