Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Θέλω να δω πότε οι εργαζόμενοι θα τα βάλουν με τους συνδικαλιστές τους. Με αυτά τα άτομα που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους. Με αυτά τα άτομα που κάνουν το αγροτικό τους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, στα εργατικά κέντρα, στους αγροτικούς συνεταιρισμούς κτλ., για να περάσουν μετά στην κυρίως καριέρα τους, στα κομματικά μονοπάτια.
Οι συνδικαλιστές είναι το πιο συντηρητικό και απολυταρχικό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας, βέβαια δεν αναφέρομαι σε όλους, και κυρίως στον εργαζόμενο που απλά νιώθει την ανάγκη να συνδικαλιστεί για να έχει ένα επιπλέον επίπεδο ασφάλειας, αλλά στους συνδικαλιστές καριέρας, σε όσους συνδικαλίζονται για να έχουν ρόλο.
Όταν ακούν μεταρρύθμιση βγάζουν εξανθήματα, τους συμφέρουν τα λιμνάζοντα ύδατα, γιατί μόνο εκεί μπορούν να κολυμπήσουν. Όμως, ο εργαζόμενος τι κερδίζει από αυτό; αυτή η στενόμυαλη, βραχυπρόθεσμη λογική το μόνο που μπορεί να φέρει είναι μεσοπρόθεσμα προβλήματα και μακροπρόθεσμες καταστροφές. Το δίκιο του ο εργάτης δεν θα μπορέσει να το βρει αν δεν είναι πια εργάτης.
Και εδώ γεννάται το ερώτημα, για ποιόν δουλεύουν τελικά αυτοί οι βαρόνοι του συνδικαλισμού; Μα φυσικά για τον εαυτό τους, αλλά και για το κόμμα τους. Για το οποίο όμως είναι βάρος όταν αυτό βρίσκεται στην εξουσία, ειδικά αν θέλει να προχωρήσει κάποια μεταρρύθμιση.
Ο συνδικαλισμός για το συνδικαλισμό έκανε έντονη την εμφάνιση του με τις συγκρούσεις και τις καταλήψεις που οργάνωσε το ΠΑΜΕ. Ο χρυσός όμως συνδικαλισμός, μας ...........
χτύπησε με το ζήτημα του ΟΛΠ. Δεν φτάνει που έκλεισαν το λιμάνι, διέσυραν τη χώρα και έδιωξαν επενδύσεις, τώρα ηρεμούν με τη χρυσή εθελούσια.
Το ζήτημα δεν είναι να μπούμε στη διαμάχη εάν η εθελούσια υπήρχε στη σύμβαση που υπέγραψε η προηγούμενη Κυβέρνηση ή όχι, άλλωστε ο Πρόεδρος του ΟΛΠ κύριος Ανωμερίτης την υπερασπίστηκε με θέρμη, το ζήτημα είναι να σταματήσει αυτό το πανηγυράκι με τις εθελούσιες αποχωρήσεις. Ένα πανηγυράκι που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μας επιβαρύνει με νεότατους συνταξιούχους και παχυλά εφάπαξ.
Έχουμε ακόμη πρόσφατο στην καθημερινότητα μας το παράδειγμα του ΟΤΕ, που μόνο θέσεις εργασίας δεν δημιούργησε, άλλωστε είναι μοναδικό εύρημα να ανακυκλώνονται οι θέσεις εργασίας και όχι να δημιουργούνται. Ο φαύλος κύκλος του συνδικαλισμού βλάπτει σοβαρά και την εργασία, και την ασφάλιση, και το δίκαιο του εργαζομένου, αλλά πάνω από όλα τον Έλληνα φορολογούμενο. Αυτό θα πει πολιτική με κοινωνική ευαισθησία.