Σημαντικός παράγοντας στην αγωγή του παιδιού, που πρέπει να ξεκινά από την πολύ μικρή ηλικία, είναι ο ρόλος των γονιών μέσα στο σπίτι και των εκπ/κών στο σχολείο.
Μεγάλο μέρος της διαδικασίας αγωγής στο σπίτι, έχει υποκατασταθεί από την τηλεόραση, η οποία προβάλει αρνητικά πρότυπα.
Επίσης, η αρνητική εμπειρία των παλαιότερων γενεών, της δικής μας γενιάς των 40,50,60 ετών, όπου το σχολείο για μας ήτανε «στρατώνας» οδήγησε στο σχολείο «παιδική χαρά», ένα σχολείο χωρίς υποχρεώσεις, ένα σχολείο της ατιμωρησίας. Τα παιδιά που δεν τιμωρούνται από τους γονείς και τους δασκάλους τους, αργότερα θα τιμωρηθούν για μεγαλύτερα παραπτώματα από τους Νόμους του κράτους. Σε όλες τις πορείες, τελευταία, βλέπουμε παιδιά 15-20 χρόνων να καταστρέφουν. Γιατί αυτό; ποιος φταίει; ΕΜΕΊΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. Οι δικοί μας γονείς, διαπιστώνω ότι τα κατάφεραν πολύ καλύτερα, σε σχέση με τους σημερινούς γονείς.
Τις πταίει; Πήρα την απάντηση από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος αποκαλεί τον πατέρα εκείνο που κάνει όλα τα χατίρια του παιδιού του «Φτωχέ και άθλιε προδότη!….....
πόσο καλύτερα θα ήταν για σένα στεναχωρώντας το παιδί για λίγο να το κάνεις υγιές για πάντα…..Βάλε νόμο εγκαίρως στο παιδί…αν τον παραβαίνει, να το τιμωρείς άλλοτε κοιτάζοντάς το με αυστηρό βλέμμα, άλλοτε με αυστηρά λόγια και άλλοτε με καλά λόγια και υποσχέσεις….Το παιδί πρέπει να φοβάται πάντοτε το ξύλο, ώστε να μην τρώει ξύλο….Η απειλή τότε μόνο τελεσφορεί όταν το παιδί πιστεύει ότι θα πραγματοποιηθεί. Είναι ωφέλιμος ο φόβος της τιμωρίας στο παιδί, όπως η φωτιά στον αγρό που καίει όλα τα αγκάθια σύρριζα ¨χωρίς βέβαια τον στρατηγό άνεμο¨ και όπως η αξίνα η κοφτερή που μπαίνει βαθιά και ξεριζώνει τα ζιζάνια».
Εμείς, οι γονείς, έπρεπε να ασχοληθούμε περισσότερο με το παιδί μας, να του διδάξουμε σωστή συμπεριφορά μέσα και έξω από το σπίτι, από πολύ μικρό, με το παράδειγμά μας. Οι ψυχολόγοι μας λένε ότι το παιδί μέχρι τα έξι (6) του χρόνια, έχει διαμορφώσει ήδη το χαρακτήρα του.
Όταν μια μητέρα ρώτησε τον Αϊνστάιν «ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ να κάνει ο γιός μου για να γίνει σπουδαίος μαθηματικός;», εκείνος απάντησε. «ΝΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ τους αθάνατους παλιούς μύθους, να πλουτίζετε τη φαντασία του». Ποιοι από μας διάβαζαν στο παιδί τους τα παραμύθια του Αισώπου, του Άντερσεν, όταν δεν μπορούσε να διαβάζει; Θυμάστε πόσο φρόνιμα και σιωπηλά μας άκουγαν τότε, κρέμονταν από τα χείλη μας. Με το διάβασμα πηγαίνουμε, ταξιδεύουμε όπου θέλουμε, καταλαβαίνουμε τα μυστήρια της φύσης, μαθαίνουμε τι έχουν οι άνθρωποι στην καρδιά τους και έξω από το δικό μας στενό περιβάλλον, θησαυροί ολόκληροι μας περιμένουν, αρκεί βέβαια να θέλουμε να γίνουμε φίλοι με το βιβλίο. Αν τότε λοιπόν του ανοίγαμε υπέρμετρα εμείς την όρεξη για διάβασμα, σήμερα το παιδί μας δεν θα ερχόταν στο σχολείο απλώς για να «παρκάρει» κάπου, αλλά από ενδιαφέρον για μάθηση. Ποιοι από μας έπαιξαν μαζί του όταν είχαν χρόνο αναπτύσσοντας τη φαντασία του; Ποιοι από μας του δίδαξαν τα πρέπει και τα όχι, την ευγένεια, το σεβασμό, την αγάπη; Ποιοι γονείς πήραν το παιδί τους αλλά και όλοι την οικογένεια, να πάνε, αν όχι μακρινό ένα κοντινό ταξίδι, στους θείους, ή τώρα τα Χριστούγεννα στην Πάτρα ή στην Αθήνα για ψώνια, ένα θέατρο, έναν κινηματογράφο, σε εστιατόριο, σε βιβλιοθήκη, σε βιβλιοπωλείο για δώρα; Ποιοι από μας αφήσαμε το παιδί μας χωρίς χρήματα, για να διαπιστώσουμε πώς θα τα καταφέρει, ή, τί διαχείριση θα κάνει με τα λίγα που του δίνουμε την εβδομάδα; Ποιοι από μας συζητούν καθημερινά με το παιδί τους για τα προσωπικά «πονηρά» προβλήματά του, εκμαιεύοντάς τα, χωρίς αυστηρότητα, με υπομονή και καλοσύνη; Σε ποιους από μας τους γονείς έχει στραφεί το παιδί καθημερινά για προβλήματα που αφορούν το σχολείο, ή για προσωπικά προβλήματά του; Από μας τους εκπαιδευτικούς μην περιμένετε πολλά πράγματα σ΄ αυτό τον τομέα. Εμείς είμαστε εδώ όχι τόσο για να τους μάθουμε συμπεριφορές, διότι ο χρόνος του ωρολογίου προγράμματος είναι τόσο πιεστικός που δεν το επιτρέπει, αλλά για να τους μάθουμε «γράμματα».
Για σας τους γονείς το παιδί σας είναι το κέντρο του κόσμου, με συνέπεια να είστε υποκειμενικοί είτε φταίει είτε όχι και παίρνετε μονίμως το μέρος του. Για μας τους εκπ/κούς μέσα στην τάξη υπάρχουνε τα παιδιά όλων σας και για να πάει σωστά η τάξη πρέπει να είμαστε αντικειμενικοί και απερίσπαστοι στο μάθημά μας. Έτσι ο ταραξίας πρέπει να τιμωρείται. Υπάρχουνε παιδιά που μόνιμα ενοχλούν κατά την ώρα του μαθήματος εις βάρος τους και εις βάρος των άλλων μαθητών και έτσι μόνιμα παίρνουν ωριαία απουσία. Δεν έπρεπε οι γονείς να ενδιαφερθούν γι αυτά τα παιδιά; Δεν έπρεπε με την συνεχή παρουσία τους ή τηλεφωνώντας καθημερινά στο σχολείο να αποτρέπουν το κακό; «Αν δε σηκώσεις την πέτρα δεν ξέρεις τι είναι από κάτω», μου είπε ένας παππούς. Ο χρυσός και τα διαμάντια βρίσκονται κλεισμένα σε αγενή πετρώματα. Για να τα ελευθερώσεις χρειάζεται να σκάψεις, να πληγώσεις τη γη στα έγκατά της και να πληγωθείς και εσύ.
Τα παιδιά έχουν πρότυπα τους γονείς τους, είναι ο καθρέφτης μας, τα παιδιά παραδοσιακά αντιγράφουν τα άσχημα των γονιών τους. Γι αυτό πρέπει να είμαστε προσεκτικοί απέναντί τους, δεν είμαστε τέλειοι. Δε μπορούμε να κάνουμε παρατήρηση για το τσιγάρο ή για βρισιές, όταν εμείς καπνίζουμε και βρίζουμε.
Και ρωτάμε. Τώρα τι γίνεται; Αν σταματήσουμε ΤΏΡΑ να αδιαφορούμε για το παιδί μας που είναι 13-16 χρόνων, ίσως σώσουμε τουλάχιστον το μέλλον των παιδιών μας. Ο ρόλος του γονέα είναι να βρίσκεται κοντά στο παιδί του, να συνεργάζεται με το σύλλογο των διδασκόντων και το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, να το στηρίζει με τη διακριτική του παρουσία, να το καθοδηγεί, χωρίς να το πιέζει μέσα και έξω από το σπίτι, για να νιώθει αυτοπεποίθηση και να μπορέσει να αποδώσει ανάλογα με τις δυνατότητές του, παροτρύνοντάς το να διαβάζει περισσότερο και να το εμψυχώνει επαινώντας για τις καλύτερες επιδόσεις του, χωρίς συγκρίσεις με άλλα παιδιά παρά μόνον με την απόδοσή τους στα τρίμηνα.
Ο «περίγυρος» να μη μας ενδιαφέρει, παρά μόνον στο να τον κάνουμε καλύτερο με το καλό παράδειγμά μας, γιατί τα παιδιά μας ζούνε και θα ζήσουν με τα παιδιά των γειτόνων μας, με τα παιδιά του σχολείου, με τα παιδιά του χωριού μας.
Χρειάζεται επίσης να υπάρχει στη ζωή των παιδιών, ένα πρόγραμμα και έλεγχος. Το διάβασμα να γίνεται σε ένα ήρεμο περιβάλλον όπου απερίσπαστα τα παιδιά μας, χωρίς θορύβους και εντάσεις, θα μπορούν να συγκεντρωθούν, για να αποδώσουν. Να προσέχουν τη διατροφή τους, τον ύπνο τους και να εκτονώνονται επίσης, μέσα από συζητήσεις και σωματική άσκηση. Πρέπει να τα οδηγούμε αργά και σταθερά χωρίς άγχος, για να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Τα παιδιά έχουν ανάγκη την αγάπη μας και ειδικά όταν δεν την αξίζουν.
Τα συναισθήματα και οι ανάγκες των παιδιών μας προέχουν.
Είθε ο γεννηθείς Χριστός μας, να φέρει ότι καλύτερο στις ψυχές μας και στις ψυχές όλων των παιδιών!!!
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!