Γράφει η Vicky Zar
Όταν παύεις να θυμάσαι ποιος είσαι λένε ότι είσαι νεκρός ,όταν οι αναμνήσεις σου έχουν γίνει σκιές στο πέρασμα της λήθης τότε είσαι απλά άλλο ένα γρανάζι που δουλεύει χωρίς να ξέρει το λόγο… Είναι η αρρώστια μιας κοινωνίας που πάσχει από αλτσχάιμερ…. Κοιτάω πολλές φορές τη γιαγιά μου που κοιτάει τρομαγμένη το δωμάτιο χωρίς να ξέρει ποια είναι και γιατί βρίσκεται εκεί προσπαθώντας πάντα να βρει ένα παράθυρο να αποδράσει από την άγνοια. Γι ‘αυτήν δεν υπάρχουν εποχές ,ονόματα ,πρόσωπα πάντα παλεύει να γράψει σε μια σελίδα που επιμένει να παραμένει λευκή… Μετά κοιτάω τους άλλους αυτούς που έχουν συνοδοιπόρο τη μνήμη κι όμως βλέπω στα μάτια τους το ίδιο τρομαγμένο βλέμμα ίσως γιατί αυτοί σε αντίθεση προσπαθούν να ξεχάσουν τις πράξεις τους που δε σβήνουν….
Τι είναι η ζωή μας…; Μια σειρά από σκόρπιες εικόνες που ο νους επιλέγει να κρατήσει κι αν μια μέρα ξυπνήσεις κι αυτές λείπουν έχεις γίνει ένα ανδρείκελο χωρίς ταυτότητα…. Όσο μπορείς και θυμάσαι οφείλεις να απαιτείς και να παλεύεις να μην σου κλέβουν το δικαίωμα να ζεις. Πέφτεις ,σηκώνεσαι ,προχωράς μια αέναη συμφωνία με τον εαυτό σου που σε περιμένει στη γωνία να τον προδώσεις κι αυτόν όπως και τη σωτηρία που άργησε να έρθει. Κάθε φορά που μου κρατάει το χέρι η γιαγιά μου θυμίζει ότι έχω ευθύνη να διασφαλίσω να..........
μη μ’ αφήσει κανένας να ξεχάσω …..να μην μετατραπώ σε ένα ακόμα τίποτα χωρίς ιστορία και σκοπό. Οι δικές μας σελίδες μπορούν και οφείλουν να μην είναι λευκές γιατί ακόμα και αν ο νους σταματήσει να παλεύει θα θυμάται η καρδιά ότι άξιζε που έψαξε να βρει τη χαμένη Ατλαντίδα….
Υ.Γ Το κείμενο είναι αφιερωμένο σ’ αυτούς που πάσχουν από αλτσχάιμερ και θυμούνται με την καρδιά…
Vicky Zar