Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Απίστευτα δουλικοί.. Ως εξ αυτού και επικίνδυνοι. . Στους κυβερνώντες η αναφορά μου. Δεν είναι η πρώτη φορά που στην δημοσιογραφική μου διαδρομή αντιμετωπίζω έναν Έλληνα υπουργό να υπακούει ως κατοικίδιο στην κατακτητική Ευρωπαϊκή απειλή για την λήψη σειράς αντιλαϊκών μέτρων στην χώρα του.. Αλλά είναι η πρώτη φορά που ως δαμόκλειο σπάθη την κραδαίνει ο ίδιος επί της κεφαλής του λαού! Η πολιτική της προεκλογικής αριστερής περούκας με την μετεκλογική δεξιά χωρίστρα στην πράξη.
Η επίκληση στην καθ’ όλα τραγική οικονομική μας κατάσταση θα είχε αξία αν συνοδευόταν από την δημόσια και ονομαστική διαπόμπευση των υπευθύνων, τον κολασμό τους από τον φυσικό αλλά και τον λαϊκό τους δικαστή και κυρίως την έστω ουτοπική διεκδίκηση των κλοπιμαίων από το κράτος. Γιατί το χρέος από τα δις ευρώ του πλούτου που διαχειρίστηκαν οι νανο-λογιστές τού πρωθυπουργικού θρόνου κατά την τελευταία εικοσαετία, είναι μυθικό και τουλάχιστον ισόποσο των ελληνικών καταθέσεων στις Ελβετικές τράπεζες. Ταυτόχρονα οι βάρβαρες δημοσιονομικές αναδιαρθρώσεις στις οποίες κατέφευγαν όλοι ανεξαιρέτως οι london school of economics υπουργοί, ευθέως στόχευαν στην ανακατανομή της εργασίας (σήκω εσύ κάτσε εσύ) και όχι των ληστρικών κερδών τα οποία με δεδομένο ότι ουδείς τους υποχρέωνε, δεν επενδύθηκαν ποτέ. Χάθηκαν και εξακολουθούν να χάνονται στην μαύρη χοάνη της τσέπης των διαχειριστών τους. Επιχειρηματικών ή πολιτικών. Έτσι κι αλλιώς συγκοινωνούντα δοχεία είναι. Ο κυρίαρχος λόγος που οι μεν αβαντάρουν τους δε και ...........
τανάπαλιν. Οδυνηρό παράδειγμα η προκλητική επιδότηση τού κατά κύματα και τυχοδιωκτικά εξαγόμενου κεφαλαίου για την εκμετάλλευση της δουλικής εργασίας των γειτόνων μας.. (ναι, επιδοτείται από το ελληνικό δημόσιο δια μέσου των κοινοτικών προγραμμάτων κι ας μην το έχει ξεστομίσει ποτέ κανείς)..
Κατά πως προκύπτει από αυτά, η λωποδυσία του λαϊκού εισοδήματος δεν προέρχεται αποκλειστικά από τις «έκνομες» υπερ-κοστολογήσεις εξοπλιστικών προμηθειών, δημοσίων έργων, τις εκποιήσεις (ξεπούλημα ο ορθός όρος ) της δημόσιας περιουσίας ή την διαχρονική κυβερνητική ασέλγεια επί των κοινοτικών προγραμμάτων. Αλλά κυρίως από τις «σύννομες» πολιτικές αποφάσεις. (απασχολίσιμοι, ελαστική εργασία, πλαστικό χρήμα, αισχροκερδή τραπεζικά επιτόκια, ασφαλιστικό, παραγωγική απραξία) Αυτές που υπογράφηκαν από Έλληνες υποτελείς στο Ελσίνκι και την Λισσαβόνα ως επιστέγασμα της άνευ όρων συνθήκης ένταξής μας. Και εξακολουθούν. Το ένα καθεστώς ως πολιτικός επίγονος του προηγούμενου. Φυσική συνέπεια αυτού είναι οι νεοεκλεγέντες διαχειριστές να σηματοδοτούν από τις πρώτες τους αποφάσεις την εγκληματική συνδρομή των παραδοσιακών τους συμμάχων. Τους εκσυγχρονισμένους κουρσάρους της δημόσιας ζωής. Τα οικονομικά λόμπυ πενήντα οικογενειών με τους μιντιακούς και πανεπιστημιακούς τους τσάτσους και όχι τον λαό από τον οποίο και εκλέγονται. Να γιατί εκτιμώ βαθύτατα τις ανεξάρτητες κραυγές αντίστασης όθε κι αν προέρχονται.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr