Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Ποιον να πιστέψει τελικά ο Έλληνας;
Οι πολιτικοί και η πολιτική έχουν απαξιωθεί πλήρως. Η Εκκλησία κλονίζεται από κρούσματα διαφθοράς και εκοσμίκευσης. Οι δημοσιογράφοι; Με δική τους ευθύνη φορείς αναξιοπιστίας. Η Αστυνομία; Χρειάζεται γενικό εσωτερικό έλεγχο. Οι δημόσιες υπηρεσίες; Πρώτες στη διαφθορά και στο λάδωμα. Ας μην μιλήσουμε για τα πανεπιστήμια και τη δικαιοσύνη. Η απουσία ή ο συμβιβασμός των πνευματικών ανθρώπων συμπληρώνουν το μωσαϊκό της αναξιοπιστίας.
Μία κοινωνία που οδηγείται στον ατομισμό λόγω του κλίματος αναξιοπιστίας, λόγω του θρυμματισμού της εμπιστοσύνης και της ελπίδας. Δεν μας αρκεί όμως ο κατακερματισμός του συλλογικού υμένα, έχουμε και την καλλιέργεια του έντονου κλίματος φόβου. Ανασφάλεια, ανεργία, αναξιοκρατία, ανησυχία, αβεβαιότητα. Λέξεις που χαρακτηρίζουν τα αισθήματα του Έλληνα σήμερα, λέξεις που έχουν μπροστά τους αυτό το στερητικό Α, το Α της έλλειψης και της αγωνίας.
Και όμως δεν είναι οι τρομοκράτες που προκαλούν τα μεγαλύτερα αισθήματα φόβου, είναι οι επιστήμονες, και μάλιστα οι επιστήμονες από τον λεπτό κλάδο της υγείας.
Στην Ελλάδα δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οι δημόσιες φοβικές αντιπαραθέσεις συμφερόντων των επιστημόνων, αντιπαραθέσεις που αντί να καθησυχάσουν τον Έλληνα, τον οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Οι επιστημονικές αναλύσεις μετατρέπονται σε πολλαπλασιαστικές μηχανές του φόβου.
Πάρτε για παράδειγμα τους σεισμολόγους, πόσες φορές δεν έχουν ..........
μετατρέψει την Ελλάδα σε Πομπηία; Και είμαστε ακόμα ζωντανοί…
Το ζήτημα όμως της υγείας, και ειδικά όταν σχετίζεται με μία πανδημία, όπως αυτή του H1N1 θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται από συνετότητα και μεγαλύτερη νηφαλιότητα. Το βέλτιστο θα ήταν ο εσωτερικός διάλογος της επιστημονικής κοινότητας, όπου θα μπορούσαν να ανταλλάξουν μεταξύ τους επιχειρήματα, έρευνες, παρατηρήσεις και συμπεράσματα και μετά να ενημερώσουν υπεύθυνα και μετρημένα την Ελληνική κοινή γνώμη, ειδικά για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως αυτό του εμβολιασμού.
Αντ’ αυτού; Δημόσιο ξεκατίνιασμα στα παράθυρα, προσωπικές αιχμές, θεωρίες συνομωσίας και φωνές. Είναι αυτή εικόνα επιστημονικής κοινότητας;
Και ο Έλληνας; Πιασμένος στις μυλόπετρες των αντιπαραθέσεων και του φόβου, αντιμέτωπος με το δίλημμα της πανδημίας και του εμβολιασμού, ένα δίλημμα μηδενικού αθροίσματος καθώς το ένα νιώθει να τον απειλεί περισσότερο από το άλλο.
Τι του μένει να κάνει; Να φωνάξει γιατρέ μου τα χάπια σου, είναι η μόνη του επιλογή, ή άλλη; Η παράνοια και η συνομωσιολογία, ενδημούμε και στις δύο ως λαός, για να μην ξεχνιόμαστε.