Γράφει ο ΠαρατηρητήςΛίγες μέρες μείνανε ακόμη μέχρι την Κυριακή, όπου ο “κυρίαρχος” λαός θα ασκήσει το προβλεπόμενο από το Σύνταγμα εκλογικό του δικαίωμα.
Προσωπικά είχα πάντα την αίσθηση ότι η εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας στην κυβέρνηση, ήταν πάντα συνυφασμένη με την δημιουργία ενός κλίματος και μίας περιρρέουσας ατμόσφαιρας, η οποία συντονισμένα και με υπομονή, προετοίμαζε την εναλλαγή.
Κύριο μοχλό αποτελούν τα ΜΜΕ συνεπικουρούμενα από την λήθη που μας διακρίνει, αλλά, και φευ, από την ανυπαρξία εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης από άλλο κόμμα.
Το 1993 η τότε κυβέρνηση Μητσοτάκη, παρ’ όλες τις προσπάθειες του αρχηγού της να αμβλύνει το πολιτικό του παρελθόν, μέσω κάποιων θαρραλέων για την εποχή πρωτοβουλιών (αποκρατικοποιήσεις, κλείσιμο του θέματος των Σκοπίων κλπ.), εν τούτοις τα ποικιλώνυμα συνδικαλιστικά, επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα με μπροστάρη τον σημερινό υπουργό της Ν.Δ Α. Σαμαρά και κάποιον αχυράνθρωπο τότε βουλευτή (Γ. Συμπιλίδης), αναγκάζουν την κυβέρνηση να παραιτηθεί λόγω έλλειψη της δεδηλωμένης.
Εντύπωση είχε κάνει η, σε ανύποπτο χρόνο, εμπιστευτική έκθεση του τότε πρέσβη των ΗΠΑ προς τους προϊστάμενους του, ότι το ΠΑΣΟΚ θα ήταν σύντομα κυβέρνηση...Ούτε τα σκάνδαλα (Κοσκωτάς), ούτε και σωματική υγεία του Α, Παπανδρέου επηρέασαν τους ψηφοφόρους για να επαναφέρουν το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.
Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Η ΝΔ σπαρασσόμενη από εσωτερικές έριδες, έστρωσε τον δρόμο για μία επί 11 έτη κυβερνητική παρουσία του ΠΑΣΟΚ παρ’ όλα τα εθνικά (Ίμια, Οτσαλάν), οικονομικά (χρηματιστήριο, κτηματολόγιο, κατασπατάληση των Κοινοτικών πλαισίων στήριξης) σκάνδαλα.
Ενδιάμεσα, το 1977, πρόεδρος της Ν.Δ εξελέγη ο Κ. Καραμανλής, ο οποίος παρά τις αντιδράσεις εσωκομματικών αντιπάλων (Σουφλιάς), κατάφερε να εδραιωθεί στην ηγεσία του κόμματος. Στις εκλογές του 2000, με την νοθεία, μέσω των μεταφερόμενων από την Κύπρο και αλλού “ομογενών” ψηφοφόρων, κατέστη δυνατό το σύστημα να κρατήσει στην εξουσία το καταρρέον ΠΑΣΟΚ, κάνοντας “σήμα” στον Κ. Καραμανλή, ότι δεν είχε φτάσει ακόμα η δική του η ώρα…
Η ίδια πρακτική συνεχίστηκε και στις ..........
επόμενες εκλογές. Στόχος ήταν όχι μόνο να υπάρχει μία αυτοδύναμη κυβέρνηση (ΝΔ), αλλά και να συνεχίσει να υπάρχει ο ζωτικός δεύτερος κυβερνητικός πόλος που ακούει στο όνομα ΠΑΣΟΚ, ώστε να διαιωνίζεται το σύστημα των μονοκομματικών αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Μόνο έτσι θα μπορούσε να ελεγχθεί η κυβερνητική εξουσία από τους εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες.
Ο κλήρος για να διαχειριστεί την μετά Σημίτη εποχή “έπεσε” στον Γ. Παπανδρέου, ο οποίος κυρίως λόγω του ονόματος, θα μπορούσε σταδιακά και με την στήριξη του “αόρατου” συστήματος, να διασφαλίσει την συνέχεια του δικομματισμού, όταν η ΝΔ του Κ. Καραμανλή θα είχε κλείσει τον κύκλο της.
Αυτός ο κύκλος, απ’ ότι φαίνεται, βαίνει προς το τέλος του. Ελλείψει Ηγετών, τα κόμματα εξουσίας (και όχι μόνο) είναι έρμαια των διαθέσεων των ολίγων ισχυρών, οι οποίοι με την κατάλληλη προετοιμασία και προπαγάνδα (ΜΜΕ), εναλλάσσουν τους διαχειριστές της μονοκομματικής εξουσίας.
Ισχυρή, κατά την άποψη μου, απόδειξη των προαναφερθέντων, είναι το προεκλογικό κλίμα που βιώνουμε. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα ΜΜΕ καταρρακώνουν συστηματικά τα όσα έγιναν κατά την διάρκεια της μετά 2004 εποχής, προβάλλουν μόνο τα λάθη και τα σκάνδαλα (υπαρκτά ή μη), προετοιμάζοντας το πολιτικό τοπίο για την εναλλαγή της εξουσίας.
Παράλληλα έχει ξεκινήσει από καιρό, αργά αλλά μεθοδικά, μια αναβάθμιση του προφίλ του Γ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Με συντονισμένες ενέργειες έχει καταστεί εφικτό, ένα μεγάλο και κρίσιμο τμήμα μετακινούμενων (πολιτικά) ψηφοφόρων να έχει διαγράψει από την μνήμη του έργα και ημέρες της εποχής ΠΑΣΟΚ και να είναι πλέον έτοιμο να προσφέρει την επιθυμητή αυτοδυναμία στους ίδιους ανθρώπους. Είναι δε τόσο εξόφθαλμη και συντριπτικά μονόπλευρη η παρέμβαση των ΜΜΕ, που δεν διστάζουν να προσφέρουν τον πρωθυπουργικό θώκο σε έναν, επιεικώς, ανεπαρκή πολιτικό, ο οποίος χωρίς συντεταγμένο λόγο, αναλυτική σκέψη και κυρίως χωρίς αυτογνωσία των δυνατοτήτων του ηγείται ενός ιστορικού κόμματος.
Προφανώς και τα εντός ΠΑΣΟΚ στελέχη γνωρίζουν τις δυνατότητες του “εκλεγμένου” ηγέτη τους. Πριν δύο χρόνια άλλωστε είχαν προσπαθήσει να τον εκπαραθυρώσουν (Βενιζέλος). Αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν και είναι δευτερευούσης σημασίας. Τους έχει ήδη δοθεί το σήμα, ότι επίκειται νομή της εξουσίας, κατά συνέπεια συσπειρώνονται γύρω και έστω απ’ αυτόν τον αρχηγό.
Κλείνοντας θεωρώ ότι το μοντέλο των μονοκομματικών κυβερνήσεων έχει αποτύχει για τους πολλούς και έχει επιτύχει για τους λίγους που νέμονται την εξουσία. Δεν γνωρίζω πόσο είναι εφικτή η ύπαρξη και τρίτου κόμματος εξουσίας. Τα μικρότερα κόμματα, πλην ίσως των Πρασίνων, προτάσσοντας τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες ιδεολογικές τους αγκυλώσεις, έχουν αποστασιοποιηθεί από την προοπτική συνεργασίας σε περίπτωση αυτοδυναμίας των μεγάλων.
Αυτό, δυστυχώς, είναι το επιθυμητό για το σύστημα και των εκπροσώπων της μονοκομματικής εξουσίας. Να εναλλάσσουν την εξουσία στα ίδια χέρια που κατά περίπτωση και χρονική συγκυρία θα φορούν γαλάζια ή πράσινα γάντια.
Όσο για την ποιότητα του ηγέτη και της περί αυτόν ομάδας, δεν υπάρχει πρόβλημα. Τα ΜΜΕ θα έχουν φροντίσει εγκαίρως, ώστε, παραφράζοντας τον Paolo Coelho, ο επερχόμενος νικητής να μην αισθάνεται μόνος…