Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΤρεις καταστάσεις είναι ανίκητες. Ο θάνατος ο χρόνος και η βλακεία. Κυρίως η βλακεία μιας δράκας μικροαστών με έντονα τα χαρακτηριστικά της πολιτικής (μόνο;) ιδιοτέλειας. Με τις πρώτες δύο έχω από καιρού συμφιλιωθεί. Άρα απελευθερώθηκα. Στην τρίτη καθοδηγούμενος από τον Shiller απλώς υποτάσσομαι επιδιώκοντας να απαλλαγώ δια της πλαγίας οδού.
Φευ.. Συσφίγγονται στον στόχο τους όπως τα παρασιτικά φυτά. Στραγγαλίζοντας οτιδήποτε δημιουργικό. Τρέφονται από την καταστροφή. Πρόκειται για το κύριο χαρακτηριστικό τους. Προκύπτει από την πνιγηρή συσσώρευση απωθημένων στα δεύτερα και τρίτα υπόγεια του.. ασυνειδήτου τους. (Γιούνγκ) Επιδιώξεις που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Μία από αυτές στην ηλεκτρονική εποχή είναι η διάκριση όχι δια μέσου της παραγωγής ενός έργου, αλλά της ευτελούς «αναγνωρισιμότητας». Έστω και με ψευδώνυμο.
Κύριο όπλο τους; Ο αφορισμός. Κατά πάντων. Δικαίων και αδίκων. Απουσία επιχειρημάτων πλειοδοτούν σε άθλιους και ανυποστήρικτους χαρακτηρισμούς. Και πάντα πίσω από μια κουκούλα. Όμοια εκείνης των κατοχικών δοσίλογων. Που πάνω και πέρα απ’ όλα κρύβει την ανανδρία τους. Την ελλειποβαρή ηθική τους. Σέρνονται έτσι σαν τα αόρατα βακτήρια στο διαδίκτυο ψάχνοντας πτώματα ιδεών για να τα αποσυνθέσουν.
Όχι «βακτηριοειδή». Οι δικές μου είναι ολοζώντανες. Επώνυμες. Διαυγείς. Και χρόνια πολλά τώρα τις δημοσιεύω ή τις εκφωνώ αδιάψευστα ενώπιον ενός λαού που τον κοιτάζω στα μάτια. Αισθητήριο όργανο που λείπει από εσάς. Άλλωστε δεν σας χρειάζεται. Στον κόσμο σας δια της οσμής ανιχνεύετε τα προς το ζείν…
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr