Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΟ γερμανός φιλόσοφος Max Weber, έχοντας σαν πρότυπο τον Περικλή είχε γράψει το 1918: «Τα ιδανικά χαρακτηριστικά του πολιτικού είναι: Ευθύνη-Μέτρο και Πάθος γι αυτό που κάνει δίχως Ματαιοδοξία»
Ξεκίνησε σαν λειτούργημα στην πρώτη Δημοκρατία της ανθρωπότητας, στην Αθηναϊκή, έγινε Επάγγελμα και τώρα, στη χώρα που τη γέννησε, τείνει να γίνει «Τζερτζελές». Είναι τελικά η πολιτική λειτούργημα ή το ιδανικό επάγγελμα του μέλλοντος;
Αυτό που ξεχωρίζει το επάγγελμα από το λειτούργημα είναι, ότι στο μεν πρώτο επαγγέλλεσαι, δηλαδή υπόσχεσαι, ότι προσφέρεσαι για κάτι που μπορείς να κάνεις έναντι αμοιβής. Αν το υποσχόμενο αποτέλεσμα δεν εκπληρώνει την προσδοκία του εντολοδόχου σου υφίστασαι τις συνέπειες. Στο λειτούργημα τα πράγματα είναι σοβαρότερα και αντιστοίχως σοβαρότερες θα έπρεπε να ήταν και οι συνέπειες. Ιδιαίτερα μάλιστα στην πολιτική, διότι εδώ δεσμεύεσαι με όρκο έναντι ενός ολόκληρου λαού, που σου εμπιστεύεται τη διαχείριση της προστασίας της ζωής του και του μέλλοντος των παιδιών του. Ο θεωρητικός του γερμανικού σοσιαλδημοκρατικού κόμμματος (SPD), ο Peter Glotz, απογοητευμένος, παράτησε την πολιτική γράφοντας: «Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι σύγχρονοι πολιτικοί, τείνουν σχεδόν από συνήθεια σε μια εφησυχαστική γενικολογία δίχως δεσμεύσεις». 150 χρόνια πριν, ένας άλλος, ο γνωστός ιστορικός και φιλόσοφος, ο Alexis de Tocqueville, παραιτήθηκε από την Γαλλική εθνοσυνέλευση, χαρακτηρίζοντας τους συναδέλφους του: «καιροσκόπους έτοιμους να θυσιάσουν τα πιστεύω τους και την αξιοπρέπειά τους μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τη θέση τους». Είναι πλέον διάχυτη η εντύπωση των πολιτών σε ολόκληρη την Ευρώπη, ότι δεν υπάρχουν πλέον πολιτικοί με οράματα και πίστη σε αυτά. Το λειτούργημα έγινε επάγγελμα, ένα προσοδοφόρο επάγγελμα. Δείτε τους περισσότερους νέους ηγέτες, μέχρι και εκείνους των λεγόμενων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ( Μπλερ, Σρέντερ, κ.α.), οι οποίοι σήμερα είναι σύμβουλοι επιχειρήσεων. Στις χώρες αυτές, βεβαίως, όπου υπάρχει επαγγελματισμός σε όλα, η πολιτική δεν είναι οικογενειακή υπόθεση ώστε παιδιά, ανίκανα να ασκήσουν ένα άλλο επάγγελμα, να ποντάρουν την πελατεία των γονιών τους.
Στη χώρα μας, η πολιτική, πριν ακόμη γίνει επάγγελμα με δεσμεύσεις και απαιτήσεις άρχισε να γίνεται «τζερτζελές» ( κους-κους, έτσι για να έχουμε να λέμε για το θεαθήναι και για να κάνουμε την πλάκα μας). Οι υποψηφιότητες από τον χώρο της ψυχαγωγίας του χαβαλέ, δείχνουν ότι βαδίζουμε στην πολιτική του Τζερτζελέ. Φανταστείτε κάποιους από τους υποψηφίους πολιτικούς μας από το χώρο του τζερτζελέ, που δεν κατεβαίνουν στην πολιτική, ούτε καν για βιοποριστικούς λόγους αφού έχουν λεφτά, να τα φέρει έτσι η ζωή, ώστε να χρειαστεί να εκφωνήσουν έναν νέο «Επιτάφιο» για να εμψυχώσουν τον ελληνικό λαό;