Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Νόμιζα ότι η θυματοποίηση και η ηρωοποίηση, ως τακτικές διεκδίκησης των δικαιωμάτων, άνηκαν σε άλλες εποχές. Νόμιζα πως στην Ελλάδα του σήμερα, μία αστική Ευρωπαϊκή Δημοκρατία, δεν χρειαζόμαστε ήρωες. Νόμιζα ότι τα δικαιώματα μας και οι ελευθερίες μας ήταν κατοχυρωμένες. Έκανα λάθος όμως.
Το Δεκέμβριο ανακάλυψα ότι οι ήρωες είναι πάντα απαραίτητοι, αφυπνίζουν, έστω και πρόσκαιρα συνειδήσεις. Γιατί όμως; Γιατί έπρεπε να πεθάνει ένα παιδί για να ξυπνήσουμε, όσοι και για όσο το κάναμε, γιατί πρέπει να πεθάνει ένας νέος άντρας, ο Ηλιόπουλος, για να ξαναγίνουμε άνθρωποι;
Θα μου πεις, οραματίζεσαι μία κοινωνία κιοτήδων και δειλών; Όχι οραματίζομαι μία κοινωνία ελεύθερων και ίσων ανθρώπων. Μία Πολιτεία που θα υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Ζητάω πολλά; Γιατί θα πρέπει να σκοτωνόμαστε για αυτό που είναι υποχρέωση τους να μας εξασφαλίζουν; Γιατί θέλουν να μας οδηγούν στην πολιτική ανυπακοή;
Ίσως από ιδεαλισμό. Ίσως, γιατί χωρίς ήρωες δεν ........
υπάρχουν δήμιοι και δράκοι. Δεν υπάρχει καταστολή και αναλγησία. Το κράτος δυστυχώς, έτσι έχει μάθει να λειτουργεί. Αν δεν λειτουργούσε έτσι δεν θα χρειαζόταν να θυμόμαστε τον Παναγούλη.
Και εμείς τι κάνουμε; Ημέρες καλοκαιριού στο Αιγαίο και στο Ιόνιο. Πολιτικοί, πολιτευτές, πολιτικάντηδες, πολιτικίσκοι και πολιτικάκια ξεκουράζονται, χαλαρώνουν και καμακώνουν. Και μένα η θερινή ραστώνη με πωρώνει, με ανανεώνει και με καυ..αναστατώνει, όμως η κρατική αναλγησία και καταστολή με ματώνει και με θυμώνει.
Όταν παρατηρείται ένα κενό πολιτικής, ένα κενό ανθρωπιάς, οι ενεργοί πολίτες, οι πραγματικοί πολίτες πρέπει να είναι εδώ. Χωρίς αυτούς, έστω και ως μικρούς, γκρινιάρηδες και γραφικούς η κοινωνία και η δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Άραγε θυμάται κανείς τα λόγια του Samuel Adams; «Οι ελευθερίες της πατρίδας μας, η ελευθερία του αστικού μας Συντάγματος, αξίζουν υπερασπίσεως απέναντι σε όλα τα εμπόδια, και είναι καθήκον μας να τις υπερασπιστούμε κόντρα σε όλες τις επιθέσεις. Τις λάβαμε ως μία κληρονομιά δικαίου από τους άξιους προγόνους μας. Τις αγόρασαν για μας με μόχθο και κίνδυνο, δαπάνησαν θησαυρούς και αίμα, και μας τις μεταβίβασαν με φροντίδα και επιμέλεια. Θα τις σκιάσουμε με ένα αιώνιο σημάδι στη παρούσα γενεά, πεφωτισμένη όπως είναι, εάν δοκιμάσουμε να τις αποσπάσουμε από αυτούς με τη βία, χωρίς κοινωνική πάλη ή να τους εξαπατήσουμε με τεχνικές και σχεδιασμούς αντρών».
Λοιπόν, πρέπει οι ενεργοί πολίτες να αφήσουμε το κράτος, ακόμη και εν μέσω θέρους, να σέρνει ανθρώπινες ψυχές επί ασπαλάθων; Μπορούμε να κάνουμε πράξη τα λόγια του Εμπειρίκου: «Μα τίποτα δεν μας εμποδίζει να σηκωθούμε να σαλπάρουμε σαν τους παλιούς μας στοχασμούς και να ξεφύγουμε. Να ξεχυθούμε στα κύματα που μας προσμένουν…». Αφιερωμένο στους νοσταλγούς της ενεργής νιότης, δεν τους πρέπει και δεν τους παίρνει να σωπαίνουν.