Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΕίτε το δει κανείς από την αρχαιοελληνική είτε από τη χριστιανική σκοπιά, το θέμα της ατομικής και της συλλογικής ευθύνης είναι συνυφασμένο με την ελευθερία. Η έννοια της ευθύνης, του να πράττει δηλαδή ο ελεύθερος πολίτης το κοινωνικά (σύμφωνα με τους κανόνες) σωστό, γεννήθηκε στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Το ίδιο, θεωρητικά τουλάχιστον, ισχύει και στο Χριστιανισμό. Από τη στιγμή που ο Θεός έδιωξε τον άνθρωπο από τον Παράδεισο, διότι προτίμησε την ελευθερία της επιλογής από την ξεγνοιασιά του αθώου και άβουλου αμνού, τον κατέστησε υπεύθυνο για τις πράξεις του. Αυτός είναι άλλωστε και ο μοναδικός λόγος, που την υποτιθέμενη ημέρα της κρίσης θα τον κρίνει με όλη την αυστηρότητα.
Για τον νεοέλληνα, η έννοια της ευθύνης είναι έννοια διαιρετή. Όταν πρόκειται για την επιβράβευση της επιτυχίας και της «μαγκιάς» την αναλαμβάνουμε όλοι, ατομικά και κατ αποκλειστικότητα. Όταν πρόκειται για την ευθύνη της αποτυχίας δείχνουμε τους άλλους. Ετσι, σε συλλογικό επίπεδο, για τις ήττες και για τις αποτυχίες μας φταίνε οι άλλοι. Για την καταστροφή του 1922 φταίνε οι ξένες δυνάμεις, μέχρι και ο κακός Ατατούρκ. Για τον εμφύλιο, για το κυπριακό, για το μακεδονικό, για την υπανάπτυξή μας κ.ο.κ. οι ίδιες σκοτεινές δυνάμεις και πάνω απ όλα οι εβραίοι, που συνωμοτούν όλοι ενάντια στους ΕΛ.
Μέχρι και, για τους ποσοστιαία περισσότερους νεκρούς στην Ευρώπη, φταίνε οι δρόμοι, που ευτυχώς δεν τους κατασκεύασαν ξένοι. Το ........
επιχείρημα, «φταίνε οι δρόμοι», είναι σίγουρα μια ελληνική πρωτοτυπία. Εδώ και χρόνια, με μοναδικό κριτήριο τα θανατηφόρα ατυχήματα, ακούγεται από «σοβαρούς» σχολιαστές, πως «ο δρόμος Κορίνθου Πύργου είναι ο πιο επικίνδυνος δρόμος της Ευρώπης». Ταξιδεύοντας χθες από την Αθήνα στον Πύργο μέσω Πάτρας, διαπίστωσα την «αντινομία της νεοελληνικής πρακτικής λογικής». Εχω ταξιδέψει σε εκατοντάδες πιο επικίνδυνους δρόμους σε όλη την Ευρώπη, μέχρι και στις σκανδιναβικές χώρες. Πουθενά δεν φοβήθηκα τόσο όσο κατά την χθεσινή διαδρομή. Σε σημεία, που σωστά τοποθετήθηκαν προειδοποιητικές πινακίδες για την επικινδυνότητα του δρόμου, δέχθηκα τα κορναρίσματα και τις βρισιές δεκάδων οδηγών, διότι τηρούσα τους κανόνες σωστής οδήγησης. Στα πιο επικίνδυνα σημεία, είδα «σημεία και τέρατα» παρανοϊκής οδήγησης. Σε επικίνδυνη στροφή, με όριο ταχύτητας 60 έτρεχα με 80 από τον φόβο μη βρεθώ κάτω από καμιά νταλίκα όταν είδα πίσω μου ένα λεωφορείο γεμάτο επιβάτες να προσπερνά μια νταλίκα και να μου ανάβει τα φώτα να πάω δεξιά. Το αυτοκίνητο, για έναν λογικό άνθρωπο, είναι μέσο ταχείας μετακίνησης. Για έναν παρανοϊκό είναι ένα όπλο, πιο επικίνδυνο ακόμη και από ένα καλάσνικοφ. Στους ελληνικούς δρόμους, κυκλοφορούν χιλιάδες ανεύθυνοι-παρανοϊκοί «οδηγοί»-θανάτου, οπλισμένοι με Opel-Kalaschnikow AK -47, BMW-Kalaschnikow AK -74 και με Rουκέτες Eδάφους-Eδάφους Ferrari – MRBM.
Όταν σε μια χώρα η έννοια της ατομικής και συλλογικής ευθύνης, ενός μεγάλου μέρους των πολιτών της υπάρχει μόνο «εις τα ελληνικάς καλένδας» και αυτή αφορά σε ανθρώπινες ζωές, τότε θα πρέπει να αρχίσει να ισχύει αυστηρά το «όπου δεν πίπτει λόγος θα πρέπει να πίπτει ράβδος». Σε όλη τη διαδρομή από την Κόρινθο μέχρι τον Πύργο συνάντησα μόνο δύο περιπολικά στα διόδια του Κιάτου. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, με δεδομένο τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό θανατηφόρων ατυχημάτων, στην διαδρομή αυτή θα υπήρχαν δεκάδες περιπολικά σε 24ωρη βάση, τα οποία θα μοίραζαν αυστηρά πρόστιμα και θα αφαιρούσαν μαζικά διπλώματα οδήγησης. Ποτέ δεν μπορεί να φταίει ένας δρόμος για τα υπερβολικά ατυχήματα. Ο δρόμος μπορεί να είναι μόνο η αιτία κάποιας καθυστέρησης στον προορισμό μας. Ο οδηγός είναι υποχρεωμένος να προσαρμόζεται στους εκάστοτε δρόμους και στις σημάνσεις τους. Θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε σαν λαός πως είμαστε ελεύθεροι πολίτες και άρα υπεύθυνοι για τα περισσότερα πράγματα σε αυτήν τη χώρα, ακόμη και για τους ηγέτες μας, πόσο μάλλον για τα θανατηφόρα ατυχήματα της ασφάλτου.
Σας εύχομαι καλές διακοπές και να γυρίστε πίσω ασφαλείς, διότι δεν έχουμε την πολυτέλεια των 2500 νεκρών στον βωμό της ασφάλτου.