«Η θέλησή μου για ζωή και η ανάγκη για μάθηση ήταν οι δυνάμεις που με έσπρωξαν μέχρι εδώ. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα σε όλη αυτή την πορεία ήταν πολλές, εγώ όμως στάθηκα πιο δυνατός».
O Στέργιος Σιούτης είναι ουσιαστικά τυφλός, καθώς η όρασή του είναι μικρότερη από 1%. Το γεγονός αυτό, όμως, δεν αποτέλεσε εμπόδιο ώστε να αναγορευτεί διδάκτωρ Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο πριν από περίπου δύο χρόνια. «Ό,τι για εσάς είναι εικόνες, για εμένα είναι μοναχά σκιές. Η τύφλωσή μου με έκανε να έχω διαφορετική θεώρηση για τη ζωή. Δεν με πτοούν οι δυσκολίες. Με εφόδιό μου τη γνώση που αποτελεί δύναμη και τη βαθιά πίστη, βρήκα τους ανθρώπους και τα τεχνικά μέσα για να προχωρήσω».Με δύο παιδιά
Παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών, από τα οποία το ένα είναι αυτιστικό, δεν ξεχνά τη διαδρομή του μέχρι να φτάσει στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. «Τελείωσα το Δημοτικό στον Αλμυρό Μαγνησίας με μεγάλη δυσκολία και προσπάθεια, καθώς δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τα γράμματα. Σταδιακά και μέχρι να γίνω 18 χρονών είχα χάσει την όρασή μου, λόγω μιας σπάνιας οφθαλμολογικής πάθησης που λέγεται μελαγχρωστική αμφιβληστροειδοπάθεια. Από τότε διαβάζω με τη βοήθεια τεχνικών βοηθημάτων και λογισμικού στον υπολογιστή καθώς και ακουστικών βιβλίων για τυφλούς, ενώ τα διαγράμματα τα ξεχωρίζω με την αφή». «Σύνδρομο Down και οικογένεια στην Ελλάδα» ήταν το αντικείμενο του διδακτορικού του κ. Σιούτη και- όπως δηλώνει- το επέλεξε γιατί θέλησε να διερευνήσει τα προβλήματα των ατόμων και των οικογενειών που έχουν σχέση με το σύνδρομο και τις παροχές από τις υπηρεσίες υποστήριξης. «Ακόμα ένας λόγος είναι η δουλειά μου, αφού εργάζομαι ως υπάλληλος του υπουργείου Υγείας στη Διεύθυνση Προστασίας Ατόμων με Αναπηρίες», σημειώνει....
Τα πρώτα χρόνια ο κ. Σιούτης αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα, τόσο από την έλλειψη τεχνικών βοηθημάτων για την ολοκλήρωση των σπουδών του και την προσβασιμότητα σε δημόσιους χώρους όσο και από την αρνητική στάση και την αδιαφορία της κοινωνίας. «Όλα αυτά τα αντιμετώπισα με στωικότητα. Είμαι άνθρωπος που έχω μάθει να μάχομαι και συγχωρώ. Αγαπώ τον συνάνθρωπο και τη ζωή. Και να είχα παράπονο από κάποιον, τον έχω συγχωρέσει». Ο κ. Σιούτης δεν ξεχνά και ευχαριστεί όσους τον βοήθησαν: τους καθηγητές του στο Γυμνάσιο όπως και στο Λύκειο Καλλιθέας, τους ακαδημαϊκούς στο Μαράσλειο και το Πάντειο καθώς και όσους επέλεξε ή τυχαία βρέθηκαν κοντά του. «Μια φράση από ένα γνωστό βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια, περικλείει όλη τη φιλοσοφία μου. “Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις”».
ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ
Η δύσκολη πορεία του από το Γυμνάσιο Αλμυρού μέχρι το διδακτορικό της Ψυχολογίας από το Πάντειο Πανεπιστήμιο
Μεγάλη αγάπη για τον αθλητισμό και μετάλλιο
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ο κ. Σιούτης έχει ακόμα μια μεγάλη αγάπη, τον αθλητισμό. Έχει τρέξει σε περίπου 40 αγώνες μεγάλων αποστάσεων για άτομα με αναπηρία και περισσότερους από 150 αγώνες δίπλα σε αρτιμελείς αθλητές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Στην πλούσια συλλογή του έχει να επιδείξει την 7η θέση στον Μαραθώνιο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανθρώπων με προβλήματα όρασης, στην Ιαπωνία το 2002, την 3η θέση στον Μαραθώνιο, στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανθρώπων με προβλήματα όρασης, στη Σλοβακία και πολλές ακόμα επιτυχίες. «Άρχισα το 1983 να τρέχω χωρίς συνοδό, προσεκτικά και φοβισμένα, κάτι σπάνιο για ανθρώπους όπως εγώ. Πώς τα κατάφερα ακόμα δεν έχω καταλάβει. Πλέον τρέχω δίπλα δίπλα με τον συνοδό μου, που είναι δεμένος με ένα σκοινάκι. Έχω πάντα στο μυαλό μου το αρχαίο ρητό “Νους υγιής εν σώματι υγιεί”». Από τις πολλές δραστηριότητες του κ. Σιούτη δεν θα μπορούσε να λείπει βέβαια και η συμμετοχή του σε κοινωνικούς φορείς, όπως το Αθλητικό Σωματείο Στίβου Τυφλών, ο Φάρος Τυφλών Ελλάδος, ο Σύλλογος Γονέων και Φίλων Αυτιστικών Ατόμων ο Άγιος Νικόλαος και πολλοί ακόμα.
«Όποιος παρκάρει σε ράμπα είναι σαν να μας κόβει τον αέρα»
«ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΡΚΑΡΕΙ πάνω σε ράμπα πρέπει να καταλαβαίνει ότι είναι σαν μας στερεί την αναπνοή, σαν να μας κόβει τον αέρα», δηλώνει ο Ανδρέας Δαμανάκης, ο οποίος καθημερινά αντιμετωπίζει δεκάδες προβλήματα στη μετακίνησή του στα Χανία.
«Στην πόλη υπάρχουν 1.000 εστιατόρια και καφέ και μόνο σε τρία έχουν πρόσβαση άτομα με κινητικά προβλήματα», επισημαίνει. Ο Ανδρέας Δαμανάκης παραμένει εδώ και 20 χρόνια καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα που είχε και προσπαθεί να επιβιώσει σε μια καθημερινότητα που παραμένει σκληρή.
Μπορεί σε σχέση με το 1989 τα πράγματα να είναι καλύτερα κυρίως στους δημόσιους χώρους της πόλης, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο σε εκατοντάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις, καταστήματα. «Σίγουρα το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν γίνει πολλά πράγματα προς τη σωστή κατεύθυνση, δηλαδή περισσότερες ράμπες για τους αναπήρους, αλλά και θέσεις στάθμευσης. Όπως επίσης βλέπουμε ότι έχει αλλάξει προς το καλύτερο και η νοοτροπία του κόσμου. Καμία σχέση με το 1989 που δεν υπήρχε τίποτα».
Ωστόσο, δεν το βάζει κάτω. Δευτέρα, Τετάρτη Παρασκευή πηγαίνει σε γυμναστήριο, προκειμένου να διατηρείται σε καλή κατάσταση. Όχι όμως μέσα στην πόλη των Χανίων, αλλά στις Βρύσσες Αποκορώνου, σχεδόν 30 χλμ. μακριά. «Είναι το μοναδικό γυμναστήριο όπου μπορούμε να έχουμε πρόσβαση. Μέσα στα Χανιά υπάρχουν τόσα γυμναστήρια και δεν μπορείς να γυμναστείς σε κανένα. Έτσι, τρεις φορές την εβδομάδα κάνω αυτήν τη διαδρομή. Η Πολιτεία είναι τόσο δύσκολο να δημιουργήσει ένα γυμναστήριο για ΑμΕΑ, έτσι ώστε και τα νέα παιδιά να γυμνάζονται, να μην κλείνονται σπίτι τους, να βγαίνουν έξω, να επικοινωνούν με τον υπόλοιπο κόσμο;», αναρωτιέται.
«Κατσουφιάζουν όταν ζητάς προτεραιότητα»
ΒΡΕΘΗΚΕ για δύο χρόνια σε αναπηρικό καροτσάκι, ύστερα από ένα σοβαρό ατύχημα που είχε τον Δεκέμβριο του 1999. Σήμερα μπορεί πλέον να κινείται έστω και με κάποια προβλήματα, ωστόσο συνεχίζει να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ατόμων με κινητικά πρόβλημα. Ο Λεωνίδας Τζωρτζάκης έχει επανέλθει σε έναν κανονικό ρυθμό ζωής, τελείωσε τις σπουδές του και εργάζεται. Ένα από τα βασικά ζητήματα που απασχολεί τα άτομα με αναπηρίες είναι η αντιμετώπιση του κόσμου. «Πηγαίνεις στην τράπεζα ή σε μια δημόσια υπηρεσία και με την κάρτα ΑμΕΑ ζητάς προτεραιότητα γιατί δεν μπορείς να στέκεσαι όρθιος. Βλέπεις αρκετούς να κατσουφιάζουν, να ενοχλούνται. Δεν θέλουμε να πάρουμε τη θέση τους, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε και όρθιοι λόγω του προβλήματος που έχουμε. Ευτυχώς, με τον καιρό αυτή η αντιμετώπιση υποχωρεί, αλλά πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα πράγματα για να πούμε ότι τα άτομα με κινητικά προβλήματα αντιμετωπίζονται ισότιμα», καταλήγει.